Από τα μέσα του 20ου αιώνα και ύστερα, σε όλο τον δυτικό κόσμο άρχισε να κανονικοποιείται, τυπικά και άτυπα, η πολυγαμία. Σίγουρα, επρόκειτο για μία πολύ προοδευτική αλλαγή, καθώς ένα ζεύγος δεν ήταν πλέον αναγκασμένο να περάσει όλη τη ζωή του μαζί, αποτελώντας ένα μέσο απελευθέρωσης, ειδικά ένα βήμα για την γυναικεία χειραφέτηση, αφού πλέον ήταν νομικά ικανή να απελευθερωθεί από τα δεσμά μίας κακοποιητικής σχέσης ή ακόμα και ενός ανεπιτυχούς γάμου. Επιπλέον, οι άνθρωποι πλέον μπορούσαν να γνωρίζουν στη ζωή τους πολλούς ερωτικούς συντρόφους και να αποκτήσουν πολλές εμπειρίες, μέχρι να βρει ο καθένας το κατάλληλο ταίρι του, βασιζόμενος και στις προηγούμενες “ατυχείς” σχέσεις του.
Και αυτό είναι κάτι που διδασκόμαστε από παιδιά και είναι μία μεγάλη αλήθεια. Πράγματι, η ηθική και κανονιστική αποδοχή της πολυγαμίας απέσυρε πολλούς φραγμούς από την ερωτική ζωή, η οποία πρέπει να είναι ελεύθερη, καθώς ο έρωτας δεν στέκεται χωρίς την ελευθερία, όπως και το αντίστροφο. Ωστόσο, μήπως παραβιάζεται αυτή η ελευθερία από τις γενιές που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν με το προνόμιο της πολυγαμίας, καθιστώντας αρνητική την σημασία της συνθετικής αυτής λέξης;
Στις μέρες μας, λοιπόν, παρατηρώ στις παρέες και στους φίλους, στις εμπειρίες αυτών και αγνώστων που συμμετέχουν σε αυτές τις εμπειρίες μία κατάχρηση του όρου. Ένας πολυγαμικός άνθρωπος μπορεί να απασχοληθεί σεξουαλικά με πολλούς συντρόφους, αλλά όχι ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ (εκτός αν υπάρχει ομόφωνη έγκριση από το ζευγάρι, προφανώς). “Κέρατα” επί “κεράτων”, σε κάποιες περιπτώσεις ακόμα και πολύ κοντινά μου πρόσωπα έχουν συμμετάσχει σε κάτι τέτοιο. Παιδιά, να σέβεστε τον άνθρωπό σας και αν βλέπετε ότι δεν δουλεύουν τα πράγματα μεταξύ σας, χωρίστε πριν στραφείτε σε κάποιο άλλο άτομο. Ακόμα και σε μία “φάση”, που συνηθίζεται πολλές φορές στην δική μας ηλικία, οφείλουμε να είμαστε ξεκάθαροι και να έχουμε γνωστοποιήσει τις προθέσεις μας στον άλλον πριν κάνουμε κάτι με άλλο πρόσωπο. Πολύ απλά, ανθρώπινα και αυτονόητα πράγματα μου φαίνονται αυτά και απορώ πώς πολύς κόσμος της γενιάς μας (αλλά και μεγαλύτερων, πάντα) αδυνατεί να τα αντιληφθεί ως έτσι.
Και δεν θέλω να ακούσω την κλασική απάντηση της “νεαρής ηλικίας και της ορμονικής έκρηξης”. Αυτά είναι συμπτώματα της εφηβείας και όχι των 20 και 30, ενώ η σεξουαλική διέγερση είναι βιολογικά διαφορετική από άτομο σε άτομο. Στο κάτω-κάτω, αυτός που προδίδεται στο τέλος δεν είναι ο άλλος που τρώει το “κέρατο”, αλλά ο ίδιος σου ο εαυτός που ενδιαφέρεται μόνο για την σεξουαλική του ικανοποίηση, αδυνατώντας να συναισθανθεί. Τα άτομα αυτά, προσωπικά, τα θεωρώ εξίσου χείριστα με τους απανταχού πέφτουλες. Γιατί αντιλαμβάνονται λανθασμένα ή επιτηδευμένα εκμεταλλεύονται το -ευτυχώς- ελεύθερο καθεστώς στις ερωτικές σχέσεις. Και αυτό είναι μεγάλη νεανική πληγή στις μέρες μας, που δημιουργεί επίσης πολλά απωθημένα και ερωτικά τραύματα.
ΥΓ. Για να μην παρεξηγηθώ, αναφέρομαι στην ερωτική επαφή ενός δεσμευμένου ατόμου με άλλο άτομο και όχι σε κάποιο αόριστο φλερτ. Το φλερτ που κινείται στα πεδία του κοπλιμέντου και του χιούμορ είναι κάτι που γίνεται ασυναίσθητα και δύσκολα το ελέγχεις (παρόλα αυτά, το συνεχές και έντονο φλερτ είναι κολάσιμο).
Παύλος Γιαννόπουλος... Αμέ, έχω και εγώ ένα όνομα. Ένα όνομα και ένα επίθετο, ανάμεσα σε τόσα άλλα στον κόσμο ετούτο. Ένας απλός φοιτητής του Καποδιστριακού, συγκεκριμένα στο τμήμα των Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης, διαβάζοντας και γράφοντας συνεχώς, προσπαθώντας να αφυπνίσω συνειδήσεις προπαγανδίζοντας (αν υπάρχει τέτοια φράση), ώστε στον βαθμό που και εγώ μπορώ να δώσω το θετικό μου στίγμα σε μία Γη που βράζει. Σε κοινωνίες και άτομα που χρήζουν εν συναίσθησης και εν συνείδησης.
ΦΚ λέγεται το project που μπορεί να πετύχει και να μετουσιώσει τα παραπάνω. Mία φοιτητική ιστοσελίδα που χαρακτηρίζεται από μία ανιδιοτέλεια και μία αντικειμενική υποκειμενικότητα που στους καιρούς μας απουσιάζουν.