ΜΜΕ και ιστορική παραχάραξη: Ποιος φοβάται το Πολυτεχνείο;

Η μεγάλη γιορτή της νεολαίας και 48^η επέτειος του Πολυτεχνείου τελείωσε φέτος με επιτυχία κι όπως πραγματικά της άξιζε: μαζικά, ειρηνικά και με μια πορεία που τιμούσε τους νεκρούς εκείνου του Νοέμβρη του 1973. Είναι όμως έτσι για όλους; Και ειδικά για τα ΜΜΕ της χώρας μας; Δυστυχώς η απάντηση θα μας αφήσει όχι απλά απογοητευμένους, αλλά αηδιασμένους. Ο λόγος για τους αναθεωρητές της Ιστορίας και τα ΜΜΕ που επιθυμούν για «πετσωμένους» λόγους (42.000.000 ευρώ είναι αυτά) να μειώσουν και να απαξιώσουν εντελώς στην συνείδηση των αναγνωστών τα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Ας δούμε λοιπόν, ποιος φοβάται το Πολυτεχνείο;

Η φετινή επέτειος με την ειρηνική διαδήλωση των 30.000-35.000 πολιτών, παρά την πανδημία και την έντονη αστυνομοκρατία, ήταν επιτυχής. Απλοί πολίτες, νέοι, γέροι, φοιτήτριες, φοιτητές, εργάτες, υγειονομικοί, πρόσφυγες, σωματεία, κόμματα, πολιτικές δυνάμεις, γονείς με παιδιά σε καρότσια και μάρσιππους έγιναν ένα. Τα μηνύματα πολλά, πάνω στον ιστορικό άξονα του «ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΕΘΕΡΙΑ», που 48 χρόνια μετά αποδεικνύουν πως παραμένουν επίκαιρα, με την Υγεία να μπαίνει και αυτή για τα καλά στα πανό και στα χείλη αυτού του ανθρώπινου κύματος. Ποιος φοβάται…; Μα ο αποδέκτης των μηνυμάτων, η εκλεκτή μας κυβέρνηση. Και στον χορό ανασφάλειας του πρωθυπουργού τα όργανα τα παίζουν τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ, που αδιαφορούν όχι μόνο για την καθημερινότητα των πολιτών και την ωμή πραγματικότητα που άπαντες βιώνουμε, αλλά σπιλώνουν και τη μνήμη των νεκρών του Πολυτεχνείου. Είτε μέσω της απουσίας από το πρωτοσέλιδό τους είτε (ακόμα χειρότερα) με άρθρα «αναθεωρητικής» σκοπιάς που σε γελοιότητα ξεπερνούν καφενειακή συζήτηση.

17 Νοέμβρη του 2021, από τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων είναι δύσκολο να μην βγάλεις ένα πρώτο συμπέρασμα το οποίο επιβεβαιώνεται όταν τις ξεφυλλίσεις. Η «Καθημερινή» και τα «Νέα» δια μαγείας εξαφανίζουν ή αναφέρονται στην 48^η επέτειο… σαν να είναι ένα τίποτα. Η «Καθημερινή» του ομίλου Αλαφούζου ξεχνά παντελώς την επέτειο από την πρώτη σελίδα, με μόνον ένα κτύπημα πάνω δεξιά που παραπέμπει σε δύο περισσότερο προσβλητικά και απαξιωτικά κείμενα της τρίτης σελίδας που ασχολούνται με τον κοινωνικοοικονομικό αντίκτυπο της εξέγερσης στην… περιοχή του Πολυτεχνείου. 24 νεκροί, 48 χρόνια τιμάται το συγκεκριμένο γεγονός που ήταν η αρχή του τέλους για τη Χούντα των Συνταγματαρχών… οι αλλαγές στην Αθήνα σαν πόλη μας μαράναν.

Τα «Νέα» του Ομίλου Μαρινάκη πάνε σε άλλο επίπεδο, με πάση φύσεως καφενειακούς κριτικούς ιστορίας. Ενδεικτικά σας παραθέτουμε… Ο Πέτρος Ευθυμίου ξεκινά τη… σχετική απαξίωση αφού έχει «προοδευτικό» πρόσημο προς κατανάλωση. «Το Πολυτεχνείο δεν μένει πια εδώ» έχει ως τίτλο του άρθρο του για να παρουσιάσει ένα απονευρωμένο άρθρο, όπου ωστόσο παραδέχεται πως «η εξέγερση του Νοέμβρη είναι αυθεντική και ακηδεμόνευτη». Από εκεί και πέρα αναλαμβάνει στη στήλη του ο Γιώργος Παπαχρήστου να ανακράξει πως «Το Πολυτεχνείο δεν ζει».

Ο ίδιος προσπαθεί να υπονομεύσει το μήνυμα του Πολυτεχνείου, όπου υποστηρίζει την απουσία της «αριστεράς» για να ανακράξει πως το σύνθημα το «Πολυτεχνείο ζει» είναι σύνθημα κάθε πικραμένου και κατά 99% απόντος» από το τριήμερο του ΄73! Για να καταλήξει σε αυτό που τον πονάει:

«Το Πολυτεχνείο δεν ζει, λοιπόν. Αυτό που ζει είναι η προσπάθεια της Αριστεράς να μονοπωλήσει την εξέγερση και της εξωκοινοβουλευτικής Αριστερά,ς συν των παροικούντων τα Εξάρχεια να κάνουν ένα ακόμα πάρτι “επαναστατικής γυμναστικής” στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας».

Και την χαριστική βολή την ρίχνει ο κ. Κανέλλης μιλώντας για δήθεν περιθωριακούς ακτιβιστές, μπάχαλο, αταξία.

«Είναι η μεταπολιτευτική κληρονομιά που επειγόταν να βρει μια ηρωική αναφορά στη σχέση της Αριστεράς με τη Χούντα και, κυριολεκτικά, αρπάχτηκε από το Πολυτεχνείο» γράφει για να θυμηθεί και τον Διονύση Σαββόπουλο…

«Κάπως έτσι γεννήθηκε η πεποίθηση που διδάσκεται κάθε χρόνο στα σχολεία, ότι τα όνειρα των αγωνιστών του Πολυτεχνείου δεν εκπληρώθηκαν ποτέ», συμπληρώνει για να χρυσώσει στο τέλος με ένα επικίνδυνο χάπι:

«Σε κάθε περίπτωση, η επέτειος του Πολυτεχνείου αντί να είναι παλλαϊκή γιορτή είναι μια μέρα βουβή, γεμάτη Αστυνομία και φόβο, όπου για μέρες παραλύει κάθε δραστηριότητα – ακόμα κι αν δεν γίνουν σοβαρά επεισόδια. Αυτό δεν μπορεί όμως να είναι το νόημα καμίας παλλαϊκής γιορτής».

Άραγε, κύριε Πρωθυπουργέ, πόσο γερασμένα είναι τα μηνύματα του Πολυτεχνείου;

Σε ένα τεράστιο κύμα ακρίβειας, πλήρους απορρύθμισης της αγοράς εργασίας, ανεργίας και με τη δική σας υπογραφή… το «ΨΩΜΙ» είναι αναχρονιστικό;

Σε μια εποχή όπου τα Πανεπιστήμια μας πλημμυρίζουν, αντιμετωπιζόμαστε οι φοιτητές των ΑΕΙ όχι ως το μέλλον, αλλά ως τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού, με μια Υπουργό που εμμονικά παίζει με τις σπουδές μας, τρίβοντας τα χέρια της με ιδιοκτήτες των κολεγίων και παίζοντας με τις ζωές των παιδιών που στοιβάζει ανά 25 σε τάξεις… η δημόσια και δωρεάν «ΠΑΙΔΕΙΑ» είναι εκτός πραγματικότητας;

Σε μια χώρα όπου έχει περισσότερους αστυνομικούς απ’ ό,τι γιατρούς και πυροσβέστες ανά 100 κατοίκους, ανεξέλεγκτους να ασκούν βία σε πρόσφυγες, πολίτες κ.ά., η Κυβέρνησή της συγκαλύπτει βιαστές ανηλίκων (άραγε γιατί άργησαν 2 μήνες ολόκληρους να ανοίξουν τον υπολογιστή του Δημήτρη Λιγνάδη και στο τέλος να μην βρουν τίποτα ως δια μαγείας) και αντί να ενισχύσει το ΕΣΥ χαρίζει 42.000.000 ευρώ στα ΜΜΕ, με αδιευκρίνιστα κριτήρια και -όλως τυχαίως- τα μεγαλύτερα ποσά σε φιλικά ΜΜΕ… η «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» είναι ξεπερασμένη;

Μήπως τη φοβάστε κύριε πρωθυπουργέ την «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ»; Μας απάντησαν οι γελωτοποιοί σας… μόνο αυτός ο χαρακτηρισμός (και χειρότεροι) αρμόζουν σε γελοίους αναθεωρητές της ιστορικής πραγματικότητας. Η απάντηση μας; Της Νεολαίας και του κόσμου που φέτος τίμησε το Πολυτεχνείο… Στο δρόμο. Του χρόνου στην 49^η, στην 50^η επέτειο.. και κάθε χρόνο. Στης γενιάς μας τα Πολυτεχνεία και των επομένων γενεών. Σε αυτό το μεγάλο ποτάμι από όλα τα μονοπάτια της ζωής που μας δείχνει πως μόνο με τον αγώνα η Δημοκρατία μπορεί να ζει στη χώρα που γεννήθηκε.

«Οι νεκροί δεν μίλησαν ποτέ, για αυτό τους βαραίνει μια μεγάλη κατηγορία. Για αυτό και ξέχασαν για πάντα την αξία της φωνής. Πρέπει, λοιπόν, εμείς να μιλάμε για λογαριασμό τους. Πρέπει να υπερασπιζόμαστε το δίκιο της απουσίας τους».

«Ζ», Βασίλης Βασιλικός, 1966

Πηγές: kathimerini.gr, documento.gr, ethnos.gr, tanea.gr