ΜΗΝ ΠΥΡΟΒΟΛΕΙΤΕ

Γονείς, Παππούδες,

Περαστικοί,

Απογοητευμένοι και απαισιόδοξοι,

Σας μιλά η γενιά των «τσογλανιών». Τα «παλιόπαιδα» που «δεν έχουν γονείς να τους στρώσουν». H γενιά που επειδή δεν έχει γονείς να την στρώσει, την στρώνει μια δυναστεία κυβερνήσεων που για χρόνια ψηφίζετε για μας.

Είμαστε τα παιδιά μίας μεταιχμιακής ζωής. Μίας ζωής που εκδηλώνεται μπροστά μας τρομακτική, γεμάτη φόβο, ανασφάλεια και κινδύνους. Βλέπουμε την αδικία να χορεύει στους δρόμους μας κάθε μέρα, κι εμείς παλεύουμε να βρούμε μια αλήθεια μέσα σε μια φυλακή υπερπληροφόρησης. Βλέπουμε πως σταδιακά οι εκπρόσωποί μας μοιάζουν όλο και πιο πολύ σαν αφεντάδες μας, οι προστάτες μας σαν κυνηγοί μας. Κι εμείς εκεί, στην αυγή της ζωής μας, με όλη την κάψα των ονείρων και της ελπίδας, βλέπουμε με τρόμο κάτι να ορθώνεται μπροστά τους.

Δεν μπορώ παρά να νιώθω υποχρεωμένος να αποδεχτώ πως αυτά υπάρχουν. Να μιλήσω γι’  αυτά, να δράσω, να υπερασπιστώ το δικαίωμα να πω «όχι» στην αυθαιρεσία. Όχι επειδή θέλω να παίξω τον σπουδαίο, αλλά γιατί φοβάμαι πως αν δεν μιλήσει κάποιος, αν δεν πράξει κάποιος, όλοι θα μείνουν σιωπηλοί. Θα χωνέψουν το μίσος σαν ρουτίνα, την αδικία σαν καθημερινότητα. Θα μάθουν να σηκώνονται και να κάθονται όποτε τους λένε να το κάνουν. Αυτό με τρομοκρατεί.

Είμαι σίγουρος πως, κάποιες γενιές πριν, άνθρωποι ακριβώς σαν και μένα ένιωσαν τα ίδια πράγματα, όταν ένας άλλος δυνάστης είχε πλακώσει το Δίκιο και την Ελευθερία τους. Και εκείνοι με το θάρρος τους έβαλαν ένα λιθαράκι, ώστε εγώ σήμερα να μπορώ να είμαι πραγματικά ελεύθερος. Και αυτό μου δίνει ελπίδα.

Φοβάμαι. Όχι μόνο αυτό που στέκεται μπροστά μου, αλλά και τους ανθρώπους που στέκονται δίπλα μου. Φοβάμαι το μίσος που μας διχάζει. Το χάσμα ανάμεσα στον φασίστα και στον αντιφασίστα, στον πατριώτη και στον εθνομηδενιστή, στον αναρχικό και στον καθεστωτικό, σε αυτόν που έχει επίγνωση, και σε αυτόν που ζει στην φυλακή του. Πόσο εύπλαστα και χειραγωγήσιμα είναι όλα αυτά…. Μάθαμε από μικροί να μην εμπιστευόμαστε κανέναν, και τώρα κατάλαβα το γιατί. Γιατί αν είμασταν ενωμένοι, ο δυνάστης θα ήταν αυτός που θα μας φοβόταν.

Και πάνω από τη Βία, την ανασφάλεια, το χάος αυτής της νέας ζωής, βρίσκεστε εσείς και μας καταδικάζετε. Μας φτύνετε, μας λέτε «κακομαθημένα τσογλάνια» και μηδενίζετε τον αγώνα μας, θεωρώντας πως τα κάνουμε όλα για προσοχή. Οι ίδιοι οι άνθρωποί μας, ο μόνος φάρος ελπίδας μας, εσείς, μας φοβίζετε ακόμα περισσότερο.

Μα δεν γεννηθήκατε 40 ή 50, 70 ή 80. Υπήρξατε νέοι, το αίμα σας έβραζε σαν το δικό μας. Είχατε τις ίδιες ανησυχίες, την ίδια καχυποψία, την ίδια ανάγκη για πίστη σε ιδανικά. Τι συνέβη; Τι σας έκανε τόσο ματαιόδοξους και γεμάτους απέχθεια; Γιατί μας κοιτάτε με περιφρόνηση, όταν προσπαθούμε να διορθώσουμε τα λάθη που προήλθαν ΚΑΙ από εσάς, όταν παλεύουμε για να ζήσουμε μακριά απο το μίσος και από όλες τις πράξεις που εμφορούνται από αυτό;

Μην πυροβολείτε, σταθείτε δίπλα μας. Χαμογελάστε μας που οργιζόμαστε, γιατί αν οργιζόμαστε μας νοιάζει, και αν μας νοιάζει σημαίνει ότι υπάρχει ακόμη ελπίδα. Πάρτε μας μια αγκαλιά, γιατί την χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ. Και ακόμα και αν είμαστε αφελείς, ή τυφλοί ή κάνουμε πράγματα χωρίς να το πολυσκεφτούμε, έχετε λίγο κατανόηση.

Γιατί δεν είμαστε «τσογλάνια».

Έχουμε γονείς να μας στρώσουν.

Άλλους μας στρώσαν με αγάπη για τα πάντα.

Άλλους μας στρώσαν μέσα σε έναν θώλο απαισιοδοξίας και εχθρολαγνείας.

Όλοι μας, όμως, από τον τρόπο που στρωθήκαμε,

Μάθαμε να έχουμε δυσανεξία στο ψέμα που μας τραγουδά πως «όλα είναι εντάξει».