Πρώτη φορά στον 21ο αιώνα μας η προσφυγική πόλη της Νέας Σμύρνης τιμά κατά αυτόν τον τρόπο την μνήμη των προγόνων της. Προσφύγων που έζησαν τον ρατσισμό αλλά και τη βία. Όπως έζησαν ένα μεσημέρι Κυριακής, όπου μέσα στην πλατεία της πόλης, πολίτες χτυπήθηκαν αναίτια από ανθρώπους που υποτίθεται υπηρετούν το Κράτος. Η Νέα Σμύρνη έδωσε την απάντησή της. 15.000 άνθρωποι συνέθεσαν ένα τοίχος απέναντι στην ασύστολη αστυνομική βία που όλο και περισσότερο ξεφεύγει από τον σερίφη της κυβέρνησης, Μιχάλη Χρυσοχοΐδη.
Μια μαζική λαοθάλασσα, όλων των ηλικιών, των κοινωνικών στρωμάτων, των απόψεων και των ιδεολογιών, γέμισε με απίστευτα χρώματα την πλατεία της Νέας Σμύρνης. Ηλικιωμένοι δημότες, γονείς με παιδιά, φοιτητές, μαθητές και σχεδόν όλη η νεολαία της πόλης έδωσε το δυναμικό παρών και απάντησε στην αστυνομική αυθαιρεσία. Η πορεία θα ακολουθούσε μια διαδρομή μέχρι το Α.Τ. της Ν. Σμύρνης, εκεί όπου είχαν ταμπουρωθεί 2 κλούβες των Μ.Α.Τ. και 1 αύρα. «Μα καλά, στην Νέα Σμύρνη αύρες;» Αυτό συνεχώς ακουγόταν από τα στόματα διαδηλωτών που πραγματικά είναι σοκαρισμένοι πως μια γειτονιά σαν τη δική τους (με 40% Ν.Δ. στις εκλογές και προπύργιο της «μεσαίας τάξης») θα φτάσει σε αυτό το σημείο. Και μέχρι εδώ όλα καλά, μέχρι να έρθουν αυτές οι μειονότητες που πάντα θα αμαυρώνουν με την προσέγγισή τους μια πορεία και θα προκαλούν τον τρόμο σε όποιον επιθυμεί να κατέβει στον δρόμο. Οι «γνωστοί-άγνωστοι», αυτόνομοι και μαυροφορεμένοι…
Τι ακριβώς έγινε στον δρόμο;
Η πορεία προχωρά κανονικά και στρίβει στην διπλή κατεύθυνσης και χωρισμένη με μια νησίδα δέντρων, οδό Εφέσου. Εκεί, όσοι ήταν στο δεξί ρεύμα ήταν όλοι οι πολίτες που διαδήλωναν κατά της αστυνομικής βίας. Στο αριστερό ρεύμα του δρόμου, πλησίον του Άλσους της Νέας Σμύρνης, ήταν οι γνωστοί-άγνωστοι. Κόσμος, άλλοι ευγενικά και άλλοι με άγριο τρόπο, μίλησαν με τα άτομα αυτά. Εγώ προσωπικά μίλησα σε έναν. «Ρε ξεκολλάτε ρε παιδιά. Δεν έχουμε κάτι να χωρίσουμε. Όχι σήμερα και εδώ. Θα χτυπήσει κανένας.» «Αφήστε μας ρε! Απέναντι στο όπλο του μπάτσου εγώ θα κρατώ πέτρα και καδρόνι.»… Μερικοί από τους χαρακτηριστικούς διαλόγους. Η πορεία στρίβει στην οδό Πλαστήρα, όπου στο τέλος της βρίσκεται το Α.Τ., όμως δεν πρόκειται να φτάσει ποτέ εκεί.
Στο ύψος της υπόγειας εισόδου της Ν. Σμύρνης και του κάτω μέρους της Εστίας, επί της οδού Πλαστήρα θα εξελιχθεί ένα πραγματικό πεδίο μάχης. Πάνω από 300 άτομα εναντίον των Αστυνομικών, οι οποίοι μέχρι στιγμής δεν είχαν εμφανιστεί. Και τελικά κάποιος χτύπησε… Ο 24χρονος αστυνομικός της Ομάδας Δράσης τον οποίο ξυλοκόπησαν τουλάχιστον 10 άτομα. Και εννοείται προφανώς δεν υπήρχε και κάποιο ασθενοφόρο στο σημείο. Μήπως μια τέτοια κραυγαλέα παράλειψη να μας δείχνει και το ενδιαφέρον του Υπ. ΠροΠο για την ανθρώπινη ζωή; Εδώ όμως Μ.Ε.Θ. δεν έχουμε καλά-καλά, πολλώ δε μάλλον ένα ασθενοφόρο να βοηθήσει κάποιον που έχει ανάγκη. Ο κόσμος, αποθαρρημένος και φοβισμένος από τα επεισόδια στρίβει στη Λεωφόρου Συγγρού και -για το καλό όλων- κανείς δεν έπαθε τίποτα. Μόνο η τιμή του Υπουργού Προστασίας του Πολίτη, ενώ στο νέο του διάγγελμα ο πρωθυπουργός, σε μια κατάσταση πανικού, προσπάθησε να σώσει τα ασυμμάζευτα. Μέσα σε 3 μέρες πολίτης ξυλοδαρμένος με πτυσσόμενο γκλόμπ -απαγορεύεται δια νόμου η χρήση του-(γκλομπ θα φέρει και η Πανεπιστημιακή Αστυνομία θυμίζω) και αστυνομικός με βαριές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις στην άσφαλτο.
Άραγε, κανένα διάγγελμα για τις παρακάτω εικόνες θα κάνει κανείς;
Δακρυγόνα, κρότου λάμψης που αντηχούσαν τρομακτικά στους δρόμους της Νέας Σμύρνης, πέτρες, καμένοι κάδοι, καδρόνια κι ένα ατέλειωτο πεδίο μάχης μεταξύ των μαυροφορεμένων και των Αστυνομικών, οι οποίοι θα αφηνιάσουν και θα χτυπήσουν όποιον βρουν. Διαδηλωτές, δημοσιογράφους και απλούς περαστικούς. Τα βίντεο που κυκλοφορούν είναι απλά τρομακτικά.
Ποιος φταίει άραγε;
Η βία φέρνει βία. Άπαξ και ρίξεις στον μύλο της βίας νερό, μόνο με ηρεμία μπορείς να τον σταματήσεις. Με παραπάνω βία απλά θα έχεις έναν ακόμη τραυματία, ένα ακόμη ασθενοφόρο να περνά μέσα από δακρυγόνα και -ίσως- έναν ακόμα νεκρό. Προφανώς και είναι καταδικαστέα η εικόνα ενός ανθρώπου με αίματα, νέου σαν εσένα κι εμένα, που σοκάρει. Και ποιανού είναι η ευθύνη; Αυτουνού που τον τοποθέτησε εκεί. Που ξεσήκωσε με τους ένστολους πραιτοριανούς του μια ολόκληρη πόλη. Αυτουνού που αφήνει πολίτες να τους χτυπούν αδιάκριτα οι δυνάμεις της Αστυνομίας… του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη. Στην άσφαλτο κατοπτρίζεται το πρόσωπό του, ενώ ακόμα πιο βαριά είναι και η ευθύνη του προϊστάμενου του. Γιατί διάγγελμα για τον αστυνομικό και όχι για τα παιδάκια που μετά τους ξυλοδαρμούς της Κυριακής έκλαιγαν στην Ν. Σμύρνη από τις κρότου λάμψης; Ο μύλος της βίας -μαζί με αυτή- σπέρνει και διχασμό. Δεν πρέπει να κρατάμε τους μπάχαλους από τη χθεσινή μέρα.
Αλλά αυτές τις λίγες ώρες δημοκρατικής υπερηφάνειας, μιας πόλης που τίμησε την ταυτότητά της και προσπάθησε να απαντήσει στο μύλο της βίας. Δεν ξεχνάμε τον πεσμένο νεαρό αστυνομικό, όπως και τον νεαρό που χτυπήθηκε την Κυριακή, αλλά δεν ξεχνάμε και αυτόν τον διάλογο: «-Πάμε να τους γαμ@.-Τελειώσανε, πάμε.-Να τους σκοτώσουμε…»
Μα κυρίως δεν ξεχνάμε και οργιζόμαστε για τον παραπάνω διάλογο ανθρώπων που «εργάζονται» για το ελληνικό κράτος. Και ποιος προΐσταται σε αυτό; Μα ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης, του οποίου τα δάχτυλα είναι λερωμένα με το αίμα των τελευταίων ημερών. Ναι, αίμα. Γιατί μόνο μια στιγμή αρκεί, όταν αποτελεί ονείρωξη του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη ο δήθεν «Νόμος και Τάξη». Για να θρηνήσουμε και κάποιον νεκρό.
Η Νέα Σμύρνη έκανε την αρχή παρά τη βία. Στους δρόμους της αύριο θα μυρμηγκιάζουν άνθρωποι προβληματισμένοι και πληγωμένοι. Ο σπόρος της αμφιβολίας πως πρόκειται για μια ξεκάθαρα παράλογη κυβέρνηση -μιλούν οι πράξεις της- έχει μπει στο μυαλό των πολιτών. Πολίτες δημοκρατικοί, σοκαρισμένοι, πληγωμένοι, αλλά και οργισμένοι… γιατί η Δημοκρατία πλέον κινδυνεύει.
Ονομάζομαι Βαγγέλης Βαλαβάνης. Συντάκτης, από τα ιδρυτικά μέλη του Φοιτητικού Κόσμου. Είμαι φοιτητής του Τμήματος Κοινωνικής Πολιτικής του Παντείου Πανεπιστημίου. Αν και ερωτευμένος βαθιά με την Ιστορία και το Ιστορικό-Αρχαιολογικό, ο αέρας των Πανελληνίων με έστειλε στο εξωτικό και γυναικοκρατούμενο Πάντειο. Ιστορία, η πρώτη αγάπη. Πολιτικές Επιστήμες η δεύτερη. Η συγγραφή όμως, μια και μοναδική. Ίσως ο μοναδικός τρόπος να μπορώ να είμαι κοντά και στις δυο μου αγάπες. Να εκφράζομαι, να προβληματίζομαι, να αναδεικνύω τα κακώς κείμενα της εποχής μου, να δέχομαι και να ασκώ κριτική, να…να…να… Να ταξιδεύω και να αναπνέω.
Γιατί αυτό είναι η συγγραφή. Μια ανάσα μες στην σκόνη του κόσμου. Μια πράξη βαθιά πολιτική και συναισθηματική. Γιατί η γραφή ήταν, είναι και θα είναι ένα από τα μεγαλύτερα δημιουργήματα του Ανθρώπου. Ο τρόπος του να αποτυπώσει την ψυχή του, το αέναο πάθος του για τη ζωή και να ακολουθεί το βαθύ του χτυποκάρδι. Ένα ταξίδι για να τον ανακαλύψουμε και να τον κάνουμε καλύτερο. Και αυτός εδώ στον Φ.Κ. είναι και ο δικός μας στόχος. Γράψτε. Προβληματιστείτε. Ανακαλύψτε και Ονειρευτείτε για τον δικό σας. Για έναν κόσμο που μας αξίζει. Για τον δικό μας κόσμο. Τον Φοιτητικό Κόσμο.
