Της Παναγιώτας Μητσοπούλου, πρώην συντάκτριάς μας
Τα τελευταία χρόνια, ιδίως από τις πανελλαδικές και μετά, τα δικά μου Χριστούγεννα είναι ο Σεπτέμβρης και η αρχή του. Με ευλαβική συνέπεια πηγαίνω στο αγαπημένο μου βιβλιοπωλείο και αγοράζω το ακαδημαϊκό μου ημερολόγιο που με συντροφεύει μέχρι και τον επόμενο Σεπτέμβρη. Οραματίζομαι το χειμώνα που θα έρθει, με τα σακάκια και τα κασκόλ, με τις ζεστές σοκολάτες και τους χνουδωτούς καναπέδες στα καφέ και στα εστιατόρια, με τα γλυκά αποχαιρετιστήρια φιλιά, τις ζεστές αγκαλιές σε παγωμένους δρόμους και τις υποσχέσεις.
Πριν όμως θέσω του στόχους μου, ειδικά αυτή την στιγμή, ένιωσα την ανάγκη να μην ξεχάσω.
Να υπενθυμίσω στην Παναγιώτα να μην ξεχάσει.
Ο προηγούμενος χρόνος ήταν δύσκολος και βαρύς. Ο δεύτερος καταναγκαστικός εγκλεισμός μας, εκεί ακριβώς που είχα επιστρέψει στην Αθήνα, εκεί που είχα ελπίσει για κάτι καλύτερο, ελεύθερο, ζωντανό και όχι κλεισμένο σε τέσσερις τοίχους, με καταπλάκωσε. Ένιωσα να χάνομαι και, μέσα από αυτό το χαμό, θέλω να μάθω και να μην ξεχάσω.
Να μην ξεχάσω ότι στην ζωή τίποτα δεν είναι δεδομένο. Νομίζουμε ότι είμαστε αθάνατοι, ότι έχουμε 100 ζωές και αναλωνόμαστε σε ανοησίες χάνοντας την πραγματική ουσία. Ξέρετε γιατί; Διότι ακόμα δεν την έχουμε ανακαλύψει, αφού δεν έχουμε προσπαθήσει καν να το κάνουμε.
Να μην ξεχάσω ότι μια ωραία πρωία ενδέχεται να μην μπορώ να ξαναδώ τους δικούς μου ανθρώπους, να μην μπορώ να περάσω τις γιορτές μαζί τους. Να θυμάμαι από εδώ και στο εξής όταν είμαι μαζί τους, παππούδες-γιαγιάδες-γονείς-αδέρφια-ξαδέρφια, να κλείνω τις ειδοποιήσεις, να απενεργοποιώ τις παρεμβολές των συσκευών και του μυαλού μου.
Να μην ξεχάσω ότι -κυνικά μιλώντας- έχω μόνο εμένα, αλλά ονειρικά έχω κι άλλους μετρημένους στα δάχτυλα των χεριών, ανθρώπους που αξίζουν την αγάπη, την στήριξη και την αλήθεια μου – αλήθεια ρε, όσο κι αν πονάει, να προτιμάτε να ζείτε με ένα βέλος στην καρδιά, παρά με 100 πισώπλατες μαχαιριές.
Να μην ξεχάσω ότι η ζωή είναι στιγμές. Δεν υπάρχει καθολική ευτυχία, μονό μικρές μοναδικές στιγμές ευτυχίας, οι οποίες χάνονται στην αιωνιότητα όταν δεν τις ζεις ή που βιώνεις την αιωνιότητα όταν τις ζεις με όλο σου το είναι – το δικό σου είναι, ακούς; Όχι του γείτονα.
Να θυμάμαι να με αγαπώ, να μην ξεχνώ τι κατάφερα και πού έφτασα, να θυμάμαι τις αφετηρίες μου και να εκτιμώ τις μάχες μου -νίκες ή ήττες, δεν έχει σημασία, γιατί νικητής είναι εκείνος που αγωνίζεται τίμια, που τα δίνει όλα μέχρι τέλους- φτάσατε άραγε μέχρι το τέλος ή απλά μείνατε στο εμπόδιο της αρχής;
Να θυμάμαι να διεκδικώ, την ζωή, την ελευθερία μου -που τόσο μας στέρησαν, αλλά δεν θα τους περάσει- την ανεξαρτησία μου, τα θέλω και τα όνειρά μου.
Τα όνειρά μου, τους στόχους, το μεράκι μου, να κυνηγήσω κι (αν δεν έχω βρει ακόμα) να ανακαλύψω τον λόγο που κάθε πρωί αξίζει να ξυπνάω, να αναπνέω, να υπάρχω.
Έχασα πολλά στην καραντίνα, στους εγκλεισμούς.
Αλλά βρήκα αυτό: το να κάνω όνειρα, χωρίς φόβο κι ενδοιασμούς: είτε γίνουν είτε όχι, θα έχω μάθει και θα έχω προσπαθήσει μέχρι τέλους.
Να αξιοποιείτε κάθε ανάσα σας, γιατί δεύτερη ζωή δεν έχει.
Καλή μας αρχή και καλή μας συνέχεια αγαπημένοι μου.
Ελάτε ξανά να βρούμε το φως και να ξεριζώσουμε
τα παράσιτα
τα ταβάνια
και τις καμένες λάμπες.
