<<Οι ατέρμονοι έρωτες: οι απέναντι έρωτες που δεν συναντήθηκαν ποτέ>>

Της Παναγιώτας Μητσοπούλου, πρώην συντάκτριάς μας

Με πληγώνουν οι ατέρμονοι έρωτες. Φιλιά καταδικασμένα να πλήττουν, ζωές ανθρώπων που ποτέ δεν συναντήθηκαν, απλά πλησίαζαν οι δρόμοι τους. Ιστορίες που ποτέ δεν τελείωσαν ούτε και άρχισαν όμως, προτάσεις που αρκέστηκαν σε άνω τελείες χωρίς ποτέ να ολοκληρώνεται το νόημά τους. Εκείνο το «τι θέλει να πει ο ποιητής;», έμενε πάντα αναπάντητο και αέναο, αφημένο στην λήθη και στον φόβο. Βλέμματα που φλέγονταν χωρίς να καίγονται, σώματα που αγγίζονταν χωρίς να ακουμπάνε, ψυχές που διψούσαν για έρωτα αλλά έμεναν αξεδίψαστες. Στιγμές που ζητούσαν ολοκλήρωση αλλά αρκέστηκαν σε απλές μεταθέσεις. Μηνύματα και σκέψεις που κατέληγαν σε <<θα δούμε>> και <<ναι, ίσως κάποια στιγμή>>. Κι όταν αυτή η στιγμή έφτανε ο αποστολέας έτρεχε να σωθεί από την φωτιά που ο ίδιος έσβησε, ενώ ο παραλήπτης μάταια προσπαθούσε να μαζέψει τις τελευταίες στάχτες του.

Αυθόρμητες, άβολες και απροετοίμαστες στιγμές που είχες τόσα να πεις όμως τα λόγια δεν ήταν αρκετά, η ψυχή έτρεμε και ζητούσε βοήθεια από ένα κορμί που ήταν τυλιγμένο στο φόβο και δυο μάτια που νόμιζαν ότι ονειρεύονταν. Και όταν το όνειρο τελείωνε, όταν ο χρόνος, γεμάτος τύψεις, χώριζε, γιατί ποτέ δεν μπόρεσε αληθινά να ενώσει, αποστολέας και παραλήπτης, θύμα και θύτης, θύτης και θύμα χωρίζονταν χωρίς να ανανεώνουν το ραντεβού τους. Τα μηνύματα παρουσίας ήταν εκεί αλλά το κορμί απουσίαζε, τα πρέπει και τα θέλω είχαν προσπαθήσει αλλά μάταια δεν ταυτίστηκαν ποτέ. Οι δρόμοι δεν ακούμπησαν -κάτι κλεφτές ματιές μόνο- όταν τύχαινε οι παράλληλοι να φτάνουν τόσο κοντά, σε απόσταση αναπνοής τα βλέμματα να θυμίζουν το μυστικό. Μυστική συνάντηση, μυστικά “θέλω”, φωναχτά “πρέπει”, εκκωφαντικοί ήχοι μιας ζωής που δεν ήταν δική μας, μα ήταν βαθιά επιλογή μας.

Εκλάμψεις επιθυμιών που ήταν έτοιμες να ρισκάρουν τα πάντα, να θυσιάσουν τα “πρέπει” και τις επιλογές, στον βωμό της μιας στιγμής ακόμα, της μια τελευταίας στιγμής ακόμα, ψευδαισθήσεις τέλους. Γιατί το τέλος δίνεται όταν υπάρχει αρχή, και αρχή δεν υπήρξε ποτέ.

Και όλα αυτά εγκλωβισμένα σε παρατατικούς και αορίστους, γιατί ο ενεστώτας θέλει παρουσίες και δράση, και εμείς αποδειχθήκαμε τόσο καλοί στα λόγια και στις παρούσες ανεκτέλεστες υποσχέσεις…

+ posts