Ο Στέφανος ο Τσιτσιπάς… Ναι, ο Στέφανος. Ένα παιδί που από τα πρώτα του χρόνια έπιασε ρακέτα και άρχισε να χτυπάει μπάλες στα κλαμπ της Βουλιαγμένης και της Γλυφάδας. Πλέον, εν έτει 2020, αποτελεί έναν από τους κορυφαίους τενίστες -πέρα από την Ιερή Τριάδα των Big 3- στον κόσμο. Ως εδώ έφτασε με αμέτρητες ώρες δουλειάς στο παιχνίδι του, ενώ τα τελευταία 2 χρόνια άλλαξε και τελείως το πολύ αδυνατισμένο σώμα του, για να καταφέρνει να θεωρείται και φαβορί απέναντι σε τρομερά ταλαντούχους παίκτες. Με την κατάκτηση των Next Gen ATP Finals το 2018 και τον θρίαμβο στα ATP Finals τον αμέσως επόμενο χρόνο, με ένα στυλ παιχνιδιού που θυμίζει αρκετά τον μεγάλο Ρότζερ Φέντερερ (περισσότερο στο στυλ, παρά στο πολύ επιθετικό παιχνίδι του «Μαέστρου»), παράλληλα με τα 4 νικηφόρα 250άρια τουρνουά που έχει κατακτήσει ανά τα χρόνια από το 2016, οπότε και ξεκίνησε να παίζει στο τουρ, θα περίμενε κανείς ότι ο «Τσίτσι» θα ήταν ήδη κάτοχος ενός Γκραν Σλαμ, έστω ενός πρωταθλήματος των χιλίων βαθμών. Ωστόσο, κάτι τέτοιο δεν έχει συμβεί, και ένας από τους λόγους είναι αρκετά προφανής προσωπικά.
Παρακολουθώντας και παίζοντας τέννις από μικρή ηλικία, μπήκα και εγώ αμέσως στο «τριπάκι» να εξετάσω το ελληνικό αστέρι της αντισφαίρισης, όντας ενθουσιασμένος με το θράσος, αλλά και την άψογη τεχνική του κατάρτιση για ένα παιδί 18 ετών. Το μόνο ζήτημα που μου ερχόταν ανέκαθεν στο μυαλό και με το οποίο παραξενεύτηκα είναι ότι στο πλάι του ως προπονητής-επικεφαλής της ομάδας του στεκόταν ο πατέρας του, ο οποίος συνεχίζει να βρίσκεται στην ίδια θέση και σήμερα, παρά την τρομακτική απογείωση του υιού.
Πέρα από τον έντονο συναισθηματικό δεσμό μεταξύ παίκτη και προπονητή, ο οποίος σίγουρα δεν βοηθάει σε κρίσιμα σημεία, ο Αποστόλης Τσιτσιπάς ποτέ δεν ασχολήθηκε με το τέννις στο ύψιστο επίπεδο. Υπήρξε διαχρονικά δάσκαλος αντισφαίρισης στο ξενοδοχείο Αστήρ Πάλλας στη Βουλιαγμένη, όπου μάλιστα έκανε και τον ρόλο του διαιτητή σε αγώνες μικρής έντασης. Εκεί -άλλωστε- γνώρισε και την γυναίκα του, την πρώην επαγγελματία Ρωσίδα τενίστρια Yuliya Salnikova. Προκειμένου να προπονήσεις επάξια, σωματικά μα κυρίως ψυχολογικά, έναν τόσο ταλαντούχο και καθιερωμένο -πλέον- αθλητή σαν τον Στέφανο, πρέπει να έχεις κάποια παραπάνω εμπειρία στους ώμους σου (ίσως και αθλητική, εντός των κορτ). Η ακρισία από πλευράς του και οι συνεχείς καλοκαιρινές διασκεδάσεις, παρέα με την υπερβολική διαφήμιση του δικού του παιδιού, το οποίο φαντάζει λογικό από την άποψη της σχέσης πατέρα-υιού, και τις εμπορικές σχέσεις με το κυβερνόν κόμμα στην πατρίδα, σίγουρα δεν κάνουν καλό στο μυαλό ενός 22χρονου που παλεύει να κάνει το επόμενο βήμα στην καριέρα του, να καταφέρει να θεωρηθεί ισάξιος (ή έστω αξιόμαχος αντίπαλος) με τους Τζόκοβιτς, Ναδάλ και Φέντερερ. Αλλιώς, ο δρόμος θα παραμείνει στάσιμος ή θα καταλήξει κατηφορικός, όπως έχουμε δει και με τόσες άλλες περιπτώσεις ταλαντούχων αθλητών, οι οποίοι ανήλθαν στην κορυφή και γκρεμίστηκαν το ίδιο γρήγορα.
Η αλλαγή προπονητή συνιστά μία απόφαση τελείως προσωπική που καλείται να λάβει ο «Στεφ», και η επιλογή του θα είναι αυτή που πιθανότατα θα καθορίσει και τα επόμενα στάδια και το συνολικό μέγεθος της (ήδη πετυχημένης) καριέρας του. Όπως και να έχει, επειδή -πιθανότατα- το κείμενο μπορεί να φέρεται ότι παίρνει αρνητική χροιά για έναν από τους μεγαλύτερους πρεσβευτές του ελληνικού αθλητισμού, ο Τσιτσιπάς ήδη έχει βάλει και αυτός το χεράκι του στη (καλή) προώθηση της χώρας μας στο διεθνές επίπεδο.
Παύλος Γιαννόπουλος... Αμέ, έχω και εγώ ένα όνομα. Ένα όνομα και ένα επίθετο, ανάμεσα σε τόσα άλλα στον κόσμο ετούτο. Ένας απλός φοιτητής του Καποδιστριακού, συγκεκριμένα στο τμήμα των Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης, διαβάζοντας και γράφοντας συνεχώς, προσπαθώντας να αφυπνίσω συνειδήσεις προπαγανδίζοντας (αν υπάρχει τέτοια φράση), ώστε στον βαθμό που και εγώ μπορώ να δώσω το θετικό μου στίγμα σε μία Γη που βράζει. Σε κοινωνίες και άτομα που χρήζουν εν συναίσθησης και εν συνείδησης.
ΦΚ λέγεται το project που μπορεί να πετύχει και να μετουσιώσει τα παραπάνω. Mία φοιτητική ιστοσελίδα που χαρακτηρίζεται από μία ανιδιοτέλεια και μία αντικειμενική υποκειμενικότητα που στους καιρούς μας απουσιάζουν.
