Η τηλεόραση αποτελεί τομή στην ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού, καθώς υπήρξε το πρώτο μαζικότατο μέσο ενημέρωσης και πληροφόρησης του κόσμου για τα τεκταινόμενα σε όλο τον πλανήτη (σε πολύ πιο υψηλό επίπεδο από το ραδιόφωνο, όπως και μεγαλύτερης επιρροής, λόγω της δύναμης της εικόνας). Αρχικά των ισχυρών, σταδιακά και του λαού, ο οποίος για αρκετά χρόνια υπέμεινε το ελάχιστο κυριακάτικο ρεπορτάζ που μεταδιδόταν πριν την προβολή μίας ταινίας στη μεγάλη οθόνη… Αυτά θα λέγαμε σήμερα για την ιστορία της, συζητώντας λίγο-πολύ σε ένα α-ταξικό και καθεστωτικό πλαίσιο.
Το μέσο που κυριάρχησε εντέλει σε κάθε κοινωνικό στρώμα με αφετηρία τα τέλη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, πράγματι συνέβαλε τα μέγιστα για την έξοδο των μαζών από την πολιτική και την κοινωνική άγνοια, εξαιτίας της -σχετικά με τώρα- απομονωμένης ζωής των ατόμων. Ταυτόχρονα, ωστόσο, αποτέλεσε κλειδί της παγκοσμιοποίησης, της προώθησης της τελείως απορυθμισμένης αγοράς (παρά τις προσπάθειες του Κέυνς και των συνεχιστών του), άρα και του αχαλίνωτου ανταγωνισμού και της πλήρης ιδιοτέλειας, το οποίο, περισσότερο και από τις (σε μεγάλο βαθμό) σάπιες μικροπαραγωγές του Χόλιγουντ, εκφράστηκε μέσω της τεχνικής της διαφήμισης και των ειδησεογραφικών καναλιών.
Προεκλογικές καμπάνιες που φιλοξενούνται σε ξεχωριστούς (κομματικούς;) σταθμούς, άλλοι που παρέα με τα σάιτ τους ασκούν προπαγάνδα για λογαριασμό εκείνου που «πληρώνει τα πιο πολλά», δημοσιογράφοι που μετατρέπονται εν μία νυκτί από φανατικούς υποστηρικτές μίας κοινοβουλευτικής ομάδας σε βουλευτές της την επόμενη εθνικών εκλογών, όλα αυτά αποτελούν κακώς κείμενα που αποκαλύπτει η κρίση της φιλελεύθερης δημοκρατίας και η ανάδυση του νεοφιλελεύθερου ευνοιοκρατικού καπιταλισμού, με τον οποίο η τηλεόραση διατηρεί τις καλύτερες σχέσεις, ειδικά σε χώρες που ζουν στο μεταίχμιο πολιτισμών, όπως η δική μας.
Πέρα από το πολιτικό επίπεδο, βέβαια, στο οποίο υπάρχει συχνά διαστρέβλωση της ουσιαστικής ενημέρωση λόγω χρωματισμού ή απόκρυψης πληροφοριών, η ποιότητα των εκπομπών που παράγονται για την μικρή οθόνη υποστηρίζει αντιλήψεις με τις οποίες τρέφεται το κεφαλαιοκρατικό σύστημα: Ριάλιτι σόου που υποβαθμίζουν την θέση της γυναίκας, που προβάλλουν την επιδίωξη του υλικού κέρδους και την απόκτηση του ιδανικού (εξωτερικά, φυσικά) συντρόφου ως τα συστατικά αγαθά για την επιτυχία και την ευτυχία κάθε ανθρώπου. Αγαθά τα οποία φροντίζει να υπενθυμίζουν διαρκώς και οι εκατοντάδες χιλιάδες διαφημίσεις που προβάλλονται σε χρονοδιάγραμμα ενός δεκαλέπτου, και που απωθούν τους κριτικά σκεπτόμενους ακόμα και από την (σπάνια) νυχτερινή προβολή μίας ποιοτικά ολοκληρωμένης ταινίας. Ο εργάτης και ο μικροαστός που απορροφάνε όλα αυτά, ο κεφαλαιοκράτης και οι ευνοούμενοί του που παράγουν όλη αυτήν την σαπίλα και την «υλικοκρατία» (για να δώσω μία αντίθετη της λέξης «ηθοκρατία»).
Δεν αμφιβάλλω για την θετική σημασία της τηλεόρασης σε ένα ιστορικό πλαίσιο, ούτε για την προώθηση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας που αυτή συνεπάγεται. Φτάνει αυτή η ιδιωτική πρωτοβουλία να έχει δική της άποψη και φωνή, να μην είναι παπαγάλος κομματικών φωνών, οι οποίες αποτελούν τους υποψήφιους χορηγούς της. Και εν έτει 2020, διαπιστώνω εμπειρικά ότι μία τέτοια κατάσταση ακολουθείται κατά γράμμα, συνοδευόμενη από την απαραίτητη τρομοκρατία και την αναίσχυντη και συνεχή επαναφορά της θεωρίας των 2 άκρων, ώστε να υπάρχει μισαλλοδοξία και πόλωση, εμποδίζοντας την μετωπική επίθεση εναντίον ενός διεφθαρμένου συστήματος.
Υ.Γ.: Γι’ αυτό -καλύτερα- πιάστε τα θεωρητικά (μαζί -εννοείται- με τα λογοτεχνικά) βιβλία! Επιλέγετε ανεξάρτητα μέσα για την ενημέρωσή σας, όπου ο ανιδιοτελής χαρακτήρας συναντάει την αντικειμενική (όσο το δυνατόν) ενημέρωση/πολιτικοποίηση και μία υγιή προβολή προτύπων.
Παύλος Γιαννόπουλος... Αμέ, έχω και εγώ ένα όνομα. Ένα όνομα και ένα επίθετο, ανάμεσα σε τόσα άλλα στον κόσμο ετούτο. Ένας απλός φοιτητής του Καποδιστριακού, συγκεκριμένα στο τμήμα των Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης, διαβάζοντας και γράφοντας συνεχώς, προσπαθώντας να αφυπνίσω συνειδήσεις προπαγανδίζοντας (αν υπάρχει τέτοια φράση), ώστε στον βαθμό που και εγώ μπορώ να δώσω το θετικό μου στίγμα σε μία Γη που βράζει. Σε κοινωνίες και άτομα που χρήζουν εν συναίσθησης και εν συνείδησης.
ΦΚ λέγεται το project που μπορεί να πετύχει και να μετουσιώσει τα παραπάνω. Mία φοιτητική ιστοσελίδα που χαρακτηρίζεται από μία ανιδιοτέλεια και μία αντικειμενική υποκειμενικότητα που στους καιρούς μας απουσιάζουν.
