Μάνα, τελικά πήγα στην πορεία
Τελικά κατέβηκα όπως σου είχα πει.
Καλά έκανα που σου τόνισα να μην φοβάσαι.
Ξέρω ότι είναι 10 και δεν έχω γυρίσει στο σπίτι.
Θα αργήσω λίγο γιατί κάτι στράβωσε.
Δεν έφταιγε κανείς,η ένταση μεγάλωσε.
Τιμώ μάνα…
Τιμώ τους συμφοιτητές μου που πάλεψαν για την Δημοκρατία,
Όπως τίμησα τον παππού που ήθελε ελευθερία.
Θα τιμώ όποιον πάλεψε να μου χαρίσει την ελευθερία να μιλώ.
Κάτι στράβωσε μάνα, δεν έφταιγε κανείς.
Άκουσα κάτι φωνές και είδα κρότους λάμψης,
Όλοι άρχισαν να τρέχουν, έτσι και γω.
“Η βία φέρνει βία” μου το είπαν στο σχολείο
Και έτσι το παιχνίδι αυτό μετατράπηκε σε σφαγείο.
Ευτυχώς βρήκα λίγο χρόνο να ξεκουραστώ και να σου γράψω.
Άκου να σου πω για την πορεία.
Στις πρώτες κραυγές δεν φοβόμουν,
Όταν άκουσα μια μάνα να κλαίει άρχισα να φοβάμαι
Δεν τρόμαξα πολύ, είχε ξανατύχει είπα
Ρουτίνα πορειών και βίαιων παιχνιδιών.
Μετά άρχισε το δάκρυ.
Δάκρυ καυτό, σαν αυτό όταν καθάριζα κρεμμύδια για να μαγειρέψω κεφτεδάκια να φάει ο αδερφός μου όταν εσύ δούλευες όλη μέρα.
Την δικιά σου συνταγή Μαμά.
Ξέρω ότι άρεσαν και σε εσένα και στον μπαμπά.
Θα σας τα ξαναφτιάξω όταν γυρίσω μια βραδιά.
Άρχισα να μην βλέπω τίποτα να μην ξέρω πού να πάω
Δεν είχα καν προσανατολισμό να ξέρω πού πατάω.
Ώσπου ξαφνικά τρώω μια γκλομπιά.
Έτρεξα με αίμα στην κορφή,
Και βρήκα έναν εξαερισμό που με βοήθησε να δω από τα δακρυγόνα.
Δεν πρόλαβα να συνέλθω καλά καλά,
Αλλά κάπου εδώ τελειώνει η ιστορία μου.
Εκείνη την στιγμή πέντε μαύρα σύννεφα άρχισαν να βρέχουν καταρρακτωδώς
Έχασα τις αισθήσεις μου.
Δεν θυμάμαι κάτι άλλο.
Από εκεί και πέρα για κάποιο τμήμα προορίζομαι ή κάποιο νοσοκομείο.
Ίσως μου πεις εσύ Μαμά.
Βέβαια είμαι ακόμα εδώ.
Τώρα ξεκουράστηκα.
Να πεις στον μπαμπά και στον μικρό μου αδερφό ότι τους αγαπώ και να σε προσέχουν.
Συγγνώμη που δεν θα σας ξανά φτιάξω κεφτεδάκια…
Ονομάζομαι Γιώτης Πέτρος και είμαι μεγαλωμένος στην όμορφη πρωτεύουσα της Ελλάδας, την Αθήνα. Σήμερα, φοιτώ στο τμήμα της Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων στο Πανεπιστήμιο του Πειραιά, παρόλα αυτά οι ασχολίες μου δεν μένουν στα πλαίσια αυτής της σχολής.
Η συγγραφή για εμένα είναι ο τρόπος να εκφράσω την ελευθερία που δεν μπορώ να βρω στον κόσμο μου. Η ενασχόλησή μου με την Τέχνη, την Μουσική και το Θέατρο με ώθησε στο να αποτυπώνω αυτόν τον κόσμο πάνω στο χαρτί.
Η αρθρογραφία που χρειάζεται η εποχή μας είναι στην σωστή ενημέρωση και στις πολύπλευρες απόψεις. Για αυτόν τον λόγο, ο Φοιτητικός Κόσμος αποτελεί για εμένα ένα εργαστήρι τέχνης που δημιουργεί ιδέες και τις μεταδίδει στους αναγνώστες του. Η φράση η οποία θεωρώ πως με χαρακτηρίζει και θα ήθελα καθένας να σκέφτεται στα καλά και στα δύσκολα είναι «χαμογέλα ρε, τι σου ζητάνε;»
