Είτε εξαιτίας της μιντιακής υπεροπλίας της κυβέρνησης, είτε ελέω του αντί-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου που είχε συσταθεί στην ελληνική κοινωνία, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, οι κυβερνητικές αρχές κατάφερναν να ξεπερνούν τον σκόπελο διαφόρων τύπων κρίσεων, με μηδαμινά ή και μικρά πλήγματα. Εξάλλου, όταν μια κυβέρνηση έχει αντιμετωπίσει τόσο τραγικά την υγειονομική κρίση, με την οικονομία στο αυτόματο λόγω αυτής και του Ταμείου Ανάκαμψης και τα ταμεία γεμάτα ύστερα από μια 10ετία άνισης υπερφορολόγησης, με τις πυρκαγιές να έχουν κάψει κοντά στο 10% της χώρας πέρυσι, με την αλόγιστη σπατάλη δημοσίων πόρων και με το σκάνδαλο των παρακολουθήσεων, παρόλα αυτά, καταφέρνει να έχει μια φθορά της τάξης του 6-7%, δείχνει κάτι.
Εν προκειμένω, θεωρώ πως «αυτό το κάτι» δείχνει την ανικανότητα του ΣΥΡΙΖΑ να δημιουργήσει εκ νέου ένα αντιπολιτευτικό αφήγημα. Και δεν εννοώ απαραίτητα μονάχα τον Αλέξη Τσίπρα, αλλά και το επιτελείο του, καθώς και τους συμβούλους του και ούτω καθεξής. Πραγματικά, αδυνατώ να σκεφτώ οποιαδήποτε άλλη αξιωματική αντιπολίτευση της μεταπολίτευσης, που μπροστά στα κακώς κείμενα της κυβέρνησης Μητσοτάκη, θα ήταν το ίδιο αναποτελεσματική όπως ο σημερινός Συνασπισμός.
Και σε αυτό ακριβώς ποντάρει ο Μητσοτάκης. Γνωρίζει πως δεν έχει να επιδείξει ουσιαστικό έργο ως Πρωθυπουργός και με τον κίνδυνο του σκανδάλου παρακολουθήσεων μέρα με την μέρα να ταράζει πιο πολύ το Μέγαρο Μαξίμου, θα επιχειρήσει να συσταθεί εκ νέου, τουλάχιστον στον δεξιό πόλο της κοινωνίας, το αντί-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως η προαναγγελθείσα Εξεταστική Επιτροπή για το σκάνδαλο Ανδρουλάκη, σύμφωνα με πληροφορίες, θα έχει δεκαετή ορίζοντα, σε μια προσπάθεια να πέσει η αξιωματική αντιπολίτευση στην φάκα που η ίδια δημιούργησε.
Και αυτή η συνειδητή επιλογή του Μητσοτάκη από την μία βγάζει νόημα. Και βγάζει νόημα, διότι η γλώσσα του σώματος του ΣΥΡΙΖΑ δεν δείχνει ένα κόμμα συσπειρωμένο, έτοιμο για τον υπέρ πάντων αγώνα. Από την άλλη, είναι κρυφή αλήθεια, πως το αντί-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο, συνίσταται τόσο από δεξιούς όσο και από κεντρώους. Αυτό ίσως να ήταν το μυστικό της επιτυχίας. Άλλωστε, παραδοσιακά κυβερνάει το κόμμα που στις εκλογές υφαρπάζει τους κεντρώους. Οι τελευταίοι, θεωρώ, πως έχουν απελπιστεί με τα κακώς κείμενα της ΝΔ και είναι έτοιμοι να ανέβουν στο άρμα του ΠΑΣΟΚ. Και με την λοιπή δεξιά αρκετά διασπασμένη (Τζήμερος-Κρανιδιώτης, Μπογδάνος-Λατινοπούλου, Κασιδιάρης, Βελόπουλος), ίσως να σπάσει και ο δεξιός πυρήνας του μετώπου. Για αυτό και θεωρώ πως η επιλογή του αυτή, σε συνδυασμό με τις παρακολουθήσεις, θα ωθήσουν την χώρα σε μακρά περίοδο ακυβερνησίας, έως ότου Ανδρουλάκης και Τσίπρας καταλήξουν σε ένα κοινό πλαίσιο, ώστε να οδηγηθεί η χώρα σε εκλογές και μετέπειτα σε κυβέρνηση συνεργασίας.
Και αυτό, διότι μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να εμφανίζεται τόσο ανιαρός κι άχρωμος αντιπολιτευτικά, αλλά η γνώμη μου για τον Τσίπρα είναι πως πρόκειται για έναν πολύ δυνατό παίκτη της πολιτικής σκηνής.
Tο όνομά μου είναι Κωνσταντίνος-Διονύσιος Ρουκανάς, κάτι που δεν ήταν επιλογή μου. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο νησί της Ζακύνθου, πάλι, χωρίς να το επιλέξω. Κατάφερα να γίνω
φοιτητής του Πανεπιστημίου Πειραιώς, με σκοπό να πολεμήσω το οικονομικό σύστημα από μέσα. Βέβαια τώρα, σκέφτομαι ήδη τρόπους να το υπηρετήσω μελλοντικά. Αυτό ενδέχεται όμως να είναι μια επιλογή μου.
Επιλογή μου σίγουρα, πάντως, ήταν να μπω στην ομάδα του Φοιτητικού
Κόσμου, διότι από την μία η ενασχόληση με την δημοσιογραφία και την αθλητικογραφία αποτελεί μια ουτοπία που θα ήθελα να ζήσω, από την άλλη η γενικότερη δομή της ιστοσελίδας βασίζεται πάνω σε αρχές οι οποίες έχουν βασικό ρόλο στην δική μου ιδιαίτερη κοσμοθεωρία. Η απορία που έχω, ωστόσο, είναι για πόσο καιρό τα παιδιά της ομάδας θα αντέξουν ένα άτομο που δεν έχει υπάρξει σοβαρό ποτέ στην ζωή του για πάνω από 1 λεπτό.
Ίσως, όταν παίζει η ομάδα μου, η ΑΕΚ, κι είναι δύσκολα τα πράγματα γίνομαι υπερβολικά σοβαρός, σε βαθμό να ξεχνάω τις προτεραιότητες που υποτίθεται πως έχω θεσπίσει στην ζωή μου.
