Είναι ευρέως γνωστό πως η Tριτοβάθμια Eκπαίδευση, από τα πρώτα χρόνια της εποχής των μνημονίων, δέχθηκε ανεπανόρθωτα χτυπήματα, όχι μόνο οικονομικά αλλά και λειτουργικά. Πέραν των οικονομικών πληγμάτων, τα δημόσια πανεπιστήμια υποστελεχώθηκαν, βλέπουν τις πανεπιστημιακές εγκαταστάσεις με το πέρασμα των ετών να αποτελούν κίνδυνο για τους φοιτητές, καθώς και μια απαράδεκτη ταύτιση των ιδιωτικών σχολών μαζί τους. Βλέπετε, με τον ερχομό του SARS-CoV-2, όπως ήταν λογικό, οι δια ζώσης διδασκαλίες σταμάτησαν άμεσα, καθώς ο συγχρωτισμός σε μικρούς και κλειστούς χώρους με μαθηματική ακρίβεια θα οδηγούσε στην μετάδοση του ιού. Από εκεί και πέρα, τι έγινε στον μαγικό κόσμο των δημόσιων πανεπιστημίων; Αυτό που έγινε ήταν, για άλλη μια φορά, η υιοθέτηση μιας στάσης απάθειας και περιφρόνησης από τις κυβερνητικές αρχές. Και πώς μεταφράζεται αυτό;
Στο πρώτο κύμα της πανδημίας, εξαιτίας του πρωτοφανούς αυτού φαινομένου, οι φοιτητές δεχθήκαμε πως η καθυστέρηση της κατ΄οίκον παράδοσης των πανεπιστημιακών συγγραμμάτων ήταν λίγο-πολύ λογική. Τόσο οι εκδοτικοί οίκοι, όσο και οι ταχυμεταφορικές, εκείνο το διάστημα αντιμετώπισαν έναν μεγάλο φόρτο παραγγελιών, δίχως να είναι έτοιμες. Αυτό το άλλοθι έχει χαθεί σε αυτό το εξάμηνο, διότι αφενός είχε προβλεφθεί από τους εμπειρογνώμονες η ύπαρξη του δεύτερου κύματος, αφετέρου τόσο οι εκδοτικοί οίκοι όσο και οι ταχυμεταφορικές υπηρεσίες αδιαφόρησαν για τις ανάγκες των φοιτητών, δημιουργώντας εκ νέου τεράστιες καθυστερήσεις στην παράδοση των συγγραμμάτων. Έναν μήνα πριν από την εξεταστική του χειμερινού εξαμήνου, και οι φοιτητές ανά την Ελλάδα έχουν από ελάχιστα έως μηδαμινά συγγράμματα. Βλέπετε, όλοι οι εμπλεκόμενοι φορείς δεν κρύβουν την αδιαφορία τους για την εν δυνάμει επιστημονική κοινότητα της χώρας.
Αυτή η αδιαφορία γίνεται εύκολα αντιληπτή και από τα μεγάλα ειδησεογραφικά πρακτορεία της χώρας. Ερωτήσεις επί ερωτήσεων για το μέλλον της Πρωτοβάθμιας και της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης. Για το πότε θα ανοίξουν τα σχολεία των εν λόγω βαθμίδων. Για το καθεστώς λειτουργίας που θα υπάρξει με τα νέα υγειονομικά πρωτόκολλα, για το αν αποτελούν εστίες υπερμετάδοσης του ιού, μπαίνοντας σε έναν φαύλο κύκλο ίδιων ερωτήσεων και ίδιων απαντήσεων. Από την άλλη, για την Τριτοβάθμια, οι πληροφορίες που έβλεπαν το φως της δημοσιότητας ήταν, είναι και θα είναι δυστυχώς ελάχιστες. Τρανό παράδειγμα, το άνοιγμα των πανεπιστημίων για το νέο εξάμηνο τον Οκτώβρη. Φοιτητές και γονείς, περίμεναν ένα ολόκληρο καλοκαίρι να ενημερωθούν σχετικά με το αν οι διδασκαλίες για το ερχόμενο εξάμηνο θα ήταν δια ζώσης ή εξ αποστάσεως, με τις αρχές να απαξιούν πλήρως, παίζοντας με την αγωνία τόσο των φοιτητών, όσο και των νοικοκυριών, που επιθυμούσαν να πραγματοποιήσουν τον προγραμματισμό των εξόδων του ερχόμενου έτους με τα παιδιά τους πλέον φοιτητές (ενοίκιο, λογαριασμοί, περαιτέρω συνδρομές στα παιδιά κ.τ.λ.).
Παράλληλα, εδώ και μερικές εβδομάδες, συζητιέται έντονα το ενδεχόμενο δημιουργίας ενός αστυνομικού σώματος, το οποίο θα δρα εντός των πανεπιστημιακών εγκαταστάσεων, με γνώμονα την υποτιθέμενη ασφάλεια των φοιτητών. Δεν θα σταθώ στην ορθότητα του εν λόγου μέτρου, αλλά σε κάτι άλλο. Το συγκεκριμένο Σώμα, από την 1η στιγμή που θα δημιουργηθεί, θα επηρεάσει άμεσα την ζωή του φοιτητή. Και ερωτώ: δεν θα έπρεπε το ενδεχόμενο σύστασης του, να εξεταστεί με τα Πανεπιστήμια ανοικτά, έτσι ώστε να ληφθεί υπόψιν η γνώμη των σπουδαστών; Αντιθέτως, για άλλη μια φορά, οι Αρχές δεν ανοίγουν διάλογο με την φοιτητική κοινότητα και προβαίνουν σε αυταρχικές επιδείξεις δύναμης.
Η βάση για ένα ελπιδοφόρο Αύριο, είναι η ύπαρξη των κατάλληλων δομών για την ανάπτυξη του υπό ανέγερση επιστημονικού δυναμικού της χώρας. Σε καιρούς κρίσεως, κανένας δεν απαιτεί υψηλές κρατικές επιχορηγήσεις. Απαιτείται όμως, από τις κυβερνητικές αρχές, να μην αντιμετωπίζουν το φοιτητικό δυναμικό σαν τον τελευταίο τροχό της αμάξης, αλλά να υπάρχει συνεχής διάλογος μεταξύ των δύο πλευρών. Ένας διάλογος που θα οδηγήσει στην συνεχώς καλύτερη φοιτητική εμπειρία, στην δημιουργία ενός πιο ικανού και πιο εξειδικευμένου εργατικού δυναμικού. Υποβάθμιση των δημοσίων πανεπιστημίων συνεπάγεται τόσο την πνευματική φθορά, όσο και την δημιουργία υποδεέστερων εργατικών χεριών.
Tο όνομά μου είναι Κωνσταντίνος-Διονύσιος Ρουκανάς, κάτι που δεν ήταν επιλογή μου. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο νησί της Ζακύνθου, πάλι, χωρίς να το επιλέξω. Κατάφερα να γίνω
φοιτητής του Πανεπιστημίου Πειραιώς, με σκοπό να πολεμήσω το οικονομικό σύστημα από μέσα. Βέβαια τώρα, σκέφτομαι ήδη τρόπους να το υπηρετήσω μελλοντικά. Αυτό ενδέχεται όμως να είναι μια επιλογή μου.
Επιλογή μου σίγουρα, πάντως, ήταν να μπω στην ομάδα του Φοιτητικού
Κόσμου, διότι από την μία η ενασχόληση με την δημοσιογραφία και την αθλητικογραφία αποτελεί μια ουτοπία που θα ήθελα να ζήσω, από την άλλη η γενικότερη δομή της ιστοσελίδας βασίζεται πάνω σε αρχές οι οποίες έχουν βασικό ρόλο στην δική μου ιδιαίτερη κοσμοθεωρία. Η απορία που έχω, ωστόσο, είναι για πόσο καιρό τα παιδιά της ομάδας θα αντέξουν ένα άτομο που δεν έχει υπάρξει σοβαρό ποτέ στην ζωή του για πάνω από 1 λεπτό.
Ίσως, όταν παίζει η ομάδα μου, η ΑΕΚ, κι είναι δύσκολα τα πράγματα γίνομαι υπερβολικά σοβαρός, σε βαθμό να ξεχνάω τις προτεραιότητες που υποτίθεται πως έχω θεσπίσει στην ζωή μου.
