Της Αθανασίας Ρουσάλη, πρώην συντάκτριάς μας
Από τα πρώτα δευτερόλεπτα της ζωής μας, με το που έρθουμε σε αυτό τον κόσμο ως μικρά και ευαίσθητα πλάσματα, κλαίμε για να επικοινωνήσουμε με τους δικούς μας ανθρώπους. Χωρίς καν να ξέρουμε ποιοι είναι οι δικοί μας άνθρωποι, εμείς τους αναζητούμε!
Όμως μετά από λίγα λεπτά η νοσοκόμα μας δίνει σε ένα ζευγάρι χέρια και εκεί, σε εκείνη την Αγκαλιά ηρεμούμε και ανακουφιζόμαστε. Η στιγμή είναι μαγική. Στην αγκαλιά της μητέρας όλα μοιάζουν οικεία και ζεστά. Δεν κλαίμε πια, νιώθουμε ασφάλεια γιατί μόλις αγγίξαμε έναν δικό μας άνθρωπο. Η πρώτη μας επαφή λοιπόν είναι μια μεγάλη φιλόξενη αγκαλιά!
Έπειτα, με τη μαγική επαφή της αγκαλιάς γνωρίζουμε και άλλα πλάσματα, όπως τα αδέρφια μας που καλά καλά δεn ξέρουν πως να μας πιάσουν μα τελικά τα καταφέρνουν, γιατί έτσι έχουν μάθει να αγαπούν.
Αργότερα μαθαίνουμε και να μιλάμε, μαθαίνουμε πλούσιες λέξεις, βαρύγδουπες εκφράσεις, αλλά καμία σειρά γραμμάτων και σημείων στίξης δεν μπορεί να αντικαταστήσει το θηλύκωμα δύο σωμάτων που εκδηλώνει μοναδικά την αγνή αγάπη. Όταν αγκαλιαζόμαστε μοιράζουμε το φορτίο που μας βαραίνει, νιώθουμε πιο ελαφριοί και ταυτόχρονα λέμε χωρίς λέξεις στον άλλο πόσο τον αγαπάμε, πόσο τον νοιαζόμαστε και πόσο σημαντικός είναι για εμάς. Έτσι, με αυτή τη γλυκιά συνήθεια μια δυσάρεστη μέρα μπορεί να ξεχαστεί.
Το δυσκολότερο βέβαια από όλα είναι να αγκαλιάσεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Εκεί τα πράγματα για πολλούς δυσκολεύουν. Είναι απαραίτητη προϋπόθεση όμως για να δώσεις μια ευεργετική αγκαλιά σε κάποιον άλλο, πρώτα να αγκαλιάσεις εσένα! Μίλα με εκείνο το τυπάκι που έχεις μέσα σου, αποδέξου τις αδυναμίες, τα λάθη του και μην ξεχνάς να του λες μπράβο για τα επιτεύγματά του. Βρες τις δικές σου ισορροπίες μαζί του, όσο δύσκολος και αν είναι, εσύ μπορείς να βρεις τα κουμπιά του.
Δικός σου άνθρωπος είναι, δώσε του αγάπη…
Να σε αγκαλιάζεις λοιπόν!
