Το κείμενο που ακολουθεί είναι μια ακόμη απόδειξη μέσα στις τόσες άλλες σε αυτήν την δραματική κωμωδία που ονομάζεται ανθρώπινη ιστορία πως, όσο περισσότερη πίεση ασκείτε στους ανθρώπους, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η έκρηξη που θα ακολουθήσει.
Στις 15 Οκτωβρίου 1966, οι αμερικανικές εφημερίδες δημοσιεύουν ένα μανιφέστο που αναγγέλλει την ίδρυση ενός κόμματος, με τίτλο BPP (BLACK PANTHER PARTY) με ιδρυτές τους Aφροαμερικανούς Έλμπερτ Χάουαρντ, Χιούι Π. Νιούτον και Μπόμπι Σιλ. Πρόκειται για ένα κίνημα αντίστασης και
επανάστασης προς την αστυνομική βία, η οποία άνθιζε αυθαίρετα και ανενόχλητα στις φτωχές συνοικίες των αφροαμερικανών (GHETTO). Η ίδρυση του κόμματος δεν ανησύχησε ιδιαίτερα την αμερικανική κοινωνία, ώσπου ενάμιση χρόνο μετά, στις 12 Μάιου 1967, μέλη των BPP εισβάλουν
στο κοινοβούλιο του Σακραμέντο όπου και διαβάζουν ένα μανιφέστο που μεταδίδεται ζωντανά στην τηλεόραση.
Το κυριότερο αίτημά τους ήταν η άρση της αστυνομικής βίας ενώ αργότερα αποζητούσαν αποζημιώσεις προς τους Aφροαμερικανούς, για όλα τα χρόνια σκλαβιάς και εκμετάλλευσης. Το κόμμα 2 χρόνια αργότερα αριθμεί περίπου 5000 μέλη και παράλληλα ο πόλεμος με το κράτος συνεχίζεται και αμείωτους ρυθμούς. Εκατοντάδες μέλη και αρχηγοί φυλακίζονται ή δολοφονούνται μυστηριωδώς την ίδια στιγμή που δεκάδες αστυνομικοί εκτελούνται από υποστηρικτές του κόμματος. Ιστορική στιγμή υπήρξαν οι Θερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες του 1968 στο Μεξικό, όταν ο χρυσός ολυμπιονίκης Τόμι Σμιθ και ο χάλκινος ολυμπιονίκης Τζον Κάρλος έσκυψαν το κεφάλι και σήκωσαν τις γροθιές τους ως ένδειξη διαμαρτυρίας και στήριξης στο BPP.
Η πράξη τους αυτή οδηγεί στην φυλάκισή τους αμέσως μετά την επιστροφή τους στις ΗΠΑ. Το κόμμα θα διαλυθεί το 1972, βάζοντας ένα τέλος στον κύκλος βίας που είχε ταράξει την Αμερική τα προηγούμενα 5 χρόνια και οι αρχηγοί του κόμματος θα τραβήξουν διαφορετικές πορείες.
Το όνομά μου είναι Κωστής Χατζηθωμάς, είμαι γεννημένος το 2000 και είμαι μεγαλωμένος στην Σκύρο. Τα τελευταία 4 χρόνια ζω στην Βάρνα της Βουλγαρίας και φοιτώ στην Ακαδημία Εμπορικού Ναυτικού. Πολύ τυπική και κρύα αρχή νομίζω αλλά θα φτιάξει παρακάτω… Μάλλον… Πιστεύω πως ο πιο όμορφος και ευχάριστος τρόπος έκφρασης είναι η μουσική. "Πολύ όμορφος τρόπος να χαρακτηρίσεις τον θόρυβο που κάνεις με την πένα σου" σας ακούω να λέτε. Δίκιο έχετε, αλλά τέλος πάντων.
Παρόλα αυτά, η ενασχόλησή μου με την λογοτεχνία ξεκινάει από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, και αυτός ο χώρος εδώ του ΦΚ είναι κάτι παραπάνω από ιδανικός για να αφήσω ελεύθερη κάθε λογοτεχνική ανησυχία μου. Η έκφραση θεωρώ πως είναι κάτι παραπάνω από δικαίωμα, είναι υποχρέωση όλων. Γιατί ποιοι άλλοι, αν όχι εμείς;
