Ήταν Δεκέμβριος του 2017, όταν μια ομάδα μαθητών μαζί με την καθηγήτριά μας επισκεφθήκαμε την οικογένεια του Ρέστειον. Αφού ακούσαμε, λοιπόν, τις ιστορίες ζωής των ενοίκων του Κέντρου Φιλοξενίας Ηλικιωμένων, σιγά-σιγά όλα τα παιδιά πλησιάσαμε μια ηλικιωμένη κυρία που καθόταν σ’ ένα καροτσάκι λόγω της αρκετά προχωρημένης ηλικίας της. Κρατούσε μια μπορντό τσαντούλα. Την κρατούσε σφιχτά και, περνώντας ο καιρός μετά την επίσκεψή μας, έβλεπα σε κάθε φωτογραφία να την έχει πάντα μαζί της. Σαν να μην ήθελε να την αποχωριστεί…
Την κοιτούσαμε και την περιεργαζόμασταν. Δε μίλαγε, το βλέμμα της όμως… ακόμη το θυμάμαι. Σαν κοίταζες τις κόρες των ματιών της, έβλεπες μέσα τους τη ζωή της όλη. Και ήρθε η στιγμή που καταφέραμε δειλά-δειλά να την πλησιάσουμε. “77135” ίσα που κατάφερε να εκφωνήσει κοιτάζοντάς μας. Χωρίς να μπορεί να μιλήσει… το μόνο που η ψυχή της κατάφερε να εκπνεύσει ήταν αυτός ο αριθμός. Προσεχτικά και σιγά-σιγά τον άγγιξα. Ρίγος.
Η κυρία Εσθήρ Κοέν δε θα κρατάει από δω και πέρα την μπορντό τσαντούλα της. Στις 10 Αυγούστου του 2021 ο ανεξίτηλα χαραγμένος αριθμός μετά από 77 ολόκληρα χρόνια που τη σημάδευε… έσβησε.
Νιώθω τεράστια τιμή και δέος που την είδα, που άκουσα το βλέμμα της να μου μιλάει και που άγγιξα τον αριθμό της. Θυμάμαι σαν παιδί τότε να λέω στον εαυτό μου: “αυτή η γυναίκα είναι ένας άνθρωπος μνημείο”. Έτσι είναι.
Εσθήρ Κοέν, γεννημένη στα Ιωάννινα το 1924. Συνελήφθη σε ηλικία 20 ετών από τους Ναζί, οι οποίοι και την μετέφεραν μέσω Λαρίσης στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς-Μπίρκεναου. Έναν χρόνο αργότερα, τον Μάιο του 1945, απελευθερώνεται από τον Ερυθρό Σταυρό και επιστρέφει στον τόπο της.
Εσθήρ Κοέν. Αριθμός βραχίονα: 77135. Επιζήσασα του Άουσβιτς.
Αυτή η συνάντηση είναι ένας θησαυρός που θα τον έχω για πάντα χαραγμένο στην καρδιά μου. Με το κείμενο αυτό θέλω να αποχαιρετήσω την κυρία με την μπορντό τσάντα…
Ακολουθεί η βραβευμένη από το Υπουργείο Παιδείας σε συνεργασία με το Εβραϊκό Μουσείο ταινία μικρού μήκους. Στο 3:58 λεπτό η συνάντησή μας με την Εσθήρ Κοέν.
(Φωτογραφίες: Monis Halegoua,η τελευταία φωτογραφία από την επίσκεψή μας τον Δεκέμβριο του 2017)
Τις καλημέρες, καλησπέρες και καληνύχτες μου και από μένα. Ονομάζομαι Αγγελική Πολυκράτη, είμαι παιδί του 2002, σπουδάζω στο Τμήμα Φιλολογίας του ΕΚΠΑ και προσπαθώ να ζω τη λεγόμενη "φοιτητική ζωή" στα χρόνια του κορονοϊού! Σαν το "Έρωτας στα χρόνια της χολέρας" ένα πράγμα!
«Σ' έναν κόσμο που βράζει και φλέγεται», το να αποτυπώνει κανείς τη σκέψη του με λέξεις που έχουν μια αλήθεια να σου πουν είναι η πιο τρυφερή επανάσταση. Έτσι, λοιπόν, μπήκα κι εγώ στην όμορφη ομάδα του Φοιτητικού Κόσμου για να επαναστατούμε παρέα με τον δικό μας τρόπο με τις... λέξεις!
