Όντας καθισμένος πάνω από το λάπτοπ μου, ακούγοντας μουσική με τα ακουστικά και χαζεύοντας παράλληλα στο κινητό μου, αντάμωσα ξανά ένα παλιό γνώριμο -λόγω της πολλαπλής ακρόασής του και όχι του χρόνου κυκλοφορίας του (2020)- τραγούδι, «Το Τσιφλίκι» των Social Waste (εδώ η αποκλειστική του συνέντευξη στον Φ.Κ.). Το συμβολικό και πραγματικό, ταυτόχρονα, νόημα αυτού του κομματιού, τόσο διαχρονικό και βαθύ στους στίχους, που περιγράφει σαν μαχαιριά την διαφθορά της εξουσίας, την οικογενειοκρατία και την πολιτική κουλτούρα του ελληνικού λαού, με προβλημάτισε περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Σε μία συνθετική διαδικασία σκέψης, λοιπόν, που διήρκεσε περίπου 15 λεπτά, αντιλήφθηκα πόσο παραστατικοί είναι μερικοί στίχοι αυτού του άσματος -όπως και η μουσική ενορχήστρωσή του- συνδέοντάς τους με συνεντεύξεις από δύο πολιτικές εκπομπές πρωτότυπες για τα ελληνικά δεδομένα, «Στον Ενικό» και «Online».
Τα πολιτικά δημιουργήματα Νίκου Χατζηνικολάου/Νίκου Ευαγγελάτου και με συνεργασία των υπόλοιπων «δημοσιογραφίσκων», ήρθαν στις τηλεοράσεις στα πιο σκληρά μνημονιακά χρόνια, με σκοπό να απενοχοποιήσουν κυρίως τις κυβερνήσεις του δικομματισμού (ΠΑΣΟΚ – Νέα Δημοκρατία) που είχαν -από εθνικής πλευράς- την αποκλειστική ευθύνη για την χρεοκοπία της χώρας. Διασπάθιση του δημόσιου χρήματος σε ημετέρους και σε ψηφοφόρους για την επιμήκυνση της πολιτικής τους σταδιοδρομίας (και πληρωμής τους), φανερή/πραγματική έλλειψη σε ζητήματα παιδείας και γνώσεων, γενικών, οικονομικών και πολιτικών. Ωστόσο, η θετική συμβολή των εκπομπών έγκειται στον αμεσοδημοκρατικό χαρακτήρα τους, με την παρουσία και συμμετοχή πολιτών στο πλατό και την συζήτηση ανάμεσα στους δημοσιογράφους και τους πολιτικούς, έχοντας την δυνατότητα να ελέγξουν οι ίδιοι την ικανότητα των πολιτικών με ερωτήσεις επί παντός θέματος της Επικαιρότητας και επί των προσωπικών τους βιωμάτων.
«Σου φορτώνει στον ώμο κληρονόμο παλιού επιστάτη»
Στο πρώτο κλιπ, ένας -μάλλον μεταπτυχιακός- διαβασμένος φοιτητής περιγράφει την κατάσταση της Αθήνας του 2015 στον υιό Μητσοτάκη -ο οποίος τότε ήταν κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της γαλάζιας παράταξης- όπως την βιώνει ένας νέος άνθρωπος, ακόμα και σήμερα: πολίτες 2 κατηγοριών, αστυνομικές αυθαιρεσίες, καταστολή στις διαδηλώσεις, τραγικά ημερομίσθια σε σύγκριση με τους παχυλούς μισθούς των βουλευτών, ελλειμματική δημοκρατία. Σε εκείνο το χρονικό σημείο, η Ελλάδα επί κυβέρνησης Σαμαρά είχε ψηφίσει και εφαρμόσει το 2ο (και πιο σκληρό από όλα) μνημόνιο, στο οποίο απέτυχε να ενσωματώσει τα 18 «Ζάππεια» σημεία του πρωθυπουργού που θα αύξαναν την βιωσιμότητά του.
Η απάντηση του νυν κυβερνήτη της χώρας συμπυκνωνόταν στα εξής: οι 3 δολοφονημένοι της Marfin, «Κράτος Εξαρχείων», καμία απόδοση ευθυνών στο ίδιο του το κόμμα, τυφλή υπακοή/αναγκαιότητα το μνημόνιο, καμία απάντηση για “Την Δημοκρατία των 2 ταχυτήτων” (τσιφλικάδες-κολίγοι). Ως τίμιος επιστάτης, ο κ. Μητσοτάκης δεν θα πρόδιδε τους αφέντες του (εφοπλιστές/καναλάρχες), όπως δεν το κάνει ούτε σήμερα…
«Θέλουν οι τσιφλικάδες, παραπάνω παράδες
Αίμα από τους κολίγους, οι πολλοί για τους λίγους»
Στην επόμενη συνέντευξη, παρακολουθούμε δύο ελεύθερους επαγγελματίες, έναν νεαρό 30χρονο και έναν μεσήλικα, να βαίνουν σε πολιτική αντιπαράθεση με τον τότε Υπουργό Υγείας της κυβέρνησης Σαμαρά και νυν Υπουργό Ανάπτυξης και Επενδύσεων, Άδωνι Γεωργιάδη. Διαξιφισμοί γύρω από το σοβαρό θέμα του βασικού μισθού στα μνημονιακά χρόνια, ο οποίος είχε φτάσει τα 480 ευρώ, με το σοβαρότερο αντεπιχείρημα του Υπουργού να τοποθετείται στην ανάλογη μείωση του (υπέρογκου) βουλευτικού μισθού και στα 175.000 προσωπικά αναδρομικά, τα οποία δικαιούταν συνταγματικά και από τα οποία παραιτήθηκε, ως ένδειξη «ηρωισμού».
Σε μία ταχύτατη επικοινωνιακή και κοινωνική συνάμα ανάλυση, ο κ. Γεωργιάδης μπορεί να είναι τόσο απάνθρωπος, ώστε να εμφανίζεται αδικημένος σε μία συζήτηση περί αμοιβών, την στιγμή που οι 2 συνομιλητές του πιθανώς δυσκολεύονται να πληρώσουν το ενοίκιό τους και να ταΐσουν την οικογένειά τους, ενώ παράλληλα μπορεί να αναζητούν και δεύτερη δουλειά.
«Και απαντούν οι ρουφιάνοι, όχι αυτοί με τα κράνη, όλα εντάξει»
Στο τελευταίο βίντεο γινόμαστε θεατές μίας διαμάχης μεταξύ μίας άνεργης 52χρονης (ελεύθερη επαγγελματίας) -η οποία έχει την υπεράσπιση του κ. Χατζηνικολάου (!)- και της κοινοβουλευτικού εκπροσώπου την οποία διαδέχτηκε ο Μητσοτάκης, την Άννα-Μισέλ Ασημακοπούλου. Η πρώτη πλευρά δηλώνει την δυσαρέσκειά της για την κατάσταση της χώρας στο 2ο μνημόνιο, την στιγμή που τα 18 σημεία του Σαμαρά είχαν υποσχεθεί μία πολύ ήπια συμφωνία με τους δανειστές της Ελλάδας. Αντίθετα, ο θεσμός της Τρόικας, μία επιτροπή για τον έλεγχο συμβατότητας της ελληνικής οικονομίας με τους όρους των πιστωτών, ιδιαίτερα αυτά τα 2 χρόνια (2012-2014) και με την συναίνεση της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, αλώνιζε χωρίς κανένα όριο, ζητώντας και επιβάλλοντας περισσότερες απολύσεις, περικοπές σε μισθούς, συντάξεις και κοινωνικές δαπάνες, όπως και αυξημένους φόρους, άμεσους, έμμεσους, σε κινητές και ακίνητες περιουσίες. Το κύριο ερώτημα που θέτουν, ωστόσο, η 52χρονη και ο Χατζηνικολάου, αφορά τους πλειστηριασμούς (προσφορές αγαθών/προϊόντων), η προσφορά των οποίων αριθμείται σε εμπορική αξία (χαμηλότερη), την στιγμή που η φορολογία τους, όπως προαναφέρθηκε, ακολουθούσε την αντικειμενική αξία (υψηλότερη), με επιφανέστερο παράδειγμα τον ΕΝΦΙΑ!
Η κυβερνητική εκπρόσωπος, όντας πλήρως αδιάβαστη και ανίκανη πολιτικά, όπως απεδείχθη από τα (μη) πεπραγμένα της, προσπάθησε να δικαιολογήσει την κυβερνητική στάση με το επιχείρημα της γνωστής αναγκαιότητας του μνημονίου και της αδιαλλαξίας των δανειστών, όπως και την παιδιάστικη τοποθέτηση ότι “αυτή είναι η σκληρή αλήθεια”, φράση που -σχεδόν πάντα- προδίδει αδράνεια όταν προέρχεται από στόμα πολιτικού προσώπου.
Υ.Γ. Καθώς το κείμενο διαμορφώνεται σε μία αντι-ΝΔ ανάλυση, δεν είναι αυτός ο σκοπός του γράφοντος. Παρά την πιθανή αντιπάθεια που τρέφω για το συγκεκριμένο κόμμα, καμία εκλεγμένη πολιτική δύναμη δεν έχει καταφέρει να δώσει μία αξιόπιστη λύση στα χρόνια της Κρίσης. Η Νέα Δημοκρατία, ωστόσο, είναι το πλέον αρμόδιο παράδειγμα για να παρομοιαστεί με ομάδα επιστατών που προστατεύει τους τσιφλικάδες και «βαράει» τους κολίγους. Η τέλεια αντίστιξη για το τραγούδι των Social Waste.
Παύλος Γιαννόπουλος... Αμέ, έχω και εγώ ένα όνομα. Ένα όνομα και ένα επίθετο, ανάμεσα σε τόσα άλλα στον κόσμο ετούτο. Ένας απλός φοιτητής του Καποδιστριακού, συγκεκριμένα στο τμήμα των Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης, διαβάζοντας και γράφοντας συνεχώς, προσπαθώντας να αφυπνίσω συνειδήσεις προπαγανδίζοντας (αν υπάρχει τέτοια φράση), ώστε στον βαθμό που και εγώ μπορώ να δώσω το θετικό μου στίγμα σε μία Γη που βράζει. Σε κοινωνίες και άτομα που χρήζουν εν συναίσθησης και εν συνείδησης.
ΦΚ λέγεται το project που μπορεί να πετύχει και να μετουσιώσει τα παραπάνω. Mία φοιτητική ιστοσελίδα που χαρακτηρίζεται από μία ανιδιοτέλεια και μία αντικειμενική υποκειμενικότητα που στους καιρούς μας απουσιάζουν.
