Φτάσαμε αισίως στο 2021
Έναν χρόνο τώρα νιώθω
Σαν να ζω την ίδια μέρα
Οξύμωρο που όλα έχουν αλλάξει
Και όλα μένουν ίδια
Ενόσω όλα βρίσκονται σε παύση
Στο πάσο πλέον γράφει «τηλε-φοιτητής»
Αφού μαθήματα παρακολουθώ εξ αποστάσεως
Τόσο που κοντεύω να φορέσω γυαλιά οράσεως
Ασυνείδητα ανατρέχω στις μέρες της Σχολής
Τότε που ήταν δια ζώσης οι διαλέξεις
Και οι μόνες αγχωτικές σκέψεις
Ήταν αν στο λεωφορείο θα χωρέσεις
Που είχα κοντά μου όσους αγαπούσα
Και τους δαίμονες μακριά απωθούσα
Πλέον τους μεν βλέπω μέσω καμερών
Και τους δε αυτοπροσώπως
Τα χαμόγελα υποτακτικά των μασκών
Χωρίς πρόβλεψη να αποφυλακιστούν συντόμως
Επειδή αντί των γιατρών
Ενισχύθηκε ο δημοσιογράφος κι ο αστυνόμος
Μην απορείς αν οι στίχοι μου δε μοιάζουν ποιητικοί
Γιατί η απόσταση η σωματική
Μοιραία έγινε και συναισθηματική…
Αν κάποτε νίκησα την κατάθλιψη
Τότε σήμερα παλεύω με την υπέρθλιψη
Γι’ αυτό στα μάτια μου δεν αντικρίζεις την ελπίδα
Αφού σε λίγο ξημερώνει άλλη μια νέα μέρα ίδια
Ζήτα μου να γράψω για τον εαυτό μου· δεν έχω χειρότερο. Προτιμώ να με γνωρίσεις διαβάζοντας τα γραπτά μου, κατανοώντας την οπτική και την ψυχοσύνθεσή μου.
Ωστόσο, για τα διαδικαστικά της υπόθεσης, δηλώνω λάτρης κάθε μορφής τέχνης, ειδικά όταν αυτή απεικονίζεται με ρεαλιστικό τρόπο. Ερασιτέχνης ποδοσφαιριστής, φοιτητής, αρθρογράφος, podcaster και ποιητής. Δε με απασχολεί αν στο τέλος συμφωνήσουμε, με ενδιαφέρει ως το τέλος να συζητήσουμε.
Παράλειψή μου, να συστηθώ. Ανδρέας Μαντζεβελάκης, από τα ανατολικά τής πρωτεύουσάς μας.
