Της Παναγιώτας Μητσοπούλου, πρώην συντάκτριάς μας
Να μου λες για τη ζωή σου, να σου λέω φοβάμαι και να με κρατάς, να σου διαβάζω τις λέξεις μου και να μην μπορούν να σε φτάσουν, να είσαι ψηλά και εκείνες να χάνονται, γιατί όλα είναι τόσο μάταια χωρίς – και μετά από σένα.
Να μου λες λυγίζω και να σου λέω κοίτα με, αντλώ δύναμη από την ανάσα σου. Ανθίζω ζωές από την Ζωή σου. Φοβάται ο νικημένος όταν δεν έχει πολεμήσει και εσύ έφτασες στο τέλος και είσαι ήδη νικητής.
Να με κοιτάζεις γλυκά και απροσδιόριστα. Να μην ξέρω αν θες να μου πεις κάτι γλυκό ή κάτι αστείο.
Δεν θυμάμαι τι λέξεις ηχούσαν από τα χείλη σου εκείνο το βράδυ. Μονάχα ένα βροντερό “Πι” λίγο πριν πεις το όνομά μου και ένα δισταγμένο “Μι” πλάι στο λείπεις ήδη.
Να με αγγίζεις και να νιώθω ασφάλεια. Οικειότητα. Να ξέρω ότι πριν από σένα ήμουν ολόκληρη αλλά αν σε χάσω τώρα θα μείνω μισή. Απλώς γιατί πριν υπήρχα, τώρα όμως μαζί σου ζω.
Και κοίτα, δεν έχουμε ζήσει ακόμα ούτε το ελάχιστο των άπειρων στιγμών που μας αναλογούν.
Αν είχα ζήσει 10 ζωές πριν σε γνωρίσω, οι 9 θα έγραφαν το όνομά σου και η 10η θα χάνονταν στην σκιά της απουσίας σου.
