Πολλοί μιλούν για τον λόγο και το συναίσθημα, το αέναο αντιθετικό κι όμως συμπληρωματικό παράλληλα δίπολο που όταν υπερισχύει το ένα, τις περισσότερες φορές το άλλο ασφυκτιά, σχεδόν σε όλες τις ανθρώπινες καταστάσεις και αναμφισβήτητα στον Έρωτα.
Αναρωτιόμαστε ενδόμυχα για το αν υπάρχει σωστή κατεύθυνση στον έρωτα και για το πότε η λογική θα ερωτοτροπεί έντεχνα με το συναίσθημα, έτσι ώστε το ένα να μην παραγκωνίζεται από το άλλο.
Αναμφίβολα, είμαστε πολλοί εμείς, ρομαντικοί και μη, που προσπαθήσαμε και που προσπαθούμε να δώσουμε μια απάντηση, που κάνουμε απόπειρες πολλάκις και πολλαπλώς να εξηγήσουμε την πολυσχιδή κατάσταση του έρωτα, μα διαρκώς αποτυγχάνουμε και ματαιωπονούμε.
Πριν κάποια χρόνια συνάντησα όλως τυχαίως το υπέροχο κείμενο του Άκη Δήμου για τον έρωτα, το οποίο πλαισίωνε και έντυνε μαγικά το “Βαλς των χαμένων ονείρων” του τρυφερού Χατζιδάκι και που απέδιδε μοναδικά η Πέμη Ζούνη. Μια τρίπτυχη καλλιτεχνική σύμπραξη που με γοήτευσε απ’ τις πρώτες κιόλας στιγμές της. Προσπαθώ να θυμηθώ ένα απόσπασμα και το παραθέτω -ενδεχομένως- παραφρασμένο…
Αφηγείται, λοιπόν, η ηθοποιός:
“Μια δύναμη που μας ωθεί άοπλους σε μια μάχη εκ των προτέρων χαμένη και που μας αφήνει ολόγυμνους στο ναρκοπέδιο μιας άγνωστης ως χθες αγκαλιά”, ίσως, ναι, αυτό να είναι ο έρωτας αισθάνομαι τώρα…
Και ξαφνικά βρισκόμαστε πληγωμένοι και ηττημένοι μπροστά στον έρωτα, γιατί μας πονάει κι αυτός. Και μας πονάει όλο περισσότερο, καθώς αφήνουμε τις δικές μας μέρες να περνούν, να εκπνέουν το οξυγόνο τους και να χάνονται αδιάφορα σε μια άτυπα από κοινού συμφωνημένη υποτιπώδη δυσφορία. Όταν αφήνουμε να περάσουν απαρατήρητα και ασυγκίνητα εκείνα τα φεγγάρια του Αυγούστου, τα υποσχόμενα μόνο όνειρα νεανικά και έρωτα… Όταν ξεχνάμε τους στίχους εκείνων των τραγουδιών που κάποτε σήμαναν μια τρυφερή συναίνεση και που πλέον μας προσπερνούν μάταια όντας αδιάφοροι και άγνωστοι…
Λες και γίναμε δειλοί μπροστά στον έρωτα, ξένοι στην αγάπη και τους προδώσαμε…
Κι ας πονάει ο έρωτας στο πέρας και στο τέλος του, η ανάμνησή του πάντα θα είναι άξια και οι στιγμές του εξίσου, που σαν να χαράζονται οι στιγμές αυτές ως οι κρυφές υποσχέσεις και ως οι άγραφοι όρκοι των δύο συνουσιαστών, των δύο συνουσιαστών στον έρωτα και στην αγάπη. Δεν αξίζει όμως να μιλήσει άλλο κάνεις για τον έρωτα, εξάλλου είπαμε ότι είναι μία μάχη εκ των προτέρων χαμένη…
Με ένα υστερόγραφο επιτρέψτε μου να κλείσω…
Μη φοβάστε να ερωτευτείτε με θάρρος. Αξίζει.
Τις καλημέρες, καλησπέρες και καληνύχτες μου και από μένα. Ονομάζομαι Αγγελική Πολυκράτη, είμαι παιδί του 2002, σπουδάζω στο Τμήμα Φιλολογίας του ΕΚΠΑ και προσπαθώ να ζω τη λεγόμενη "φοιτητική ζωή" στα χρόνια του κορονοϊού! Σαν το "Έρωτας στα χρόνια της χολέρας" ένα πράγμα!
«Σ' έναν κόσμο που βράζει και φλέγεται», το να αποτυπώνει κανείς τη σκέψη του με λέξεις που έχουν μια αλήθεια να σου πουν είναι η πιο τρυφερή επανάσταση. Έτσι, λοιπόν, μπήκα κι εγώ στην όμορφη ομάδα του Φοιτητικού Κόσμου για να επαναστατούμε παρέα με τον δικό μας τρόπο με τις... λέξεις!
