Ντούσαν Ίβκοβιτς/ Αποχαιρετισμός σε έναν Αρχιτέκτονα της Kαλαθοσφαίρισης

Ο μεγάλος προπονητής που στιγμάτισε όσο λίγοι το ελληνικό, αλλά και το παγκόσμιο μπάσκετ, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 78 ετών. Ο «Ντούντα» δεν είναι πια εδώ. Η δική μας γενιά τον γνώρισε και τον αγάπησε ανεξαρτήτως ομάδας που υπηρέτησε και μας μάγευε με όσα έκανε στα παρκέ των γηπέδων. Το λιγότερο που θα μπορούσαμε να κάνουμε είναι να γράψουμε κι εμείς 2 λόγια για τον Σέρβο μαέστρο. Οι συντάκτες μας Κώστας Ρουκανάς, Παύλος Γιαννόπουλος και Βαγγέλης Βαλαβάνης αποχαιρετούν τον Ντούσαν Ίβκοβιτς.

Η αλήθεια είναι πως ουδέποτε έχω υπάρξει πραγματικός φίλαθλος. Πάντα η αγάπη μου και τα συναισθήματά μου για την ΑΕΚ ξεπερνούσαν κάθε πρόσωπο, κάθε άθλημα και κάθε διοργάνωση. Υπήρχαν, βέβαια, κάποια συγκεκριμένα πρόσωπα τα οποία σεβόμουν απεριόριστα και τους ευχαριστούσα κατά βάθος για την προσφορά τους στα εν Ελλάδι αθλητικά δρώμενα. Ένας εξ αυτών είναι ο Ντούσαν Ίβκοβιτς, τον οποίο πρώτη φορά γνώρισα μέσω των επιτυχιών του με τον Ολυμπιακό τη δεύτερη δεκαετία του 2000. Η εν λόγω πορεία του στην ομάδα του Ολυμπιακού μου κίνησε την περιέργεια να σκαλίσω το παρελθόν του. Τότε, με έκπληξη αντιλήφθηκα τη μεγάλη συνεισφορά του στην ιστορία της ΑΕΚ παρότι βρέθηκε μονάχα για δύο χρόνια στην ομάδα.

Ερχόμενος από τον Ολυμπιακό το 1999, μέσα σε μόλις δύο χρόνια πήρε απανωτά δύο κύπελλα Ελλάδος και ένα Ευρωπαϊκό Κύπελλο Σαπόρτα. Μα πάνω από όλα μεγάλωσε το brandname ονόματι ΑΕΚ. Παρέλαβε μία ομάδα Ελλήνων με παίκτες όπως ο Ντικούδης ή ο Ζήσης ή ο Κακιούζης. ακόμα και τον Γιάννη Μπουρούση, και έθεσε τις βάσεις έτσι ώστε η Ένωση να κατακτήσει το πρώτο της πρωτάθλημα ύστερα από δεκάδες χρόνια το 2002. Όχι μονάχα εξέλιξε σε αγωνιστικούς όρους αυτή τη νεαρή ομάδα, αλλά της έδωσε και τον χαρακτήρα του νικητή. Έδωσε στον κόσμο μία υπερηφάνεια η οποία έλειπε χρόνια ελέω της μετριότητας του τμήματος μπάσκετ. Μα πάνω από όλα μας έδωσε το δικαίωμα να παρακολουθήσουμε δια ζώσης έναν από τους κορυφαίους προπονητές που έχει παράξει το ευρωπαϊκό μπάσκετ. Η φράση «οι θρύλοι δεν πεθαίνουν ποτέ» ταιριάζει ταμάμ στην εν λόγω περίπτωση. Μπορεί το όνομά του να συνδέθηκε με την ομάδα του Ολυμπιακού όσο λίγοι, αλλά και ο κόσμος της ΑΕΚ πάντα θα θυμάται την εποχή του Ντούσαν Ιβκοβιτς στην Βασίλισσα ως μία αθλητική όαση ύστερα από δεκάδες χρόνια μετριότητας.

Ό,τι και να πούμε, ό,τι κι αν γράψουμε, μέσα στο χαμό των όσων έχουν ήδη ειπωθεί θα είναι λίγα. Πρόκειται για μια παγκόσμια απώλεια για το μπάσκετ. Αυτό που αξίζει πιο πολύ από όλα είναι να αποτυπώσουμε όλα όσα άφησε στις εφηβικές καρδιές μας αυτός ο αγέρωχος «παππούς», όπως τον έλεγαν ενίοτε οι παίχτες του. Κάθε φάση και πανηγυρισμός, αλλά και τέτοιες ήττες που μας έκαναν να αγαπήσουμε ακόμα πιο βαθιά την ομάδα μας. Γιατί μπορεί να αγάπησε τον Ολυμπιακό, αλλά πάνω από όλα ο Ντούντα ήταν βαθιά ερωτευμένος με την πορτοκαλί μπάλα. Και για αυτό όπου κι αν πήγε, όλοι μιλούν πάντα με τέτοια αγάπη για τον Σέρβο τεχνικό.

Από τον Άρη και τον μαγευτικό ΠΑΟΚ, την ΑΕΚ που αναγέννησε, τον Πανιώνιο που έκανε μια ολόκληρη Πλατεία και Πόλη να χορεύει κάθε Σαββατοκύριακο μέχρι τον Ολυμπιακό το 1998 και τη δεύτερη του θητεία, ειδικά όταν συνέβη στον Παναθηναϊκό να είναι ο κουμπάρος του και επίσης τεράστιος Ζέλικο Ομπράντοβιτς… τι μπάσκετ και τι ντέρμπι βλέπαμε. Πήρε πολλά μικρά παιδιά (ειδικά από την εθνική Γιουγκοσλαβίας και της Σερβίας) και τους έκανε άντρες στα παρκέ.

Ακούγοντας όλη μέρα αυτούς που τον έζησαν, ξεχωρίζεις την γλυκύτητα που έχουν στο βλέμμα όταν λένε ιστορίες για εκείνον. Ένας άνθρωπος δύσκολος-και ποια ιδιοφυία στον αθλητισμό δεν είναι- που έπλαθε παίχτες και έδινε βάρος στη φανέλα του κάθε Συλλόγου. Έχει συμπεριληφθεί ανάμεσα στους 10 μεγαλύτερους προπονητές στην ιστορία της Euroleague. Μετάλλια, πρωταθλήματα, κύπελλα, παίχτες και ατέλειωτες αναμετρήσεις… το μπάσκετ που σήμερα βλέπουμε και τα «παιδιά» του σαν τον Γιώργο Πρίντεζη, στα χρωστάμε.

Και είναι στο δικό μας χέρι, ειδικά των ταλαντούχων Ελλήνων προπονητών που διαθέτουμε, να πάμε το ελληνικό μπάσκετ ακόμα πιο ψηλά, όπως το πήγε ο Ντούντα. Αυτό θα ήθελε κι εκείνος, που τόσο πολύ αγαπούσε την Ελλάδα.

Σε ευχαριστούμε. Δίδαξε εκεί ψηλά. Καλό ταξίδι Ντούντα.

Ο μεγάλος Ντούσαν Ίβκοβιτς είχε τεράστια συνεισφορά στο ελληνικό μπάσκετ. Εμείς οι νεότεροι δεν τον προλάβαμε στη μεγαλύτερη θητεία του στη χώρα, τον 20ο αιώνα, οπότε και υπήρξε τεχνικός του ΑΡΗ, του ΠΑΟΚ, του Πανιωνίου και της ΑΕΚ. Από όπου και αν πέρασε στον ελληνικό χώρο, σε έναν χώρο όπου φιλίες και έχθρες πάνε και έρχονται, ποτέ δεν μισήθηκε. Αυτό το ξέρουμε και οι νέοτεροι. Μόνο αγαπήθηκε.

Προσωπικά, όντας μικρό παιδί, όποτε τον έβλεπα στον ερυθρόλευκο πάγκο ξεχνούσα την αγωνία για το παιχνίδι και αισθανόμουνα μία ηρεμία ότι το ματς θα κυλήσει όπως το έχει σχεδιάσει εκείνος. Η “ήρεμη δύναμη”, έτσι τον λέγαμε με τα αδέλφια μου, ένας χαρακτηρισμός που μου έμεινε χαραγμένος στη μνήμη λόγω και της άφιξης του εκρηκτικού Γιώργου Μπαρτζώκα (επίσης δάσκαλος της προπονητικής) αμέσως μετά την φυγή του. Το ντέρμπι των αιωνίων -που πλέον δεν έχει την ίδια ένταση- με τον Ντούσαν στους ερυθρόλευκους και τον Ζέλικο στους πράσινους έδινε άλλες διαστάσεις στην μεγαλύτερη ελληνική κόντρα, τις οποίες δεν ξέρω αν ποτέ άξιζε να απολαύσει η χώρα με το αθλητικό επίπεδο που την διακατέχει.

Δάσκαλε, ευχαριστούμε που μεγάλωσες τον Θρύλο, ευχαριστούμε που μεγάλωσες την ίδια την Ελλάδα! Όπου και αν ευρίσκεσαι, θα βρίσκεσαι πάντα στην ενθύμηση των απανταχού μπασκετικών φιλάθλων.