Αφιερωμένο σε έναν Μαχητή…Εύχομαι τόσο ο ίδιος, όσο και όλοι μας να συνεχίσουμε να διεκδικούμε τη Ζωή…
Της κρατούσε σφιχτά το χέρι. Το άγγιγμα των ακροδαχτύλων του με τα δικά της μετάγγιζε στις φλέβες του ασφάλεια και δύναμη. Παρατηρούσε στοργικά το λύγισμα στα δάχτυλά της, τις άκρες των νυχιών της, όσα αγγεία διαγράφονταν στο πάνω μέρος του χεριού της. Κάθονταν σε έναν κρύο μουντό θάλαμο, με φθαρμένες καρέκλες και ξεφτισμένους από την υγρασία τοίχους, όμως τίποτα από αυτά δεν τους ενοχλούσε όσο η θέρμη ανάμεσά τους αιωρούνταν στην πνιγερή ατμόσφαιρα του χώρου.
-«Όλα θα πάνε καλά», της ψιθύρισε απαλά στο αυτί. «Θα τελειώσουν όλα πολύ σύντομα, να είσαι σίγουρη», συνέχισε.
Αυτή δεν απάντησε. Αναστέναξε και τον κοίταξε στα μάτια με λαχτάρα.
Ο γιατρός βγήκε από μία ετοιμόροπη πόρτα συνοδευόμενος από τον ήχο των μεντεσέδων που έτριζαν. Οι παλμοί του ανέβηκαν απότομα μπροστά στην εικόνα της λευκής ρόμπας του γιατρού, οι χτύποι της καρδιάς του ήταν ακόμη πιο έντονοι σαν φτερουγίσματα αετού που επιδιώκει να πιάσει τη λεία του στον αέρα.
-«Δυστυχώς, ο όγκος είναι κακοήθης», τους ανακοίνωσε. «Όπως καταλαβαίνετε πρέπει να προβούμε σε θεραπεία το συντομότερο. Στις μέρες μας το ποσοστά θνησιμότητας εξαιτίας της νόσου έχουν μειωθεί σημαντικά λόγω έγκαιρης ανίχνευσης, εξατομικευμένης προσέγγισης στη θεραπεία, επιστημονικής προόδου στις μεθόδους και καλύτερης κατανόησης της νόσου.»
Το αίμα του πάγωσε∙ τόσο που εκείνη νόμιζε προς στιγμήν ότι κρατούσε το χέρι ενός νεκρού. Αυτός ξαφνικά έπαψε να ακούει, όλα θόλωσαν στο μυαλό του. Ένα αρμονικό Χάος, μία γλυκιά Αναρχία.
~
Το βράδυ μόνος στο δωμάτιό του έκλαψε με λυγμούς.Τα δάκρυα κυλούσαν, ποτίζοντας τον παγωμένο του λαιμό. Όσα έπνιξε μέσα του στο νοσοκομείο, μετά την ύστατη στιγμή της ανακοίνωσης, τώρα εκδηλώνονταν στο μέγιστο. «Τι θα απογίνω χωρίς εσένα;», σκεφτόταν και ο χείμαρρος από μέσα του φούντωνε ολοένα. Ο αδελφός του στο πάνω κρεβάτι κοιμόταν μακάρια μέσα στην άγνοιά του.
Βγήκε από το δωμάτιο και έτρεξε στο κρεβάτι της. Γονάτισε στο ξύλινο πάτωμα δίπλα στο προσκεφάλι της και ακούμπησε μαλακά το κεφάλι του στο στήθος της. Τα λόγια έμοιαζαν τόσο λίγα που για ώρα στεκόταν σιωπηλός. Μέχρι που ψέλλισε:
-«Μη φοβάσαι, ΜΑΜΑ. Έχεις εμένα. Δεν θα αφήσω τίποτα και κανέναν να σε πάρει από κοντά μου. Κανείς άλλος δεν θα φύγει έτσι μετά από εκείνη.»
“Περίεργο πράγμα το ενδεχόμενο της απώλειας… και μόνο η σκέψη σε κάνει να πεθαίνεις λίγο λίγο ξανά και ξανά. Θρυμματίζει ένα μικρό σου κομμάτι κάθε φορά, προβάλλει την αναγκαιότητα εκτίμησης των σημαντικών, σε καλεί να αναθεωρήσεις, να νιώσεις, να θυμηθείς… Εξάλλου, κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον είμαστε κιόλας νεκροί” (Τ.Λειβαδίτης, Έλληνας ποιητής).
~
Εκείνο το πρωινό ο ήλιος διέχεε τις ακτίνες του σε ολόκληρη την πόλη.Την περίμενε καρτερικά στη γραμμή του τερματισμού με την ροζ κορδέλα. Αυτός ο αγώνας τρεξίματος είχε προσελκύσει πολύ κόσμο για καλό σκοπό. Στεκόταν στις μύτες των ποδιών του και κοιτούσε γεμάτος ανυπομονησία. Όταν εκείνη φάνηκε κοντά στο τέρμα, ένιωσε Μαχήτρια σε μία πάλη στήθος με στήθος, όχι μόνο μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά. Οι μεγάλες ουλές στο στήθος της, το νέο της σώμα και η δύναμη της ψυχής της το αποδείκνυαν, άλλωστε, αυτό. Και εκείνος, ωστόσο, ήταν Μαχητής. Στάθηκε δίπλα της κάθε στιγμή με κάθε δυνατό υλικό ή ψυχολογικό τρόπο. Πάλεψε με τα όπλα του από τη σκοπιά του. Και νικήσανε.
Αυτό σκέφτηκαν ταυτόχρονα, όταν τα βλέμματά τους διασταυρώθηκαν στη γραμμή του τερματισμού.
Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, περισσότερες από 1.600.000 γυναίκες το χρόνο διαγιγνώσκονται με καρκίνο του μαστού. Στην Ευρώπη, περισσότερες από 450.000 γυναίκες εμφανίζουν καρκίνο στο μαστό. Περίπου 140.000 χάνουν τη ζωή τους λόγω της ασθένειας. Στην Ελλάδα αναφέρονται 6.000 περίπου νέες περιπτώσεις το χρόνο, ενώ υπολογίζεται ότι 1 στις 8 γυναίκες παγκοσμίως θα παρουσιάσει καρκίνο μαστού σε κάποια φάση της ζωής της. Η εξέλιξη άλλωστε της ιατρικής επιστήμης έχει δείξει ότι η πρόληψη μπορεί να σώσει ζωές, με την αξιοποίηση των νέων θεραπειών. Αξιοσημείωτο είναι πάντως πως ο καρκίνος του μαστού όταν εντοπίζεται στα πρώτα στάδια μπορεί να αντιμετωπισθεί πλήρως.
Περισσότερα για τον καρκίνο του μαστού (πληροφορίες και Οργανώσεις):
https://www.doctoranytime.gr/p/karkinos-tou-mastou/stadia
Ονομάζομαι Ανθή Καψάλη και είμαι απόφοιτος του Λεοντείου Λυκείου Νέας Σμύρνης. Το φθινόπωρο του 2019 ξεκίνησα να φοιτώ στο Τμήμα Βιολογίας της Σχολής Θετικών Επιστημών του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Εκτός από θέματα που αφορούν το αντικείμενο σπουδών μου, έχω ιδιαίτερη αδυναμία στο Θέατρο, τα ταξίδια και τη Λογοτεχνία. Η αγάπη μου για το γράψιμο και την ανάγνωση βιβλίων και άρθρων υπήρξε ανέκαθεν μεγάλη. Ενισχύθηκε, ωστόσο, με την είσοδό μου στο Πανεπιστήμιο.
Μείζων στόχος μου μέσα από τη συμμετοχή μου στην Εφημερίδα «Φοιτητικός Κόσμος» συνιστά η κοινοποίηση των προβλημάτων και των ανησυχιών που μοιραζόμαστε ως φοιτητές, καθώς και η προβολή ενδιαφερουσών πρωτοβουλιών και ιδεών. Τέλος, μετά τον στείρο τρόπο γραφής που χρειάστηκε να υιοθετήσουμε στο Λύκειο για την έκθεση των Πανελληνίων εξετάσεων, με τη συμμετοχή στην εφημερίδα μου δίνεται πλέον η ευκαιρία ελεύθερης έκφρασης, ανάδειξης προσωπικού ύφους γραφής και δημοσιοποίησης απόψεων πάνω σε ζητήματα που μας αφορούν σχετικά με ποικίλες θεματολογίες.
