Μανάδες με λευκά φορέματα

Αγαπημένη μου μαμά,

Ήρθε πάλι η μέρα εκείνη που έρχεται κάθε χρόνο, την περίοδο που ξεκινάς να χαμογελάς, επειδή ο χειμώνας έκανε τον κύκλο του και ήρθε η άνοιξη μέσα στο ροζ και τις αποχρώσεις του πράσινου να μπει και η ίδια στον χορό των εποχών. Τώρα που ο ήλιος ξεκινάει να σου καίει πολύ γλυκά το πρόσωπο, τώρα που τα δέντρα σου γαργαλάνε την μύτη με αποτέλεσμα να μην μπορείς να συγκρατήσεις την φωνούλα εκείνη που ξεπετάγεται από το πουθενά, και ακολουθεί το “γείτσες” από κάποιον γύρω τριγύρω και καμιά φορά ακόμα και από εσένα τον ίδιο. Και πριν προλάβω καλά-καλά να χαιρετήσω την άνοιξη, αποχαιρετάω ξανά εσένα.

Θυμάμαι λίγο πριν φύγεις που είχαμε φάει μαζί μεσημεριανό και είχες φτιάξει ένα από τα αγαπημένα μου. Μακαρόνια και κοκκινιστό κρέας. Μπόλικο τυράκι από πάνω και εσύ να κοροϊδεύεις την μερίδα μου, επειδή ήταν κάπως μεγαλύτερη από το φυσιολογικό που θα έπρεπε να τρώω. Θυμάμαι, είχαμε μοιραστεί το τελευταίο κουτάκι χυμού. Στο ίδιο ποτήρι, όπως μας άρεσε να τον πίνουμε. Και εσύ πάντα να πίνεις λίγο λιγότερο από εμένα, γιατί γνώριζες πόσο πολύ μου άρεσε ο χυμός μου. Η τελευταία γουλιά πάντα δική μου και όταν σηκωνόσουν για να ξεκινήσεις να μαζεύεις το τραπέζι, με ρωτούσες αν θυμήθηκα να πάρω τις βιταμίνες μου.

Θυμάμαι λίγο πριν φύγεις να καθόμαστε στον καναπέ και να σχολιάζουμε όσα έγιναν στην βόλτα που είχα βγει ένα βράδυ μαζί με την παρέα μου. Να με ρωτάς πώς πέρασα και να σου λέω διάφορα που συνέβησαν εκείνη την βραδιά. Να με ρωτάς αν κάπνισα με ένα αποδοκιμαστικό βλέμμα και εγώ να σου απαντάω δειλά-δειλά εκείνο το ναι που δεν ήθελες να ακούσεις. Και έπειτα, να σε διαβεβαιώνω πως δεν πρόκειται να μου γίνει συνήθεια και πως απλά καμιά φορά μου ταιριάζει με την περίσταση. Και ξέρεις πως λέω αλήθεια, γιατί σου έχω αποδείξει πως προσέχω τον εαυτό μου και πως δεν θέλω να κιτρινίσουν τα δόντια μου…

Θυμάμαι λίγο πριν φύγεις να σου λέω πως δεν είμαι εντάξει ψυχολογικά και να μου σκουπίζεις τις κρυστάλλινες σταγόνες από το μάγουλό μου και μετά να μου το χαϊδεύεις απαλά, λες και αν το κάνεις λίγο πιο δυνατά θα αποκοπεί από το υπόλοιπο πρόσωπό μου. Να με ρωτάς γιατί νιώθω έτσι, και με την ερώτησή σου να τρέχουν όλο και περισσότερα δάκρυα σαν ρυάκι στο πρόσωπό μου, σχηματίζοντας έναν ωραίο ποταμό που από εδώ και από εκεί βουτάνε μέσα οι ελιές που έχω στα μάγουλά μου, που μέχρι και αυτές σου κληρονόμησα, χωρίς να παραλείψω κάποια και χαλάσουμε την σειρά. Και να ξεκινάω εγώ να σου εξιστορώ όλα εκείνα που με πληγώνουν, να σου λέω για τα περίεργα που συμβαίνουν στην σχέση μου, να σου παραπονιέμαι για την σχολή και να σου βρίζω χωρίς λόγο όλα τα παιδιά που σπουδάζουμε παρέα. Να κατηγορώ το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα που βρίσκομαι σε μια σχολή που δεν μου αρέσει και εσύ να μου απαντάς πως θα τον βρω εγώ τον δρόμο μου, ότι είσαι βέβαιη, μου έλεγες.

Θυμάμαι λίγο πριν φύγεις, που ετοιμαζόμουν να πάω σε ένα πάρτι και με παρατηρούσες να ντύνομαι, να βάφομαι και να στολίζω με κοσμήματα όλο μου το σώμα. Και συ να κάθεσαι στο σκαμπό στο δωμάτιό σου και να μου λες πως δεν ταιριάζουν όλα αυτά τα δαχτυλίδια που φοράω. Και εγώ να νευριάζω μαζί σου, γιατί “χίλιες φορές σου έχω πει ρε μαμά δεν με νοιάζει αν ταιριάζουν, εγώ θέλω απλά να αρέσουν σε μένα”. Και μετά να κουνάς στον αέρα το χέρι σου αλλάζοντας το θέμα, θυμίζοντάς μου να βάλω κολόνια και να μην ξεχάσω να πάρω στην τσάντα μου το μικρό πορτοφολάκι με τα φάρμακά μου σε περίπτωση που με πιάσει πονοκέφαλος και θέλω ένα depon ή με πονέσει το στομάχι μου και χρειαστώ κάνα χαπάκι για να ηρεμήσω. Να με ρωτάς τι ώρα θα γυρίσω και γω να σου λέω δεν ξέρω. Να φεύγω φωνάζοντάς σου “γεια μαμά” από τις σκάλες και συ να μου απαντάς “να προσέχεις, μωρό μου”. Παρέλειψα να σε φιλήσω και είχα φτάσει ήδη αρκετά κάτω στις σκάλες, οπότε δεν γύρισα πίσω. Θα σου δώσω το φιλί που σου χρωστάω αργότερα.

Μετανιώνω για όλα τα χρωστούμενα φιλιά που σου οφείλω. Μετανιώνω που δεν ανέβηκα ξανά τις σκάλες, που δεν ήρθα λίγο πριν κοιμηθώ να σε φιλήσω για καληνύχτα, που δεν έκανα τους καυγάδες μας να λήξουν νωρίτερα. Μετανιώνω που αντί να κάτσουμε παρέα στο σαλόνι, κλείστηκα στο δωμάτιό μου να χαζολογήσω με το κινητό αντί να κάτσω μαζί σου να πιούμε έναν καφέ. Και ας τον μοιραζόμασταν.

Ξέρω μαμά, δεν θα στο δώσω ποτέ αυτό το γράμμα, αλλά σε νιώθω εδώ γύρω που με βλέπεις να σου γράφω. Δεν θέλω να σου πω πως μου λείπεις ,γιατί δεν αισθάνομαι πως αυτές οι λέξεις αρκούν για να σου δώσω να καταλάβεις την θλίψη και την μοναξιά που νιώθω μακριά σου. Το σπίτι μου είναι γεμάτο με κόσμο, με γέλια και στιγμές απόλαυσης με ανθρώπους που αγαπώ και με αγαπούν μα το νιώθω κενό, χωρίς εσένα να το επισκέπτεσαι τακτικά και να μου λες πως το έχω κάνει τσίρκο όσον αφορά την διακόσμηση.

Σ’ αγαπώ μαμά μου. Να ξέρεις ότι ο μπαμπάς κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί, και του λείπεις αφάνταστα ακόμα και αν δεν το συζητάμε τόσο συχνά, ώστε να μην σκαλίζουμε το στεγνό αίμα στις πληγές ο ένας του άλλου, που μας δημιούργησε η απουσία σου. Σκαλίζει ο καθένας τις δικές του κάθε βράδυ που ξαπλώνουμε στα κρεβάτια μας. Ελπίζω να ξεκουράζεσαι και να έχεις βρει, όπου κι αν είσαι, όλα μας τα κατοικίδια και να κάνετε παρέα.

ΥΓ. Σου υπόσχομαι θα συμμαζέψω τον χαμό που επικρατεί εδώ μέσα, μόλις φάω. Έρχεσαι να μου κάνεις μακαρόνια με κοκκινιστό κρέας; Θα μοιραστούμε και χυμό.

Το άρθρο το αφιερώνω σε όλα τα παιδιά που σήμερα θα αγοράσουν λουλούδια μα δεν θα τα παραδώσουν στην ζεστή παλάμη της μαμάς, θα τα ακουμπήσουν στο ψυχρό μάρμαρο, με την μοναξιά να τα συντροφεύει. Τουλάχιστον, η μοναξιά αγκαλιάζει όλα αυτά τα παιδιά μαζί και για μια στιγμή, έστω και μικρή, όσο διαρκεί ένα βλεφάρισμα των ματιών, δεν είναι τόσο μόνα τους.