Της Σταυρούλας Τσουκαλά, φοιτήτριας στο Παιδαγωγικό Τμήμα (ΠΤΔΕ) του ΕΚΠΑ
Η σκέψη των περισσότερων στο άκουσμα της φράσης «οι άνθρωποι της ζωής μας» ταξιδεύει σε ανθρώπους που βρίσκονται για χρόνια κοντά μας. Είναι γερά τοποθετημένοι και αποτελούν κομμάτι της καθημερινότητας. Είναι οι άνθρωποι που ονομάζουμε οικογένεια, φίλους, συντρόφους… αποκτούν τον τίτλο «άνθρωποι της ζωής μας», ακριβώς επειδή βρίσκονται εκεί όταν τους χρειαζόμαστε.
Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις που «οι άνθρωποι της ζωής μας» λείπουν. Και όχι, δεν αναφέρομαι στον θάνατο. Αναφέρομαι στα ταξίδια και στους ανθρώπους που κάνουν ένα ξαφνικό, σχεδόν μαγικό, πέρασμα από την ζωή μας και έπειτα χάνονται. Ο χαμός τους όμως μόνο δυσάρεστος δεν είναι. Ίσως να τον χαρακτήριζα μελαγχολικό… ίσως νοσταλγικό. Το βιαστικό της συνάντησής μας κάνει την κάθε στιγμή να μετράει και την κάθε κουβέντα που θα ξεστομίσουν, σημείο κρίσιμο για την ύπαρξή μας. Τρυπώνουν για λίγο στην ρουτίνα μας και μας χαρίζουν απλόχερα μαθήματα από τις δικές τους εμπειρίες. Μας βοηθούν να εκτιμήσουμε λιγάκι περισσότερο τις δικές μας εμπειρίες. Τα λόγια και τα βιώματά τους είναι δώρα. Δώρα που εκείνη την στιγμή ίσως να μην τα εκτιμούμε τόσο. Όμως, ύστερα από την αποχώρησή τους από την ζωή μας, όταν θα κληθούμε να επιστρέψουμε στην πραγματικότητα, αρχίζουμε και θυμόμαστε. Τότε είναι η στιγμή που εκτιμάμε τα δώρα που μας χάρισαν. Τότε υιοθετούμε και εφαρμόζουμε μερικές από τις συμβουλές τους. Τότε είναι η στιγμή που αλλάζουμε.
Αν με ρωτήσει κανείς αν αγαπώ τα ταξίδια, θα απαντήσω «μακάρι να ταξίδευα κάθε μέρα». Ταξίδι όμως δεν είναι ο προορισμός, δεν είναι οι φωτογραφίες, δεν είναι οι συζητήσεις για το πού πρωτοπήγαμε, δεν είναι άλλο ένα “τικ” στην λίστα. Ταξίδια είναι οι άνθρωποι που θα σε κάνουν να αναστοχαστείς, όταν θα επιστρέψεις. Οι άνθρωποι που έκαναν ένα πέρασμα από την ζωή σου ακριβώς όπως έκανες και εσύ ένα πέρασμα από την δική τους και σε άλλαξαν. Σου έδωσαν θάρρος, κίνητρο, σε πείσμωσαν, σε γλύκαναν, σε ταρακούνησαν. Ο Μαρσέλ Προυστ αναφέρει ότι σκοπός του ταξιδιού είναι να δεις με καινούργια μάτια και αυτό το επιτυγχάνεις με τους ανθρώπους που συναντάς.
Η αδυναμία να κρατήσεις τους ανθρώπους αυτούς για πάντα στην ζωή σου μετατρέπει την συνάντησή σας σε σχεδόν μαγική. Φανερώνει πώς ακόμα και λίγες ώρες είναι αρκετές για να σου αλλάξουν ολόκληρη την ύπαρξη. Και ενδεχομένως, αν κρατούσαν περισσότερο, να μην ήταν τόσο σημαντικοί σταθμοί της ζωής. Γιατί τα λόγια τους ξετυλίγονται τόσο ποιητικά με την ικανότητα να εισχωρήσουν μέσα στην καρδιά σου, επειδή γνωρίζουν πως δεν έχουν παραπάνω χρόνο. Αυτή η έλλειψη χρόνου μετατρέπει την συνάντησή σας σε κάθε άλλο παρά δεδομένη.
Οι άνθρωποι της ζωής σου μιλάνε όπως μιλάνε οι άνθρωποι στα ταξίδια. Που ξέρουν ότι δεν θα σε ξανασυναντήσουν ποτέ. Και έτσι βιάζονται να προλάβουν να εξωτερικεύσουν λόγια σπουδαία. Διψάνε να μοιραστούν στιγμές.
