Της Αθανασίας Ρουσάλη, πρώην συντάκτριάς μας
Σε ένα μικρό νησί στο Αιγαίο ένα πρωινό, μια νεαρή κοπέλα σηκώνεται και λέει στη μητέρα της πώς δεν αντέχει, έχει βαρεθεί τη ρουτίνα της ζωής της και θέλει μια αλλαγή.
Χαρακτηριστικά της λέει πως “κάθε μέρα ξυπνάω την ίδια ώρα, βλέπω τα ίδια κεραμίδια, σηκώνομαι από το ίδιο κρεβάτι, πίνω τον καφέ μου από την ίδια κούπα, κάθομαι στο ίδιο μπαλκόνι και κάθε μέρα βλέπω την ίδια θάλασσα”. Τότε η μητέρα της γέλασε αινιγματικά και της έπιασε το χέρι. “Ναι κόρη μου, πράγματι κάθε μέρα ξυπνάς την ίδια ώρα, βλέπεις τα ίδια κεραμίδια, σηκώνεσαι από το ίδιο κρεβάτι, πίνεις καφέ από την ίδια κούπα, κάθεσαι στο ίδιο μπαλκόνι και κάθε μα κάθε μέρα αγναντεύεις τη θάλασσα… αλλά η θάλασσα ποτέ δεν είναι η ίδια… ξέρεις γιατί; Γιατί η θάλασσα κινείται και κάθε μέρα είναι διαφορετική, αλλάζει! Έτσι πρέπει να είσαι και εσύ από εδώ και πέρα, σαν τη θάλασσα, κάθε μέρα να κινείσαι, να εξελίσσεσαι, να μην μένεις στάσιμη, όταν σε ρωτάνε να λες είμαι θάλασσα! Έτσι όλοι μας κάθε μέρα αν κάνουμε ένα βήμα παραπέρα θα γινόμαστε καλύτεροι και πιο άνθρωποι. Για να μην είναι η ζωή μας μια επαναλαμβανόμενη μέρα αλλά να χτίζουμε κάθε μέρα κάτι καινούργιο, μικρό ή μεγάλο, δεν έχει σημασία. Σαν τελειώνει η μέρα να έχουμε πάρει ή και να έχουμε δώσει κάτι διαφορετικό.”
Φυσικά, και λάθη θα κάνουμε και σωστά αλλά το σημαντικότερο είναι πως θα κάνουμε τη ζωή μας πιο γεμάτη!
