Της Παναγιώτας Μητσοπούλου, πρώην συντάκτριάς μας
Μακάρι να ‘σουν εδώ.
Τις μέρες αυτές που ο χρόνος περνά και οι ανάσες μας πλησιάζουν. Τις μέρες που σε ψάχνω σε μηνύματα και ήχους, σε οθόνες και συσκευές.
Καταλαβαίνω ότι τίποτα δεν μπορεί να σε φτάσει, δεν είναι αρκετό. Και φοβάμαι μην σε πονέσω με την αγάπη μου. Και τρέμω μην σε αγγίξω και φθαρείς. Την ίδια στιγμή που προσμένω την ώρα να σε σφίξω πάλι στην αγκαλιά μου.
Μακάρι να ‘σουν εδώ.
Να ήταν οι μέρες μας όπως τότε. Δεν είχε μέτρο ο χρόνος. Οι ώρες ήταν τα φιλιά μας. Τα λεπτά-οι αγκαλιές (σου). Τα δευτερόλεπτα-οι ανάσες μας. Να πάλλονται και εγώ να σου λέω δες: Άλλοι θα χρειάζονταν δέκα ζωές. Και εμείς αγκαλιαστήκαμε και φιληθήκαμε. Πριν πρωτοκοιταχτούμε. Προτού καλά-καλά γνωριστούμε.
Και όμως είσαι εδώ.
Όσες μέρες κι αν έρθουν που ο χρόνος θα κυλά με τον δικό του κανόνα, θέτοντάς μας όρια και αποστάσεις. Όσες δυσκολίες, όσοι φόβοι και όσα σενάρια πνίξουν το μυαλό μου. Αυτές οι λέξεις δεν θα καταλήξουν σε αδιέξοδο. Κι αυτή η αγάπη δεν θα χαθεί στο βούρκο της συνήθειας και της απώλειας. -Όταν θα χάνω εμένα θα θυμάμαι ότι θα έχω πάντα εσένα και εσύ εμένα.-
Είσαι εδώ. Χωρίς ενδοιασμούς, χωρίς προϋποθέσεις. Σε κουβαλάω πάντα μαζί μου. Σε μια άνοιξη που θα δω, σε ένα τραγούδι που θα ακούσω. Σε μια στιγμή που λίγο παραπάνω την ζωή θα αγαπήσω, γιατί σε έφερε στον δρόμο μου.
Ευτυχώς που είσαι εδώ. Κι οι στίχοι απέκτησαν άλλο νόημα. Οι λέξεις βρήκαν επιτέλους την ουσία τους. Και η φθαρτή ύπαρξή μου μπόρεσε να αγγίξει το αιώνιο. Μέσα από την αγκαλιά σου. Μέσα από τα φιλιά σου. Μέσα από την αγάπη σου.
Μέσα από σένα.
