Η ΔΕΘ (Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης) αποτελεί ένα -ελληνικού είδους- πολιτικό βαρόμετροκαι καμπανάκι, ειδικά τα τελευταία μνημονιακά χρόνια, για κάθε κυβέρνηση. Πρόκεται εν πολλοίς για μία εκδήλωση όπου παρουσιάζεται σχηματικά το πρόγραμμα ανάπτυξης της πολιτικής ηγεσίας για τα επόμενα χρόνια, μία ανασκόπηση των πεπραγμένων της στο διάστημα διακυβέρνησής της, ενώ αποτελεί χρυσή ευκαιρία για τους αντιπολιτευόμενους να βγουν δυναμικά και να παρουσιάσουν τα δικά τους προγράμματα, ιδιαίτερα αν υπάρχει κυβερνητική κρίση.
Κυβερνητική κρίση προφανώς και υπάρχει. Υπάρχει και πολιτική κρίση. Μόνο που αυτή η δεύτερη συνοδεύεται -όπως πολλές φορές έχουμε δει και στο παρελθόν- με κρίση αντιπροσώπευσης στην ολότητά του κομματικού παιχνιδιού και έλλειψη εμπιστοσύνης στους θεσμούς, όπως έδειξε και η τελευταία έρευνα της Kapa Research, η οποία αποτελεί ανεξάρτητη εταιρεία έρευνας και αναλύσεων (έρευνα kapa).
Συνήθως, όταν επέρχεται μία κρίση στην εποχή του κράτους-έθνους, ο λαός συσπειρώνεται γύρω από τον ηγέτη και την κυβέρνησή του, ανεξαρτήτως ιδεολογιών και διαφωνιών. Αν και στην Ελλάδα δεν διακρινόμαστε για την μέγιστη δημοκρατική πολιτική κουλτούρα μας, ο κόσμος δεν εναντιώθηκε αρχικά στις απαγορεύσεις που (ορθώς) ήρθαν με την έλευση του κορωνοϊού στη χώρα μας και την υπερ-συγκέντρωση εξουσιών που υπήρχε στο πρωθυπουργικό γραφείο και στο Υπουργείο Πολιτικής Προστασίας κατά την πρώτη καραντίνα, καθώς υπήρχε ανάγκη καθοδήγησης από την κεντρική εξουσία για την αντιμετώπιση της υγειονομικής κρίσης (ασχέτως αν υπήρξε επιτυχημένη ή μη).
Με την έλευση της δεύτερης, πολύ πιο ψυχοφθόρας, πολύμηνης και οικονομικά μη βιώσιμης καραντίνας, ο λαός «έσπασε» την ησυχία του, εναντιώθηκε ή αμφισβήτησε την ορθή διακυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και αναζήτησε άλλα κόμματα που θα κάλυπτανε τις νέες ανησυχίες που είχαν δημιουργηθεί, με την επέλαση ενός ιού που ο πρωθυπουργός θεωρούσε τελειωμένο το καλοκαίρι του 2020. Απέναντι στην νεοφιλελεύθερη ολιγαρχία του κ. Μητσοτάκη, υπάρχει ένας ΣΥΡΙΖΑ (στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης) απαθής και χωρίς ριζοσπαστικές απαντήσεις στην αστυνομοκρατία, την καταβαράθρωση της δημόσιας υγείας και την εκποίηση της πρώτης κατοικίας, ένα ΜέΡΑ25 με πολύ ωραίες θεωρητικές προσεγγίσεις, με μέλη ωστόσο αποκομμένα από τον απλό κόσμο και με πολύ ιδεαλιστικούς στόχους, ασύμβατους με την πραγματικότητα. Επίσης, ένα ΚΙΝΑΛ απλά απελπισμένο να συγκυβερνήσει με το πρώτο κόμμα των επόμενων εκλογών (εξαρτώμενο και από τον επόμενο εκλεγμένο αρχηγό του) και ένα ΚΚΕ που δεν αντιπαρατέθηκε καθόλου δυναμικά στα όσα πρωτόγνωρα και αντιδημοκρατικά γινόντουσαν, εκτός από το Πολυτεχνείο του 2020, παρά την μαζική φοιτητική βάση μελών που έχει.
Σε τι κρίνεται επικίνδυνη αυτή η κρίση αντιπροσώπευσης; Σύνηθες φαινόμενο μίας τέτοιας κρίσης είναι η πολιτική τοποθέτηση του κόσμου στα άκρα του άξονα Δεξιά-Αριστερά ή η εμφάνιση ενός λαϊκιστή ηγέτη. Και, μιας και το δεύτερο σενάριο φαντάζει απίθανο στη χώρα μας, ας μην δώσουμε δύναμη στον κ. Βελόπουλο και τις φασιστικές ρητορείες του. Πριν φύγει από την εξουσία η Νέα Δημοκρατία, σημαντικότερη είναι η ανάκτηση της εμπιστοσύνης των πολιτών από όλα τα δημοκρατικά κόμματα στην ΔΕΘ. Γιατί το απλουστευτικό «όλοι ίδιοι είναι» οδηγεί σε επικίνδυνα μονοπάτια την Δημοκρατία.
Παύλος Γιαννόπουλος... Αμέ, έχω και εγώ ένα όνομα. Ένα όνομα και ένα επίθετο, ανάμεσα σε τόσα άλλα στον κόσμο ετούτο. Ένας απλός φοιτητής του Καποδιστριακού, συγκεκριμένα στο τμήμα των Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης, διαβάζοντας και γράφοντας συνεχώς, προσπαθώντας να αφυπνίσω συνειδήσεις προπαγανδίζοντας (αν υπάρχει τέτοια φράση), ώστε στον βαθμό που και εγώ μπορώ να δώσω το θετικό μου στίγμα σε μία Γη που βράζει. Σε κοινωνίες και άτομα που χρήζουν εν συναίσθησης και εν συνείδησης.
ΦΚ λέγεται το project που μπορεί να πετύχει και να μετουσιώσει τα παραπάνω. Mία φοιτητική ιστοσελίδα που χαρακτηρίζεται από μία ανιδιοτέλεια και μία αντικειμενική υποκειμενικότητα που στους καιρούς μας απουσιάζουν.
