Ντικ και Ρικ Χόιτ

Έγραψα και έσβησα καμία 20αριά φορές την εισαγωγή. Τι να γράψεις και τι να πεις για αυτήν την ιστορία; Τελικά την απάντηση μου την έδωσε το ίδιο το βίντεο της ιστορίας που μιλάει για τη δύναμη που σου δίνει η θέληση και έτσι η αρχή είναι το φινάλε. Ένας πατέρας, ένας γιος και ένας μαραθώνιος 8 χιλιομέτρων ήταν η αρχή των πάντων. Πολλές φορές εμείς οι άνθρωποι ψάχνουμε απεγνωσμένα κίνητρο για να κάνουμε κάτι ή αποζητάμε αντάλλαγμα για το οτιδήποτε. Σε μια κοινωνία λοιπόν που επικρατεί η αισχροκέρδεια, το εύκολο χρήμα, η επίτευξη ενός στόχου με δόλο… η ομάδα Χόιτ είναι το τρανό παράδειγμα πως αν παλέψεις για κάτι με όλο σου το είναι, αν κοπιάσεις για αυτό, αν πιστέψεις σε αυτό ακόμη και αν όλοι σε επικρίνουν, τελικά θα το καταφέρεις.

Το ημερολόγιο έγραφε 16 Ιανουαρίου του 1962, όταν σε ένα νοσοκομείο της Μασαχουσέτης η Τζούντι Χόιτ βίωσε την χειρότερη εμπειρία που θα μπορούσε να ζήσει μία επίδοξη μητέρα. Έπειτα από μία δύσκολη γέννα όπου ο ομφάλιος λώρος είχε μπλεχτεί γύρω από το λαιμό του εμβρύου, σταματώντας την αιμάτωση του εγκεφάλου τα πρώτα κρίσιμα λεπτά της ζωής του, η Τζούντι έφερε στην ζωή ένα αγοράκι με ειδικές ικανότητες, τον Ρικ. Οι γιατροί ενημέρωσαν τους γονείς πως ο Ρικ θα έμενε τετραπληγικός (κουνούσε μόνο το κεφάλι του) και τους συμβούλεψαν να το μεταφέρουν σε ένα κέντρο για παιδιά με τέτοια προβλήματα όπου θα τύγχανε της καλύτερης δυνατής φροντίδας. Οι Τζούντι και Ντικ Χόιτ αρνήθηκαν κατηγορηματικά και πήραν την απόφαση να τον μεγαλώσουν μαζί με τα αδέλφια του σαν ένα φυσιολογικό παιδί. Όταν ο Ρικ έγινε 11 ετών, οι γονείς του τον πήγαν στο Πολυτεχνείο του «Tufts University» στη Βοστόνη και ζήτησαν από τους μηχανικούς να βοηθήσουν το παιδί να επικοινωνήσει. Αυτή ήταν η απαρχή που έβγαλε πολλές ψυχές σαν του Ρικ από την σιωπή τους. Λίγους μήνες αργότερα, οι μηχανικοί του «Tufts» έφτιαξαν ένα σύστημα με το οποίο ο Ρικ με διάφορες κινήσεις του κεφαλιού μετακινούσε έναν κέρσορα, επιλέγοντας γράμματα και σχημάτιζε λέξεις στην οθόνη ενός υπολογιστή.

Το 1977 ξεκίνησαν όλα… Στα 15 του χρόνια ο Ρικ πήγε σχολείο. Ένας συμμαθητής του, ο Στιβ, είχε ένα τροχαίο και το σχολείο οργάνωσε έναν αγώνα δρόμου 8 χιλιομέτρων προς τιμήν του. O Ρικ έγραψε: «Μπαμπά, θέλω να τρέξουμε για τον Στιβ». Ο Ντικ σάστισε μιας και είχε κάνει 2 κάνει δύο στεντ (=μεταλλικοί σωλήνες που εισάγονται σε μία κοίλη δομή στο σώμα) και ήταν απαγορευτικό από τους γιατρούς να τρέξει. Το έκανε όμως! Έσπρωξε το καρότσι του Ρικ και τερμάτισαν! «Μπαμπά, όταν τρέχαμε, ένιωθα ότι δεν είμαι πια παράλυτος. Ένιωθα να τρέχω κι εγώ μαζί σου!». Αυτή η φράση ήταν η ίαση του Ντικ και αποφάσισε να το ξανά κάνουν. Αυτή τη φορά όμως επέλεξε κάτι πιο δύσκολο! 1979 και Μαραθώνιος Βοστώνης. Ένα μεγάλο αθλητικό γεγονός, ένα μεγάλο στοίχημα! Η ομάδα Χόιτ έκανε εντατική προπόνηση και τα κατάφερε… Έτρεξαν και τερμάτισαν!

Η ομάδα Χόιτ από το 1979 που συμμετείχαν στο μαραθώνιο της Βοστόνης, έλαβαν μέρος σε 958 αθλητικά γεγονότα. Έθεταν όλο και μεγαλύτερους στόχους και πάντα τερμάτιζαν! Η μεγαλύτερη πρόκληση ήταν όμως το τρίαθλο και συγκεκριμένα το Iron Man, ένα από τα μεγαλύτερα αθλητικά γεγονότα του κόσμου που διεξάγεται στη Χαβάη! 3,8 χλμ. κολύμπι, 42.195 χλμ. μαραθώνιος, 180 χλμ. Ποδηλασία. Πρόκειται για δοκιμασία 15 ωρών για σώμα και ψυχή γι’ αυτούς που αποδεικνύουν ότι η θέληση μπορεί να νικήσει τη σωματική εξάντληση. Η ομάδα Χόιτ το επιχείρησε έξι φορές και τερμάτισε και τις έξι! Το 1992 μάλιστα, τερμάτισαν με χρόνο μόλις 2 ώρες και 40 λεπτά, 35 λεπτά πάνω από το παγκόσμιο ρεκόρ! Όταν ο γιατρός χτύπησε το καμπανάκι στον πατέρα, λέγοντάς του πως « Αν συνεχίσεις, θα πάθεις έμφραγμα», Ο Ντικ απάντησε «Θα τρέχω με τον Ρικ μέχρι να πεθάνω!». 70 χρόνια συνέχισαν να τρέχουν μαζί!

Αυτή η ιστορία λοιπόν αποτελεί ένα μεγάλο μάθημα, για να καταλάβουμε πως όταν η θέληση ξεπερνά τα όρια, δεν συμμερίζεται κανόνες και νόρμες… ο άνθρωπος μπορεί να κάνει μαγικά πράγματα. Η δυναμική της ομαδικότητας είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτή της ατομικής προσπάθειας! Όσο θέτεις στόχους και παλεύεις για αυτούς θα βγαίνεις πάντα νικητής είτε τερματίσεις πρώτος, είτε τελευταίος. Είτε κάνεις ρεκόρ είτε όχι, η προσπάθειά σου είναι η δικαίωσή σου και η επιβράβευσή σου! Όταν σε μια τηλεοπτική συνέντευξη των Χόιτ ρώτησαν τον Ρικ μετά απ’ όλα αυτά τι δώρο θα ήθελε να κάνει στον πατέρα του, ο Ρικ έγραψε στον υπολογιστή: «Θα ήθελα, έστω και για μία φορά, να καθίσει ο πατέρας μου στο καροτσάκι και να τον σπρώχνω εγώ»… Η δική σου θέληση πού σταματάει και πού αρχίζει λοιπόν;