Ξεριζώνοντας την ραχοκοκαλιά του πολίτη

Ξεριζώνοντας την ραχοκοκαλιά του πολίτη

Εδώ και δύο δεκαετίες, το πάλαι ποτέ ισχυρό, ενιαίο και αδιαίρετο Ελληνικό κράτος, άλλαξε τακτική όσον αφορά το χαρτοφυλάκιο του. Με άλλα λόγια, στο παιχνίδι μπήκαν οι ιδιωτικοποιήσεις, ανοίγοντας κατά αυτόν τον τρόπο το κράτος στην αγορά προς όλους τους ενδιαφερόμενους. Μια αλλαγή που έγινε ακόμα πιο φανερή, με τον ερχομό της Τρόικας και του Μνημονίου, όπου και πλήθος αποκρατικοποιήσεων ήσαν ουσιαστικά και ένα από τα προαπαιτούμενα των θεσμών και του προγράμματος εν γένει.

Τα παραδείγματα (δυστυχώς) είναι πολλά. Μια από τις πρώτες αποκρατικοποιήσεις, αν όχι η πρώτη, έλαβε χώρα στον κλάδο των τηλεπικοινωνιών. Αλλά τρανταχτά παραδείγματα είναι η πληθώρα αεροδρομίων που πλέον ανήκει στην Fraport. Η ιδιωτικοποίηση μεγάλων λιμανιών της χώρας, όπως του Πειραιά, που πλέον αξιοποιείται από την κινεζική Cosco. Οι μεγάλοι αυτοκινητόδρομοι, η ΔΕΗ ή οι μεταφορές (TRAINOSE).

Βλέπετε, γύρω από την δυσλειτουργία του εκάστοτε κρατικού φορέα, υπήρχε η αντίληψη πως φταίει γενικότερα η δομή του δημοσίου συστήματος και όχι, για παράδειγμα, η κάκιστη στελέχωση των εν λόγω τμημάτων ή η υποχρηματοδότησή τους. Όπως προαναφερθηκε, τέτοιες αντιλήψεις είχαν ως αποτέλεσμα να γίνουν άμεσα και εύκολα δέκτες οι απαιτήσεις των δανειστών για ένα τσουνάμι κρατικοποιήσεων.

Μάλιστα, στο χώρο της πολιτικής, η υιοθέτηση της συγκεκριμένης στάσης, για κάποιο λόγο, φάνταζε ως ένας προπομπός δημιουργίας ενός σύγχρονου δυτικού κράτους, στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Προεκλογικές ατζέντες μάλιστα παρουσιάζαν αρκετά ψηλά στην λίστα τους την περαιτέρω ενίσχυση της εν λόγω πολιτικής.

Και κάπως έτσι, θα περίμενε κανείς πως οι επιλαχοντες ιδιώτες που θα αναλάμβαναν τον ρόλο του κράτους, θα ήσαν πιο λειτουργικοί-αποδοτικοί και οι πελάτες θα αποκώμιζαν παραπάνω οφέλη. Τρίχες.

Και γιατί τρίχες; Τρίχες, διότι, σε κάθε κρίση που προέκυπτε, είτε δημόσια είτε ιδιωτική, το κράτος έβαζε πλάτη χωρίς καν να προβαίνει σε μερική κρατικοποίηση, ώστε να αποκομίσει κάποιο όφελος.

Η Aegean, η οποία ελέω covid είχε μεγάλες ζημιές, έλαβε μια τεράστια αποζημίωση από το κράτος, δίχως να παραδώσει ούτε μια μετοχή. Η Αττική Οδός ΑΕ πρόκειται να πάρει 90 εκατομμύρια από το δημόσιο για τους ίδιους λόγους.

Και στις γενικευμένες κρίσεις του δημοσίου τομέα, τι έκαναν οι ιδιώτες; Θα σας πω τι έκαναν. Είτε απέτυχαν παταγωδώς, είτε βρήκαν ευκαιρία για κερδοσκοπία. Πρόσφατα, στην κακοκαιρία «Ελπίδα», η αρμόδια εταιρία της Αττικής Οδούς, κατόρθωσε να αφήσει εγκλωβισμένους χιλιάδες οδηγούς για αρκετές ώρες, έως ότου εμπλακεί ο στρατός και οι κακόμοιροι οι φαντάροι, που για άλλη μια φορά έβγαλαν το φίδι από την τρύπα.

Για την υγειονομική κρίση, τι πρέπει να πούμε; Πώς αντί να συνεργαστεί ο ιδιωτικός τομέας με το ταλαιπωρημένο και εξουθενωμένο ΕΣΥ, τουναντίον, αρνήθηκε στον πρώτο ενάμισι χρόνο να διαχειριστεί οποιοδήποτε περιστατικό Covid, ενώ πλέον διαχειρίζεται ήπιες περιπτώσεις; Ότι οι non covid ΜΕΘ που παρέχονται προς διευκόλυνση του ΕΣΥ, δίνονται με αντάλλαγμα ένα τεράστιο ενοίκιο;

Για να μην περιττολογώ, είναι προφανές πως το πείραμα των ιδιωτικοποιήσεων απέτυχε. Και απέτυχε για πάρα πολλούς λόγους. Διότι ακόμα και ζημιογόνα να ήταν κάποια μέρη του κρατικού χαρτοφυλακίου, ο δημόσιος τομέας είναι η ραχοκοκαλιά του οικονομικού συστήματος καθώς και το αποκούμπι όλων των πολιτών, παρά τις δυσκολίες και τις κακοτεχνίες του. Και είναι προκλητικό, κάτι τόσο αξιόλογο και αναγκαίο, να ρευστοποιείται για ένα κομμάτι ψωμί, δίχως να λαμβάνονται υπόψη και κοινωνικές μεταβλητές.

+ posts

Tο όνομά μου είναι Κωνσταντίνος-Διονύσιος Ρουκανάς, κάτι που δεν ήταν επιλογή μου. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο νησί της Ζακύνθου, πάλι, χωρίς να το επιλέξω. Κατάφερα να γίνω
φοιτητής του Πανεπιστημίου Πειραιώς, με σκοπό να πολεμήσω το οικονομικό σύστημα από μέσα. Βέβαια τώρα, σκέφτομαι ήδη τρόπους να το υπηρετήσω μελλοντικά. Αυτό ενδέχεται όμως να είναι μια επιλογή μου.
Επιλογή μου σίγουρα, πάντως, ήταν να μπω στην ομάδα του Φοιτητικού
Κόσμου, διότι από την μία η ενασχόληση με την δημοσιογραφία και την αθλητικογραφία αποτελεί μια ουτοπία που θα ήθελα να ζήσω, από την άλλη η γενικότερη δομή της ιστοσελίδας βασίζεται πάνω σε αρχές οι οποίες έχουν βασικό ρόλο στην δική μου ιδιαίτερη κοσμοθεωρία. Η απορία που έχω, ωστόσο, είναι για πόσο καιρό τα παιδιά της ομάδας θα αντέξουν ένα άτομο που δεν έχει υπάρξει σοβαρό ποτέ στην ζωή του για πάνω από 1 λεπτό.
Ίσως, όταν παίζει η ομάδα μου, η ΑΕΚ, κι είναι δύσκολα τα πράγματα γίνομαι υπερβολικά σοβαρός, σε βαθμό να ξεχνάω τις προτεραιότητες που υποτίθεται πως έχω θεσπίσει στην ζωή μου.