Της Βάσιας Μανωλεδάκη, πρώην συντάκτριάς μας
Θα έλεγε κάποιος ότι μετά τη δήλωση της Σοφίας Μπεκατώρου για σεξουαλική κακοποίηση, τις καταγγελίες του κόσμου των ηθοποιών και τα όσα γεγονότα οδήγησαν, εν τέλει, στη σύλληψη του Δημήτρη Λιγνάδη, η επικαιρότητα θα μπορούσε ανενόχλητη να κάνει ένα διάλειμμα από το κίνημα του #metoo και να συνεχίσει το συνεχή καταιγισμό των πολιτών σχετικά με τα ζητήματα του κορωνοϊού και των πρώην τηλεπερσόνων που μονοπωλούν σε καθημερινή σχεδόν βάση πλέον τις οθόνες μας. Δυστυχώς, όμως, τα γεγονότα είναι πάντα εκεί για να μας εκπλήσσουν, με την τραγική γυναικοκτονία στη Μακρυνίτσα και την καταγγελία και την επιστολή των αθλητών ενόργανης γυμναστικής για τα βασανιστήρια που ξεπέρασαν αρκετές φορές τα όρια, με αφορμή την απαράδεκτη συμπεριφορά κι αντιμετώπιση των προπονητών στους νεαρούς μαθητές τους, η οποία έχει κυκλοφορήσει και είναι στη διάθεση οποιουδήποτε επιθυμεί να τη διαβάσει. https://www.efsyn.gr/ellada/koinonia/288842_methodos-proponisis-stin-enorgani-gymnastiki-i-systimatiki-kakopoiisi
Τα δύο παραπάνω περιστατικά φαίνονται τόσο διαφορετικά μεταξύ τους αλλά στον πυρήνα τους υπόκεινται στα δυο πολύ σοβαρά ζητήματα πατριαρχίας και κατάχρησης εξουσίας. Οι θύτες, φαίνεται να είναι αρκετά εξοικειωμένοι με τα κοινωνικά στερεότυπα που τους έχουν αποδοθεί λόγω της θέσης και του φύλου τους. Το πρότυπο του άντρα-αφέντη στον οποίο πρέπει να υπακούει όλη η πλάση και ο οποίος πάντα θα έχει το αλάθητο, ένα πρότυπο το οποίο στην πραγματική ζωή βρίσκει την πλήρη στήριξη της κοινής γνώμης με αρκετά γνωστές φράσεις σε όλους μας, φράσεις που στοχοποιούν τα θύματα, μια λίστα αν θα το ήθελε κανείς τεράστια και μέρος του ίδιου του προβλήματος. Κατηγορούνται όχι μόνο γιατί επέμειναν σε τοξικές και κακοποιητικές συμπεριφορές, αγνοώντας εκείνους που επιμένουν να μη δείξουν στον έξω κόσμο την ασχήμια που κρύβεται μέσα στους τέσσερις τοίχους που κρατούν το μυστικό τους. Όταν αποφασίζουν κάνουν το μεγάλο βήμα να γνωστοποιήσουν τα τέρατα που τους στοιχειώνουν, αγνοώντας το ταμπού που θέλει όλα τα προβλήματα να μένουν καλά κλεισμένα σε ένα μπαούλο με αναμνήσεις και σε τέσσερις τοίχους, στήνονται στον τοίχο επειδή δε μίλησαν νωρίτερα, επειδή δεν προφύλαξαν άλλους, επειδή τάραξαν την ήσυχη κανονικότητα της κοινωνίας που κλείνει τα μάτια και τα αυτιά της στα περιστατικά αυτά, κάτι που αποδεικνύει ότι όποια πλευρά του νομίσματος κι αν εξεταστεί τα θύματα θα είναι πάντα αυτά που φταίνε σε τέτοιου είδους εγκλήματα.
Την ίδια στιγμή, οι δράστες επαναπαύονται στη σιγουριά πως, ακόμα κι αν τελικά εκδικαστεί η υπόθεσή τους, θα εκτίσουν το μικρότερο μέρος της ποινής τους είτε λόγω των υψηλά υφιστάμενων γνωριμιών τους, οι οποίες θα μπορέσουν να τους παρέχουν την απαραίτητη κάλυψη για τα ίχνη τους, είτε μέσω της γνωστής πρακτικής να επικαλούνται ψυχικά νοσήματα που μπορούν να τους εγγυηθούν ελαφρυντικά αν εγκριθούν από το δικαστήριο. Αυτό όμως που ουδέποτε υπολογίζεται στις περιπτώσεις αυτές αποτελεί η περιπέτεια των θυμάτων τους, που μέχρι την τελική εκδίκαση και την ανακοίνωση της ποινής είναι αναγκασμένα να ζουν λεπτό προς λεπτό τις ίδιες φρικιαστικές σκηνές και να βλέπουν τις υποθέσεις που στιγμάτισαν τα σώματα και τις ψυχές τους να υποβαθμίζονται με το χειρότερο και πιο εξευτελιστικό τρόπο όχι μόνο σε επίσημες αίθουσες δικαστηρίων, αλλά και στα λαϊκά που στήνονται κάθε μέρα στα σχόλια των ειδήσεων από ανθρωπάκια που το μόνο που ξέρουν είναι να κουνάνε το δάχτυλο και να κρίνουν, χωρίς να αντιδρούν ώστε να λυθεί το πρόβλημα.

Όσην ώρα γράφω αυτό το κείμενο έχω την αίσθηση ότι προσπαθώ να βρω έναν τρόπο να εκφράσω τα τετριμμένα, κάτι το οποίο νιώθω πως καθιστά τις υποθέσεις αυτές ακόμα πιο τραγικές. Καταστάσεις που θα έπρεπε αυτονόητα να είχαν προληφθεί και να μην τις βλέπαμε ούτε στις οθόνες μας σαν ταινίες τρόμου, γυναίκες να αγνοούνται από τις Αρχές παρόλο που δηλώνουν πολλαπλές κακοποιήσεις, παιδιά των οποίων η ψυχή θρυμματίζεται με πρόσχημα το δρόμο προς την κορυφή και την κατάκτηση ονείρων, τα οποία και φυσικά μετά το πέρας των τεράτων που βιώνουν ξεθωριάζουν. Δεν έχω λόγια πλέον να περιγράψω. Μόνο να πω σε όλους αυτούς που επέζησαν και παίρνουν την απόφαση να τα βάλουν με όλους και με όλα για τη δικαίωση και για να κερδίσουν έστω κι ένα ψήγμα ψυχικής γαλήνης, ένα μεγάλο μπράβο και την εξίσου σημαντική φράση που πρέπει να ακουστεί από το στόμα κάθε ανθρώπου και να μην παρθεί ποτέ αψήφιστα: “ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ, ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΚΑΙ ΣΕ ΠΙΣΤΕΥΩ”.