Μήπως σήμερα ήρθε η μέρα;

Μήπως σήμερα ήρθε η μέρα;

Ξυπνάς το πρωί και όλα σου φταίνε. Λίγο ο ήλιος που κρύβεται πίσω από τα σύννεφα και θα σε αναγκάσει να κουβαλήσεις την ομπρέλα στην δουλειά και την σχολή, λίγο ο σκύλος των απέναντι που κλαίει όλη μέρα, μιας και οι πιστοί του φίλοι τον έχουν δεμένο και, κοινώς, φυλακισμένο σε μία ταράτσα ελάχιστων τετραγωνικών. Προφανώς, η μέρα σου καταστρέφεται επειδή δεν έχει απομείνει λίγος καφές και αναγκάζεσαι να δώσεις τα δύο ευρώ για να πάρεις απέξω που, εν τω μεταξύ, δεν σου πετυχαίνουν και την κατάλληλη ποσότητα ζάχαρης. Λερώθηκαν τα παπούτσια στην διαδρομή σου και τα τρίβεις στο γρασίδι για να μην γίνεις ρεζίλι στους γύρω σου. Αλήθεια, απορώ πώς κρατιέσαι μέχρι εδώ.

Δεν πρόκειται για ένα κείμενο που ασκεί κριτική και θέλει να δαχτυλοδείξει “λανθασμένες” συμπεριφορές. Άλλωστε, πώς μπορώ να κρίνω εγώ τι είναι λάθος και τι σωστό στην στάση του καθενός; Αντιθέτως, το συγκεκριμένο κείμενο το γράφω έχοντας πολύ καλή διάθεση να μεταφέρω σε όσο το δυνατόν περισσότερους αναγνώστες την θετικότητα που όλοι μας -κακά τα ψέματα- χρειαζόμαστε στην γκρίζα μας καθημερινότητα, σε τέτοιο βαθμό που μακάρι να την απορροφούσαμε από μία μάσκα οξυγόνου.

Αν περιμένεις την κατάλληλη ημέρα να αλλάξεις στάση ζωής και να κοιτάξεις κατάματα την ομορφιά του να ζεις, δεν θα έρθει ποτέ. Δεν υπάρχει κατάλληλη μέρα για να καταλάβεις ότι η ζωή είναι μία και μοναδική και μόνο όταν αντιμετωπίζεις κάθε σου εικοσιτετράωρο σαν γιορτή θα είσαι πραγματικά ευτυχισμένος και πετυχημένος. Η επιτυχία, έτσι κι αλλιώς, σχετίζεται έως έναν βαθμό με το πόσο χαρούμενος είσαι με αυτό που κάνεις. Κανένας δεν άγγιξε την γλύκα και το μεγαλείο της επιτυχίας ενώ επιλέγει να μιζεριάζει και να σπαταλάει τα λεπτά του με παράπονα για το κάθε τι.

Ίσως εσείς οι “πιο ώριμοι” της υπόθεσης πείτε ότι δεν γίνεται να βασιστεί κανείς στα δικά μου λεγόμενα. Ποιος ακούει ένα εικοσάχρονο παιδί να μιλάει για την ζωή και για τα χρώματα που θα έπρεπε να βλέπουμε κάθε μέρα, κάθε λεπτό, κάθε δευτερόλεπτο; Μα, συγγνώμη για την αμηχανία, αλλά κάνετε λάθος. Είμαι είκοσι χρονών, δεν το κρύβω, αλλά οι δυσκολίες της ηλικίας μου αναφέρονται αναλυτικότατα σε ένα προηγούμενο κείμενό μου. Και εκεί αναφέρονται μόνο οι δυσκολίες της ηλικίας, και όχι τα προσωπικά βιώματα και τα γεγονότα που έχω ζήσει εγώ η ίδια.

Δεν θέλω να επιμείνω στην δική μου ζωή, γιατί εγώ τουλάχιστον κάθε ημέρα ζω με το κεφάλι ψηλά και την ψυχή στα ουράνια. Μεταξύ μας, όμως, το να δώσει έμφαση κανείς στο νεαρό της ηλικίας μου αποδεικνύει για ακόμη μία φορά το πόσο δειλός είναι για να αδράξει την ημέρα του και να την ζήσει στο έπακρο. Άλλωστε, έχουν πει μεγάλοι και τρανοί συγγραφείς και φιλόσοφοι και γκουρού ότι η ζωή πρέπει να είναι γεμάτη θετική ενέργεια και αισιοδοξία για να μπορέσει κανείς να πάει μπροστά. Αυτούς τους τόσο καταξιωμένους γιατί τους αγνοήσατε; Μήπως ούτε εκείνη η μέρα ήταν η κατάλληλη;!

Οι δυσκολίες είναι αμέτρητες, οι ευθύνες άλλες τόσες και οι στεναχώριες που κουβαλάει ο καθένας μαζί του πελώριες. Αν είσαι γονιός, όλη σου η ύπαρξη περιτριγυρίζεται γύρω από την ευτυχία και την ευημερία των παιδιών σου. Αν είσαι παππούς ή γιαγιά, αυτό ισχύει επί δύο! Και οι δύο προηγούμενες κατηγορίες, προφανώς, έχουν κι άλλα προβλήματα, αλλά δεν εστιάζω εκεί σήμερα. Αν είσαι μόνος σου, αναρωτιέσαι, θα πάψεις ποτέ να αγκαλιάζεις την μοναξιά κάθε βράδυ πριν βάλεις το ξυπνητήρι σου; Αν είσαι παιδί, αγχώνεσαι μήπως στο σχολείο σε κοροϊδέψουν για τα μεγάλα σου γυαλιά ή τα περίεργα σπυράκια σου. Αν είσαι έφηβος, όλα γύρω σου φαντάζουν πελώρια. Δεν ξέρεις από πού να κρατηθείς και όταν βρίσκεις κάτι ή κάποιον να ακουμπήσεις αναρωτιέσαι για πόσο καιρό θα είναι εκεί η παρηγοριά σου.

Φτάνει πια!

Σήμερα είναι η ημέρα που έψαχνες. Σήμερα είναι η ημέρα να δεις αυτήν την αλλαγή στον κόσμο που ζητάς απεγνωσμένα από τότε που θυμάσαι να σε κατακλύζει το πρώτο κύμα επανάστασης. Το πόσο απαίσιος είναι ο κόσμος γύρω σου εξαρτάται από έναν πολύ μεγαλύτερο βαθμό από ό,τι νομίζεις από την ίδια σου την οπτική. Θα έρθουν δυσκολίες, στεναχώριες και απογοητεύσεις. Δοκιμασίες και αποτυχίες. Προσδοκίες και γειώσεις. Καταστροφές και αναμπουμπούλες. Μα αυτό είναι που δεν βλέπεις τόσο καιρό! Δεν βλέπεις ότι μέσα σε όλα αυτά κρύβεται η γλυκόπικρη γεύση της ζωής. Οι δυσκολίες και όλα τα προαναφερθέντα είναι που θα σε κάνουν πιο δυνατό, που θα μάθουν την πλάτη σου να αντέχει βάρη που πριν λίγο καιρό δεν μπορούσες ούτε με καροτσάκι να τραβήξεις, που θα κάνουν τα μάτια σου να λάμπουν μπροστά σε κάθε τι δυσάρεστο, όχι από αναισθησία, αντιθέτως, από πλήρη διάθεση να αντιμετωπίσεις αυτό που έχει το θράσος να μπαίνει ως εμπόδιο μπροστά σου. Όλες οι δυσμενείς καταστάσεις είναι εκείνες που κάνουν την ζωή πιο ενδιαφέρουσα.

Σκέψου τον κόσμο λίγο διαφορετικά. Αν, λοιπόν, όλα στην ζωή ήταν ευχάριστα, εύκολα και γεμάτα ευτυχία, πόσο πολύ θα εκτιμούσες το κάθε τι θετικό που θα εμφανιζόταν μέρα με την μέρα; Εφόσον δεν θα υπήρχε καμία δυσκολία να πολεμήσεις, καμία απογοήτευση να πατήσεις, πώς θα ήταν δυνατόν να σου φαίνεται ενδιαφέρουσα η ευτυχία και η επιτυχία; Θα ήσουν ένα κακομαθημένο παιδί, που στην τελική δεν εκτιμάει τίποτα.

Δεν γίνεται να τα βλέπεις όλα ρόδινα και να υπάρχεις σε μία ξεχωριστή πραγματικότητα, και αυτό δεν είναι κάτι που ούτε συνιστώ, ούτε υποστηρίζω. Ωστόσο, το να τα βλέπεις όλα γκρίζα και να μην αγγίζει τίποτα την ψυχή σου, είναι κάτι που θεωρώ απαράδεκτο. Δεν πρόκειται για “χίπικες νεομοντερνιές” ούτε για άγνοια του τι σημαίνει ζωή. Πρόκειται για πλήρη κατανόηση της ζωής και πλήρη κατανόηση της διάρκειάς της.

Κλασική φράση, αλλά πέρα ως πέρα σωστή: “Δεν έχει δεύτερη ζωή”. Πράγματι, δεν υπάρχει δεύτερη ευκαιρία, τουλάχιστον από όσο γνωρίζουμε. Και αυτός είναι ένας παραπάνω λόγος για να “πιάσουμε την ζωή από τα μαλλιά”, όπως λέει και ο λαός και να την ζήσουμε στο έπακρο. Κάποιοι μπορεί να σκεφτούν ότι εφόσον δεν γνωρίζουμε αν υπάρχει και δεύτερη ζωή δεν χρειάζεται να βιαζόμαστε. Θα κάνουμε την αλλαγή στη (πιθανώς) επόμενη. Δειλία όμως να παίζεις την ζωή σου γυρνώντας το νόμισμα και να δεις τι θα πετύχει, δεν νομίζεις;

Στην τελική, ό,τι είναι να γίνει θα γίνει. Αν χυθεί ένα δάκρυ -ή πολλά- και αν πάθεις κρίσεις πανικού, αν πέσεις σε βαθιά κατάθλιψη, αν σκέφτεσαι ξανά και ξανά τα ίδια δυσάρεστα πράγματα, αν ταλαιπωρείς τον εαυτό σου με σενάρια και εικασίες, δεν πρόκειται να αλλάξεις αυτό που είναι να συμβεί. “Ό,τι βρέξει ας κατεβάσει” είχε πει ο σοφός μου παππούς και πόσο δίκιο έχει τελικά!

Θα έρθουν δυσκολίες να σου χτυπήσουν την πόρτα. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Το πόσο εύκολες είναι και με πόση άνεση θα τις φέρεις στα δικά σου μέτρα, όμως, είναι στο δικό σου και μόνο χέρι! Μην κλάψεις και μην αναστατωθείς όταν η γκρίζα σκιά που λέγεται απογοήτευση ή δυσκολία ή αδιέξοδο ή πρόβλημα σταθεί στην πόρτα σου με την επιβλητική της εμφάνιση. Χαμογέλασέ της και υποδέξου την κερνώντας την ένα ζεστό φλιτζάνι τσάι. Πορευτείτε μαζί και έχε για αποκούμπι σου το σκεπτικό ότι όταν πολεμήσεις την σκιά που κάθεται στο σαλόνι σου και την συνοδεύσεις ως την πόρτα, θα σε λούσει το λαμπρότατο φως του ηλίου και θα σε αγκαλιάσει μία άλλη μορφή, πιο ευχάριστη και ανάλαφρη. Αυτή της αισιοδοξίας και της θετικότητας και της επιτυχίας. Και όταν αλλάξεις καλεσμένο και χύσεις ένα δάκρυ ανακούφισης επειδή, ναι, τα κατάφερες, θα είσαι πολύ πιο δυνατός από πριν. Και θα το αξίζεις.

Το ακούς αυτό; Είναι η ζωή που σου γελάει γλυκά και σε προκαλεί να την ακολουθήσεις, χωρίς πισωγυρίσματα. Τι λες; Τολμάς να ζήσεις;

ΥΓ.: Την επόμενη φορά που θα τρίβεις το πόδι σου στο γρασίδι, μην βλαστημάς! Γέλα με την καλοτυχία σου! Αφιερωμένο στην Νικολέττα.

+ posts

Καταγωγή από τον πυρήνα της Ελλάδας γεμάτη με θαυμασμό για τα τοπία που περιέχουν το πράσινο της φύσης και το γαλάζιο του βυθού. Λάτρης της hip hop μουσικής, της στάσης ζωής των χίπηδων και της εκμετάλλευσης του τώρα παρά του άγχους για το αύριο.
Πάθος για την γραφή από μικρή κιόλας ηλικία, ξεκινώντας με άρθρα “Πού πήγα διακοπές το καλοκαίρι” και καταλήγοντας σε παραγράφους γεμάτες επανάσταση και αφυπνισμό. Θαμώνας συνεργατικών καφενείων, πλατειών, ροκ μπαρ και χώρων συναυλιών. Ελπίζω σε έναν καλύτερο κόσμο όχι από άποψη, αλλά από ασυγκράτητο αίσθημα δικαιοσύνης. Μ’ αρέσει να υπογράφω με έμμεση αναφορά στο όνομά μου. Peace.