Μιαν αγάπη που να μυρίζει δυόσμο, πασχαλιές και άνθη λεμονιάς.
Έναν έρωτα να σου θυμίζει ακρογιαλιές τέλη Μαΐου και τον άνεμο που
σε χτυπά στο πρόσωπο στο αμάξι ενώ το ραδιόφωνο παίζει στην
διαπασών το αγαπημένο σας τραγούδι.
Κι η ζωή σαν μελωδία να κυλά…
Να χορεύεις, να γελάς.
Να μην υπάρχει χώρος για μικρότητες.
Να αγαπάς τον τρόπο που βουρτσίζει τα δόντια του και το πώς δένει τα
παπούτσια του.
Και να αγαπά τα μαλλιά σου μπερδεμένα το πρωί και το μανό στα νύχια
σου που έχει χαλάσει.
Και να αγαπάς τα συντακτικά του λάθη, και να αγαπά που μασάς
σπαστικά μαστίχες τριαντάφυλλο.
Και να αγαπάς κάθε νότα που χάνει στα τραγούδια και να αγαπά το
αστείο και δυνατό χασκόγελό σου.
Και να τον αγαπάς κι ας κάθεται όλο σοβαρός στις φωτογραφίες και να
σε αγαπά κι ας κάνεις όλο γκριμάτσες.
Και να αγαπάς τα θυμωμένα του μεσημέρια και να αγαπά τα λυπημένα
σου απογεύματα.
Και να τον αγαπάς και να σε αγαπάει άνευ όρων και αποδοχών.
Και να μην υπάρχει η αμφιβολία.
Να ΄ναι μια λέξη ξεχασμένη.
Που στο δικό σας λεξικό ο Μπαμπινιώτης δεν την καταχώρισε, γιατί
ήθελε και κάποιοι να ευτυχήσουν.
Γεια παιδιάαα! Ονομάζομαι Μαρία Αθανασοπούλου, είμαι 19 χρονών, γεννηθείσα στις 27/09/2002 (ναι, ζυγός είμαι) και σπουδάζω στο Τμήμα Εκπαίδευσης και Αγωγής στην Προσχολική Ηλικία στην Πάτρα. Αγαπώ πολύ το γράψιμο και χαίρομαι που πλέον έχω ένα βήμα για να εκφράσω τις σκέψεις μου δημόσια.
Σκέψη άκρως συνειρμική, μ’ αρέσει να διαβάζω βιβλία, να πίνω ούζο με πορτοκαλάδα και να παίζω κιθάρα. Για μένα η συγγραφή είναι μια μορφή τέχνης και η Τέχνη -αντίθετα με αυτό που πολλοί πιστεύουν- δεν πρέπει να ’ναι όμορφη, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό, πρέπει να σε κάνει να αισθανθείς κάτι.
