Συνωστιζόμαστε, πλημμυρίζουμε, σπανίως ελεγχόμαστε… Ναι, αυτά είναι τα μείζονα θέματα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε ως φοιτητικό κίνημα και να πιέσουμε τους αρμόδιους να μεταβάλλουν/αποσύρουν. Υπάρχει, ωστόσο, και ένα μικρό θέμα με την νέα “μασκώδη” ακαδημαϊκή πραγματικότητα για πολλούς από εμάς που δεν είμαστε και οι καλύτεροι… ακροατές.
Σίγουρα, κάθε αναγνώστης και ειδικά κάθε φοιτητής δικαιούται να σκεφτεί ότι “κοιτάω το δέντρο και χάνω το δάσος”. Σίγουρα. Αλλά δεν έχει βρεθεί στην δική μου θέση ή στην θέση ενός άλλου παιδιού με το ίδιο θέμα (χωρίς, προφανώς, να θέλω να κάνω διάκριση ανάμεσα στα διάφορα προβλήματα υγείας που μπορεί να δυσχεραίνουν/αποκλείουν την δια ζώσης μάθηση οποιουδήποτε σπουδαστή).
Βλέπετε, πάσχω από οξεία βαρηκοΐα εδώ και πολλά χρόνια, η οποία έχει τις αυξομειώσεις της, αλλά τελευταία η σχέση μας είναι πολύ κακή. Σε πολύ χειρότερη θέση, φυσικά, βρίσκονται εκείνοι που έχουν ακόμα πιο σοβαρό ακουστικό πρόβλημα από μένα και δυσκολεύονταν να παρακολουθήσουν στις αίθουσες και στην προ-πανδημική εποχή. Το ίδιο ζήτημα, προφανώς, μπορεί να υπάρχει και στην πρωτοβάθμια και στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση για πολλά παιδιά. Με φίλους και συναδέλφους που συζητάμε για το θέμα αυτό, καταλήγουμε ότι ακόμα και άτομα που έχουν φυσιολογική ακοή καμιά φορά χάνουν λέξεις/φράσεις του καθηγητή.
Σε επίπεδο συμφοιτητών και καθηγητών για εμάς θα πρέπει να υπάρχει η ανάλογη κατανόηση και μεταχείριση εν ώρα μαθήματος. Όχι κάτι εξωπραγματικό, λίγη περισσότερη υπομονή. Εμείς οι ίδιοι από την πλευρά μας μπορούμε να ενημερώσουμε και να επιτευχθεί κάτι τέτοιο, όπως και να παρακολουθούμε το κάθε μάθημα από την όσο πιο δυνατόν κοντινή απόσταση. Ωστόσο, το εμπόδιο της μάσκας του καθηγητή παραμένει αδιάλυτο για τους βαρήκοους, οι οποίοι βοηθιόμαστε πολύ από την ανάγνωση των χειλιών, και θα μπορούσε να δοθεί η δυνατότητα σε Τμήματα που αντιμετωπίζουν αυτό το θέμα (παράλληλα με την απαραίτητη διάσπασή τους σε διαφορετικές ώρες διδασκαλίας και την εύρεση παραπάνω χώρων/αιθουσών) να απαιτούνται και να παρέχονται μικρόφωνα σε κάθε διδάσκοντα, ακόμα και στα ολιγομελή τμήματα, ή και η παράδοση του καθηγητή χωρίς μάσκα, εφόσον αυτό είναι εφικτό.
Απλές αλλαγές που μπορούν να γίνουν χωρίς μεγάλο κόπο για να κυνηγάμε ισότιμη πρόσβαση και ίσες ευκαιρίες στην εκπαίδευση για τον καθένα μας.
Παύλος Γιαννόπουλος... Αμέ, έχω και εγώ ένα όνομα. Ένα όνομα και ένα επίθετο, ανάμεσα σε τόσα άλλα στον κόσμο ετούτο. Ένας απλός φοιτητής του Καποδιστριακού, συγκεκριμένα στο τμήμα των Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης, διαβάζοντας και γράφοντας συνεχώς, προσπαθώντας να αφυπνίσω συνειδήσεις προπαγανδίζοντας (αν υπάρχει τέτοια φράση), ώστε στον βαθμό που και εγώ μπορώ να δώσω το θετικό μου στίγμα σε μία Γη που βράζει. Σε κοινωνίες και άτομα που χρήζουν εν συναίσθησης και εν συνείδησης.
ΦΚ λέγεται το project που μπορεί να πετύχει και να μετουσιώσει τα παραπάνω. Mία φοιτητική ιστοσελίδα που χαρακτηρίζεται από μία ανιδιοτέλεια και μία αντικειμενική υποκειμενικότητα που στους καιρούς μας απουσιάζουν.
