“Cancel culture” αποκαλείται εκείνη η τάση, φαινόμενο που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια στη διαδικτυακή κοινωνία: στο Youtube, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στο Twitch κτλπ…. Αυτό που λαμβάνει μέρος σε αυτή τη διαδικασία είναι η “ακύρωση” ενός προσώπου για κάποια ακραία ενέργεια ή λόγο που αναπαραγάγει κοινωνικές διακρίσεις προηγούμενων αιώνων: μισογυνισμό, ομοφοβία, βία, φασισμό. Πρόκειται λοιπόν για ένα φαινόμενο προοδευτικό, που προσπαθεί να αντικρούσει συντηρητικές απόψεις, πράξεις και πρακτικές και να βάλει την κοινωνία σε πλώρη για την πρόοδο και την εξέλιξη. Ίσως, όμως, μερικές φορές να υφίστανται υπερβολική ακύρωση συγκεκριμένες περσόνες και πρόσωπα…
Αυτό που συμβαίνει πολλές φορές στα social media και δη στο Twitter είναι ένας αφιλτράριστος αποκλεισμός προσώπων, συνήθως δημόσιων και δημοφιλών, για κάτι που έχουν πει ή έχουν κάνει και που συχνά συνδέεται με κατηγορίες που εξετάζονται από το πρόσωπο της Δικαιοσύνης. Στις περισσότερες περιπτώσεις αυτή η “ακύρωση” και ο “αποκλεισμός” από την διαδικτυακή κοινωνία, τα οποία μεταφέρονται και στην πραγματική ζωή είναι ολόσωστα, καθώς αντιμετωπίζονται άνθρωποι που έχουν διαπράξει εγκλήματα ή που εκφέρουν φασιστικές απόψεις (π.χ. Δημήτρης Λιγνάδης). Παρόλα αυτά, υπάρχουν και άνθρωποι που βρίσκονται κοινωνικά καταδικασμένοι εφ’ όρου ζωής για κάτι που είπαν άμυαλα σε λάθος στιγμή και με λάθος τρόπο.
Είναι σωστό άτομα σαν τον Λιγνάδη να μπαίνουν στο περιθώριο της κοινωνίας, καθώς τα κατακάθια της εκεί ανήκουν. Είναι άδικο, ωστόσο, να μετατρέπονται τα social media σε μία μορφή λαϊκού δικαστηρίου, γιατί πρώτον δεν γνωρίζεις ποιος κατέχει μία κρίση και μία σκέψη αντίστοιχη ενός δικαστή, γιατί δεύτερον η βασικότερη αρχή της Δικαιοσύνης στο Διαδίκτυο ισχύει ανάποδα: ο κατηγορούμενος είναι καταδικαστέος μέχρι να αθωωθεί, ενώ από τους Αρχαίους Έλληνες ήδη διδασκόμαστε πως ο κατηγορούμενος είναι αθώος μέχρι την καταδίκη του ή την απελευθέρωσή του.
Είναι άδικο ο Mikeius να τρώει cancel εδώ και 2 χρόνια επειδή είναι ακραία συντηρητικός, ιδιότροπος και συμπαθεί τον Μπογδάνο (θυμάστε αυτήν την συνέντευξη άραγε;). Είναι δίκαιο από την άλλη να ακυρώνεται πλήρως από τον κόσμο ο Πορτοσάλτε, όταν το καλοκαίρι ρώταγε λάιβ άνθρωπο που είχε μόλις χάσει το σπίτι του στις πυρκαγιές γιατί δεν το είχε ασφαλίσει. Είναι δίκαιο να κράζουμε τον Κούγια για τις ομοφοβικές του απόψεις, μα δεν γίνεται να μην αναγνωρίζεις την καταξίωση του ως δικηγόρο που έχει συμμετάσχει σε πάνω από 10.000 δίκες και να τον θεωρείς πλήρως ακατάλληλο για συνήγορο υπεράσπισης.
Το πρόβλημα γενικά έγκειται, για άλλη μία φορά, στη κριτική μας σκέψη και στη ταχύτητα με την οποία κινείται ο χρόνος μέσω του Ίντερνετ. Πριν δικάσουμε, κρίνουμε. Και κρίνουμε και μέσω της Δικαιοσύνης, παρότι αυτή μόνο τυφλή δεν είναι, ειδικά στη χώρα μας. Και δεν αποκλείουμε άτομα που μπορεί να είπαν κάτι που δεν εννοούσαν ακριβώς και αλλιώς αυτό βγήκε στη δημόσια σφαίρα. Μην αλληλοτρωγόμαστε και μην προσπαθούμε ο ένας να φανεί ανώτερος του άλλου για να θρέψει τον εγωισμό του.
Παύλος Γιαννόπουλος... Αμέ, έχω και εγώ ένα όνομα. Ένα όνομα και ένα επίθετο, ανάμεσα σε τόσα άλλα στον κόσμο ετούτο. Ένας απλός φοιτητής του Καποδιστριακού, συγκεκριμένα στο τμήμα των Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης, διαβάζοντας και γράφοντας συνεχώς, προσπαθώντας να αφυπνίσω συνειδήσεις προπαγανδίζοντας (αν υπάρχει τέτοια φράση), ώστε στον βαθμό που και εγώ μπορώ να δώσω το θετικό μου στίγμα σε μία Γη που βράζει. Σε κοινωνίες και άτομα που χρήζουν εν συναίσθησης και εν συνείδησης.
ΦΚ λέγεται το project που μπορεί να πετύχει και να μετουσιώσει τα παραπάνω. Mία φοιτητική ιστοσελίδα που χαρακτηρίζεται από μία ανιδιοτέλεια και μία αντικειμενική υποκειμενικότητα που στους καιρούς μας απουσιάζουν.
