Τα συγκρουσιακά φαινόμενα μέσα στα ελληνικά πανεπιστήμια ποικίλλουν, ειδικά τις τελευταίες δεκαετίες, ανάμεσα στην αστυνομία και τους φοιτητές ή τους καταληψίες κάποιου ακαδημαϊκού χώρου που τυγχάνουν να μην είναι φοιτητές. Και κάθε φορά, οι δύο γνωστές αφηγήσεις απορρέουν από κάθε συμβάν, η μία υποστηρίζοντας την αστυνομοκρατία (Ο.Π.Π.Ι) και τον έλεγχο των ανεξέλεγκτων παραταξιακών φοιτητών που καταστρέφουν δημόσιες περιουσίες και “ιδιωτικοποιούν” για πάρτη τους τις σχολές μέσω δημιουργίας στεκιών και μακροπρόθεσμων καταλήψεων και η άλλη κραυγάζοντας ότι το κράτος Λεβιάθαν προσπαθεί να στερήσει κάθε προσπάθεια πολιτικής συνδιαλλαγής και ανταλλαγής ιδεών μέσω της διαρκής παρουσίας αστυνομικών στους ακαδημαϊκούς χώρους. Αυτές είναι δύο αναγνώσεις που κρατάνε πολλά χρόνια. Και επίσης, αντιστοιχούν στο “λευκό” και στο “μαύρο”… Γιατί πάντα κάπου στη μέση βρίσκεται η αλήθεια.
Τελευταία σύγκρουση, και πολύ βίαιη μάλιστα, ήταν αυτή στο ΑΠΘ και συγκεκριμένα στον υπαίθριο χώρο που διαρκούσε 34 χρόνων κατάληψη (!), επονομαζόμενη και “Στέκι του Βιολογικού”, το οποίο ουδέποτε αποτελούνταν από φοιτητές αλλά προερχόταν -μάλλον- από ομάδα αντιεξουσιαστών. Αυτή εκκενώθηκε τον περασμένο Γενάρη από δυνάμεις της αστυνομίας. Στον υπαίθριο χώρο, λοιπόν, είχαν ξεκινήσει διεργασίες για την κατασκευή νέας βιβλιοθήκης, της οποίας τις υποδομές είχαν σε προηγούμενη περίοδο καταστρέψει τα άτομα του Στεκιού και φρουρούσε ομάδα των ΜΑΤ. “Φοιτητές” που διαμαρτύρονταν με πανό και συνθήματα σε λίγα μέτρα απόσταση από την αστυνομία και τα έργα προβοκαρίστηκαν από τους διάφορους ασφαλίτες, οι οποίοι “άναψαν” τα αίματα των ΜΑΤατζήδων με κάποιες ελαφριές σπρωξιές. Ύστερα, εκείνοι όρμησαν στους “φοιτητές”, πολλοί από τους οποίους κρύφτηκαν και σε αίθουσες του ΑΠΘ, κρότου λάμψης εκσφενδονίστηκαν ακόμα και σε εσωτερικούς χώρους, ενώ 3 άτομα εισάχθηκαν τραυματίες σε κοντινό νοσοκομείο.
Έτσι φαίνεται να είναι το σενάριο. Για να προλάβω τώρα κάποιον νευρικό, η αστυνομική παρουσία χωρίς να υπάρχει έκτακτος λόγος να επικαλεστεί φαντάζει αναίτια και επικίνδυνη για την ακαδημαϊκή ελευθερίας, όπως τονίζει και ο συνάδελφος Βαγγέλης σε σχετικό άρθρο του. Το ξύλο και ο τρόμος που δέχθηκαν τα παιδιά είναι επίσης κάτι απαράδεκτο και είναι απορίας άξιο αν σε αυτές τις επιδείξεις αστυνομικής βίας κυριαρχεί πολιτική εντολή ή ελλιπέστατη εκπαίδευση. Μπορεί να είναι και έναυσμα για το Πανεπιστημιακό Σώμα των Αρχών και προκάλυμμά του ταυτοχρόνως. Διερωτώμαι, ωστόσο: δεν φωνάζουμε και εμείς οι φοιτητές για την καλύτερη παροχή εκπαίδευσης; Δεν διαδηλώνουμε για την Τριτοβάθμια και την μεγαλύτερη ποικιλία γνώσης; Όλα αυτά καλύπτει μία νέα βιβλιοθήκη. Εξυπηρετεί τους φοιτητές, οι οποίοι βρίσκουν έτσι δωρεάν πληροφορίες για κάποιο μάθημα/εργασία και έναν διαθέσιμο χώρο για μελέτη.
Όσον αφορά τα άτομα του Στεκίου, αναρωτιέμαι εν γένει γιατί δύναται κάποιοι τυχαίοι να μπορούν να δημιουργήσουν αυθαίρετα δικό τους στέκι σε έναν δημόσιο χώρο και να οργανώσουν κατιτίς ένα μέρος που να κάνουν ό,τι θέλουν. Είμαι κάθετα αντίθετος σε κάτι τέτοιο και γι’ αυτό επισημαίνω και διαρκώς την ανάγκη μεγαλύτερης χρηματοδότησης από το κράτος για τα ΑΕΙ για να σχηματίσουν υπεύθυνα την προσωπική φύλαξη του χώρου τους. Προκειμένου να μην εισέρχονται ασφαλίτες, άγνωστοι/επικίνδυνοι, επίδοξοι βιαστές, μπάτσοι. Το Πανεπιστήμιο είναι ένας χώρος ανώτερης μόρφωσης και κοινωνικοπολιτικής ζύμωσης, και οφείλει να έχει μόνο αυτόν τον χαρακτήρα. Παρατάξεις και σχήματα θα έπρεπε να μην είναι υπαρκτά, ενώ κάθε σχολή θα ‘πρεπε να δίνει τον λόγο της μόνο στον ενιαίο Φοιτητικό Σύλλογό της, οι αποφάσεις του οποίου να έχουν ισοδύναμη ισχύ με εκείνες του Πρύτανη και της Διοίκησης.
Παύλος Γιαννόπουλος... Αμέ, έχω και εγώ ένα όνομα. Ένα όνομα και ένα επίθετο, ανάμεσα σε τόσα άλλα στον κόσμο ετούτο. Ένας απλός φοιτητής του Καποδιστριακού, συγκεκριμένα στο τμήμα των Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης, διαβάζοντας και γράφοντας συνεχώς, προσπαθώντας να αφυπνίσω συνειδήσεις προπαγανδίζοντας (αν υπάρχει τέτοια φράση), ώστε στον βαθμό που και εγώ μπορώ να δώσω το θετικό μου στίγμα σε μία Γη που βράζει. Σε κοινωνίες και άτομα που χρήζουν εν συναίσθησης και εν συνείδησης.
ΦΚ λέγεται το project που μπορεί να πετύχει και να μετουσιώσει τα παραπάνω. Mία φοιτητική ιστοσελίδα που χαρακτηρίζεται από μία ανιδιοτέλεια και μία αντικειμενική υποκειμενικότητα που στους καιρούς μας απουσιάζουν.
