Οι σκέψεις που πρόκειται να διατυπωθούν δεν έχουν καμία διάθεση κηρύγματος ή «κουνήματος δακτύλου» σε όλους που γελάσαμε -γιατί ήμουν και εγώ από αυτούς- με τα παραληρήματα προσώπων όπως ο Στέφανος Χίος ή ο Κωστής Ραπτόπουλος. Γιατί εκ πρώτης όψεως, είναι και λυτρωτικό να απομονώσεις το αστείο του πράγματος και να γελάσεις με ένα ξέσπασμα, με ένα τηλεοπτικό «ξεκατίνιασμα» και με τη γελοιότητα, προκειμένου να μη τη λάβεις στα σοβαρά. Όταν όμως οι περσόνες παίρνουν την τιμητική τους και υπερτονίζεται η κωμική τους πλευρά ως καρικατούρες μέσω της σάτιρας, όπως στο Luben ή στους Ράδιο Αρβύλα, αποσιωπείται η χυδαιότητα που συνοδεύει τη γελοιότητά τους και αποκτούν ευρύ κοινό για να ορθώνουν ένα λόγο καφενειακό έως και συκοφαντικό.
Το τελευταίο περιστατικό αφορά στο συκοφαντικό πρωτοσέλιδο της γνωστής φυλλάδας «Μακελειό», για την οποία κάποια στιγμή πρέπει να μιλήσουμε σοβαρά. Σε αυτό, η φυλλάδα απεικονίζει τον Χάρη Ρώμα ως παιδεραστή, χρησιμοποιώντας μάλιστα φωτογραφία του αγκαλιά με ένα ανήλικο χωρίς κανένα επίσημο στοιχείο ή καταγγελία. Προφανώς, το συγκεκριμένο μέσο που αναπαράγει κάθε σεξιστικό, ομοφοβικό και ρατσιστικό στερεότυπο, καμία ευαισθησία δε διαθέτει για την «κάθαρση» στην οποία υποβάλλεται αυτή τη στιγμή ο χώρος της Τέχνης ούτε -αν θέλετε- προσωπική εμπάθεια έχει για το πρόσωπο του Ρώμα. Απλώς ασκεί τη προσοδοφόρα τέχνη του «αυριανισμού» με την αναπαραγωγή δήθεν spicy και σχεδόν πάντοτε ψευδών ειδήσεων που μονίμως σπιλώνει συγκεκριμένα δημόσια πρόσωπα. Μάλιστα το δήθεν αντι-συστέμ και αντι-πολιτικό στοιχείο δεν θα μπορούσε να λείψει, οπότε στο εξώφυλλο προστίθεται και μία άσχετη φωτογραφία του «Β-Ρώμα» με το δήμαρχο Αθηναίων, Κώστα Μπακογιάννη, για να προσδώσει μία εσάνς αποκάλυψης και ηρωικής μάχης με το κατεστημένο. Βεβαίως, δεν είναι η πρώτη φορά που συκοφαντείται πρόσωπο με τέτοιο τρόπο καθώς οι μηνύσεις πέφτουν βροχή στο συγκεκριμένο μέσο, που κρύβεται προσβλητικά πίσω από την ελευθερία του Τύπου.
Σκέφτομαι λοιπόν, μπορούν όντως να προσφερθούν ως αθώα αστείες οι τηλεοπτικές εκρήξεις του εκδότη του «Μ» και αυτοαποκαλούμενου δημοσιογράφου Στέφανου Χίου; Άξιζε αυτή η προβολή που του δόθηκε, καθιστώντας τον viral σε κοινωνικά δίκτυα και στο διαδίκτυο; Μήπως έτσι του δίνεται η τροφή και η αθώωση προκειμένου να συνεχίζει τον εκχυδαϊσμό του δημόσιου λόγου; Μου φαίνεται ότι δίνουμε άφεση αμαρτιών σε έναν τοξικό κλόουν που του επιτρέπουμε τον εκφοβισμό και τη διαπόμπευση τρίτων, αρκεί να κάνει εμάς να γελάμε ή να πουλάμε την αστεία του πλευρά, έμμεσα ενθαρρύνοντάς τον.
Το ίδιο ισχύει και για τον αθλητικογράφο Ραπτόπουλο που μας προσέφερε την κωμωδία του να περιλούζεσαι με μέλι on camera, αλλά και πλήθος από ατάκες που εκστομίζει με τον «αιρετικό» λόγο του στα τηλεπαράθυρα που στήνει για αθλητικές συζητήσεις. Με έπιασε και εμένα μία αηδία όμως όταν τον άκουσα να λέει για τη Μάγδα Φύσσα, που πρωταγωνίστησε στη καταδίκη της εγκληματικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής, ότι «πανηγυρίζει για τα λεφτά» αναφερόμενος στην αποζημίωση. Επιχείρησε δηλαδή να παραδώσει μαθήματα για το εάν μία μάνα δικαιούται μόνο να θρηνεί και όχι να θεριεύει και να διεξάγει και πολιτικό/δικαστικό αγώνα για να κοπεί το κεφάλι του φιδιού και να μην υπάρξουν άλλες δολοφονίες. Αντίστοιχα μαθήματα, άμεσα σχετιζόμενα με τον αθλητισμό βεβαίως, επιχείρησε να παραδώσει και στη Σοφία Μπεκατώρου, κατηγορώντας την ότι έβαλε την καριέρα πάνω από την αξιοπρέπειά της και ότι δεν πρέπει να συνιστά παράδειγμα για τις γυναίκες. Το τι προτεραιότητες έβαλε η Σοφία σε μία ανώριμη ηλικία νομίζω είναι κάτι που αφορά μόνο την ίδια, και οι ενοχές που ούτως η άλλως βιώνει ένα θύμα βιασμού είναι αρκετές από μόνες τους. Εξάλλου, αυτό ακριβώς βγήκε για να αντιπαλέψει και η ίδια. Τη σιωπή και το φόβο όπου κι αν οφείλονται. Και οι Ραπτόπουλοι αυτού του κόσμου είναι σίγουρα ένας λόγος για να σιωπήσεις όταν ξέρεις ότι θα υπάρξουν άνθρωποι να σε κατηγορήσουν για πράγματα που ο ίδιος κατηγορείς τον εαυτό σου για χρόνια.
Η λίστα με τις ασόβαρες παρουσίες της δημόσιας ζωής που ξεπλένονται μέσω της διακωμώδησης και της trash κουλτούρας είναι μακρά. Και για κάποιο λόγο ακολουθούν ένα μοτίβο συντηρητισμού, ρατσισμού και αντίδρασης. Αυτό ακολούθησε άλλωστε και ο Τάκης Τσουκαλάς, με το ρατσιστικό του παραλήρημα εναντίον του Θανάση Αντετοκούνμπο, τον οποίο χαρακτήρισε «πίθηκο». Όσο εμμένουμε στη γραφικότητά τους αγνοώντας την τοξικότητα και τον επικίνδυνο λόγο που εκφέρουν στις στιγμές που πετάνε τη μάσκα του γελωτοποιού, τους δίνουμε πάτημα. Και κάνουμε ήρωες πρόσωπα που δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν στο δημόσιο διάλογο, λαϊκίζουν φθηνά -ή ακόμα χειρότερα- σπιλώνουν πρόσωπα αποπροσανατολίζοντας και υποβαθμίζοντας συζητήσεις που χρειάζεται να διεξαχθούν νηφάλια, όπως για το ζήτημα των παρενοχλήσεων.
Και θα ρωτήσει κάποιος: Τι προτείνεις; Να σταματήσουμε να γελάμε μαζί τους; Να τους στερήσουμε το λόγο; Και εγώ πιάνω τον εαυτό μου συνέχεια να γελάω με τη γραφικότητα. Είναι άλλο αυτό και άλλο να παίρνουν διαστάσεις υπέρτατων κωμικών στοιχείων που κατακλύζουν όλα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης χωρίς να μην υπάρχει ούτε λόγος που να καταδικάζει την κατά τα άλλα προβληματική και τοξική τους συμπεριφορά. Η γραφικότητα έχει όρια και παύει να είναι αστεία όταν γίνεται βόθρος που έχει μονοπωλήσει στη ζωή μας, στην τηλεόραση και στο διαδίκτυο.
