(Σημείωση: (Δεν) επιζητώ τον αφορισμό. Σέβομαι την θρησκευτικότητα κάθε ατόμου, ενστερνίζομαι την ανεξιθρησκία, την ανεκτικότητα εν γένει. Παρόλο που θα ήθελα να αυτοαποκαλούμαι «αληθινός πιστός», δεν δύναται να το κάνω, όπως και οι περισσότεροι νέοι σήμερα, σε αυτόν τον εκκοσμικευμένο κόσμο όπου ζούμε. Θαυμάζω τα άτομα που επιτυγχάνουν την πραγματική πνευματική επαφή με τα Θεία. Δεν μπορώ, επίσης, να μην παραδεχθώ ότι στον διεφθαρμένο θεσμό της Εκκλησίας περιλαμβάνονται ορισμένοι άνθρωποι που δεν κυνηγούν τα υλικά αγαθά και αποτελούν λαμπρά πρότυπα σε μία οπισθοδρομική κοινωνία.)
«Το καλό δεν εξαγοράζεται με κεριά και χρήματα, το κακό δεν φοβάται το κάρβουνο και τους ψαλμούς… ζούμε ακόμα στον Μεσαίωνα» (Κοινοί Θνητοί, «Ακρόαση»)
Ο Χριστιανισμός, γενικότερα, στην πάροδο των χρόνων, έχει προβεί σε χιλιάδες εγκληματικές πράξεις, οι οποίες φανέρωσαν ότι κρύβει μία διαφορετική μορφή πίσω από το «αγιασμένο» και «ακάθαρτο» προσωπείο του. Επέκταση, επιβίωση, προστασία, εξέλιξη… Κάθε στάδιο περιγράφεται από σκηνές απίστευτης βίας, δολοπλοκιών, κατάλυσης δημοκρατικών και ανθρώπινων δικαιωμάτων. Εντελώς αντίθετες, δηλαδή, με τα διδάγματα του Μεσσία επί γης. Το συγκεκριμένο κείμενο, ωστόσο, δεν αποτελεί πτυχιακή εργασία, και έτσι δεν υπάρχει δυνατότητα ανάλυσης κάθε αισχρότητας που εκτελέσθηκε στο όνομα του Χριστού. Ας δούμε συνοπτικά, λοιπόν, ορισμένες «μαύρες» σελίδες στην ιστορία της Ορθοδοξίας, με αφορμή την Εβδομάδα των Παθών την οποία διανύουμε.
Μία από τις πιο κομβικές ενέργειες που πραγματοποίησε η Εκκλησία, εξαιτίας του φανατισμού που την προσιδιάζει, υπήρξε η βίαιη εισχώρησή της στις πόλεις-κράτη της Αρχαίας Ελλάδας και, κυρίως, η εξάλειψη της θρησκείας της Θεογονίας. Η μοναδική παράδοση των Ολύμπιων Θεών και των υπηκόων τους εξανεμίστηκε μέσα σε λίγα χρόνια, χάρη στη βαρβαρότητα των πρώτων χριστιανών. Πλέον, μπορούμε να την μελετήσουμε μονάχα μέσω των μυθολογικών χειρογράφων που έχουν διασωθεί. Μεγαλύτερο πλήγμα του επεκτατισμού, η Αθήνα. Κάθε λαμπρό κατασκεύασμα της Ακρόπολης γκρεμίστηκε με το πρόσχημα της ειδωλολατρίας. Ο Ναός της Θεάς κατακρεουργήθηκε, παρότι δεν κατεδαφίστηκε, λόγω των μαρμάρινων καλλιτεχνιών στο επιστέγασμά του. Στις Επιστολές του, βέβαια, ο Παύλος μίλαγε «περί αγάπης προς τους αλλόθρησκους», σωστά;
Ιδιαιτέρου προβληματισμού χρήζει, επίσης, η πλειονότητα των προσώπων που έχουν αγιοποιηθεί από την Εκκλησία. «Μέγας» Κωνσταντίνος Α’, αν και γνωστός για το Διάταγμα της Ανεξιθρησκίας («Διάταγμα των Μεδιολάνων»), έκανε ανεξίτηλα επιγραφικά χριστιανικά τατουάζ πάνω στους πεσμένους εχθρούς του. Η «Αγία» Ειρήνη, η οποία τιμάται ιδιαιτέρως, τύφλωσε τον γιο της, Κωνσταντίνο Στ’, προκειμένου να κρατήσει τον βυζαντινό θρόνο. Ακόμα, ο «Άγιος» Κύριλλος Αλεξανδρείας, ο οποίος, εκτός από την ευθύνη για τον φρικιαστικό θάνατο της πολύ γνωστής μαθηματικού και νεοπλατωνικής ελληνίδας Υπατία, βεβήλωσε πολλούς αρχαίους ναούς της χώρας. Τέλος, δεν υποτιμάται ο Ισαπόστολος Ιουστινιανός, ο οποίος, παρά το γεγονός ότι βοήθησε στην υπερύψωση της Αυτοκρατορίας, υπήρξε ο πρώτος υπαίτιος για εκατομμύρια θανάτους στην Ιστορία. Πώς και δεν αναδεικνύονται σήμερα «Άγιοι», παρά τον αναλογικά πολύ μεγαλύτερο ανθρώπινο πληθυσμό σε σχέση με τα πρώτα χρόνια της Χριστιανοσύνης; Μήπως φταίνε τα σύγχρονα ΜΜΕ και η επαρκής πληροφόρηση που υπάρχει για κάθε άτομο;
Βαρύνουσας σημασίας, επιπρόσθετα, και ένας από τους μεγαλύτερους λόγους για τους οποίους η Εκκλησία επικρίνεται, είναι ο οπισθοδρομικός της χαρακτήρας. Παράδοξο, αν αναλογιστεί κανείς το «πραγματικό» νόημά της και τον σκοπό της. Αρχικά, στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, καταδίκαζε κάθε αντιστασιακή δράση, καθώς ο κλήρος απολάμβανε την ήπια μεταχείριση των κατακτητών (βλ. Οικουμενικό Πατριαρχείο). Στη συνέχεια, παρότι φούντωνε το επαναστατικό πνεύμα και η δίψα για ελευθερία, Εκείνη, πάντα συντηρητική και ανέκαθεν φοβούμενη το καινούριο, βολεμένη στην άνεση και στην χλιδή, δεν έδωσε ποτέ έγκριση για την έναρξη του Αγώνα. Εκτός από μεμονωμένες περιπτώσεις κληρικών που πάλεψαν μαζί με τον λαό, εκείνη ως σύνολο δεν δίστασε να βοηθήσει την απέναντι πλευρά, με την πληρωμή μισθοφόρων για την κατάπαυση της εθνικής φλόγας των Ελλήνων. Εξάλλου, πιστή στην αντιμετώπιση κάθε προοδευτικού ρεύματος, αφόρισε, στη διάρκεια τριών αιώνων (18ος – 20ος αι.), πάρα πολλές μεγάλες και καινοτόμες προσωπικότητες (Ροΐδης, Καζαντζάκης, Βενιζέλος, Αγγελόπουλος), αποδεικνύοντας την αστάθειά της και την αδυναμία συμπόρευσής της με τους καιρούς.
Εμμανουήλ Ροίδης, Νίκος Καζαντζάκης, Ελευθέριος Βενιζέλος και Θόδωρος Αγγελόπουλος-άνθρωποι που έγραψαν Ιστορία στη Λογοτεχνία, την Πολιτική και τη Σκηνοθεσία
Τελικά, η εκκοσμίκευση σήμερα έχει συνεισφέρει στον περιορισμό της δύναμης της Εκκλησίας, απομακρύνοντας τις πλάνες της. Βέβαια, ακόμα ασκεί εξουσία, μέσω πιέσεων από τις Συνόδους της για έκδοση συγκεκριμένων νομοθετημάτων. Επίσης, οι παπάδες της ακόμα διακρίνονται για την πλούσια ποικιλία των χαρακτήρων τους. Παιδεραστίες, κριτική στους ομοφυλόφιλους, καταδίκη της κοινότητας LGBTQ, έμμονη πίστη στην αξία του αδιάφορου -κατά γενική ομολογία- μαθήματος της Θεολογίας σε όλη την πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση… Μην αναφερθούμε στα λεγόμενα και τα πεπραγμένα της κατά την διάρκεια της πανδημικής κρίσης. Για αυτό, μείνετε προβληματισμένοι και καχύποπτοι με τον συγκεκριμένο θεσμό. Μέχρι να αλλάξει. Αν αλλάξει.
Παύλος Γιαννόπουλος... Αμέ, έχω και εγώ ένα όνομα. Ένα όνομα και ένα επίθετο, ανάμεσα σε τόσα άλλα στον κόσμο ετούτο. Ένας απλός φοιτητής του Καποδιστριακού, συγκεκριμένα στο τμήμα των Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης, διαβάζοντας και γράφοντας συνεχώς, προσπαθώντας να αφυπνίσω συνειδήσεις προπαγανδίζοντας (αν υπάρχει τέτοια φράση), ώστε στον βαθμό που και εγώ μπορώ να δώσω το θετικό μου στίγμα σε μία Γη που βράζει. Σε κοινωνίες και άτομα που χρήζουν εν συναίσθησης και εν συνείδησης.
ΦΚ λέγεται το project που μπορεί να πετύχει και να μετουσιώσει τα παραπάνω. Mία φοιτητική ιστοσελίδα που χαρακτηρίζεται από μία ανιδιοτέλεια και μία αντικειμενική υποκειμενικότητα που στους καιρούς μας απουσιάζουν.
