Ο Ερντογάν, το δόγμα, η Ευρώπη

Η 18η Ιουνίου είχε οριστεί ως μέρα προεδρικών εκλογών στην Τουρκία από το 2022, με τον Πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν να προαναγγέλλει ουσιαστικά πρόωρη διεξαγωγή μέσα από συνομιλίες με μέλη της κυβέρνησης και του κόμματός του στις αρχές του νέου χρόνου. Ήταν 29 χρόνια πριν, όταν εισήλθε και επίσημα στον πολιτικό στίβο με την εκλογή του ως Δήμαρχος Κωνσταντινουπόλεως και έκτοτε μέτρησε επιπλέον 11 χρόνια ως πρωθυπουργός της χώρας και άλλα 9 σχεδόν που συνεχίζονται στη θέση που βρίσκεται τώρα. Πώς τα καταφέρνει;

Ανά τα χρόνια, έπειτα από την φυλάκισή του για εθνικιστική προπαγάνδα το 1998, την παραίτησή του από το αξίωμα του Δημάρχου, τις πολλές απόπειρες δημιουργίας εθνικών κομμάτων και την τελική επίτευξή αυτού του στόχου με το AK Parti (=Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης), ο Ερντογάν έγινε γνωστός σε όλο τον τουρκικό λαό και άρχισε να ασκεί επιρροή. Συντηρητικός φονταμενταλιστής, δεν κατάφερε να επιβάλλει ένα καθαρά ισλαμικό κράτος, καθώς η χώρα είχε ήδη εκσυγχρονιστεί και έτσι το κόμμα του υιοθέτησε τις κλασσικές συντηρητικές φιλελεύθερες αρχές.

Το 2002 αυτή η ιδεολογική στροφή απέδωσε καρπούς, αφού το ΑΚ κέρδισε τις βουλευτικές εκλογές και σχημάτισε κυβέρνηση, με τον Ερντογάν να ορίζεται Πρωθυπουργός έναν χρόνο μετά εξαιτίας κωλύματος εκλογιμότητας. Από εκεί και ύστερα η δύναμή εκείνου και του πολιτικού επιτελείου του, μαζί με τις γνωριμίες που έκανε στους μεγάλους επιχειρηματικούς κύκλους της Τουρκίας και το διπλωματικό του παιχνίδι δεν του στέρησαν ποτέ την εξουσία, είτε ως Πρωθυπουργό είτε ως Πρόεδρο αργότερα.

Είναι προφανές ότι ο Τούρκος Πρόεδρος με το δόγμα που φέρει το όνομά του κατέλυσε την διάκριση των τριών εξουσιών ανά τα χρόνια μέσω των συνεχόμενων θητειών του και της βαθύτερης εισχώρησής του στο τουρκικό κράτος και άρχισε να εκμεταλλεύεται τα θέματα της εξωτερικής πολιτικής της χώρας για χρησιμοθηρικούς λόγους (Ελλάδα, Κούρδοι). Θεσμικά, η νομοθετική εξουσία δύσκολα μπορεί να ελέγξει έτσι και αλλιώς τον Πρόεδρο, ο οποίος έχει αυξημένες εκτελεστικές αρμοδιότητες, ενώ η μακρόχρονη παραμονή του στα ισχυρά αξιώματα του επέτρεψε να βάλει δικούς του δικαστές, πλήρως υποταγμένους στο δικό του δόγμα. Σε ό,τι αφορά την κοινωνία, το ολοκληρωτικό κράτος του Ερντογάν αντιμετωπίζει με κάθετο αυταρχισμό κάθε αντιπολιτευτική κίνηση στον δρόμο, κάθε συναυλία κατά του ονόματός του, κάθε προσπάθεια κατάληψης σχολής από τους φοιτητές. Την ίδια ώρα, οι “κυρώσεις” που δέχεται κατά ριπάς σε κάθε επιθετική του δήλωση/κίνηση στο χώρο της διεθνής διπλωματίας τον αφήνουν ανέγγιχτο και αδιάφορο, καθώς οι συμμαχίες του με τους ισχυρούς παίκτες της διεθνής σκακιέρας (ΗΠΑ, αλλά και Ρωσία!) του εγγυώνται αζημίωτα ελεύθερες καταπατήσεις του διεθνούς δικαίου. Η αντιπολίτευση αδυνατεί να αντιπαλέψει σε αυτήν την δικτατορία, αφού το Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν (PKK) εκδιώκεται από τον νόμο και το Δημοκρατικό Κόμμα των Λαών (HDP) δεν μπορεί να ακουστεί μέσα σε μία πλήρη υποταγή των ΜΜΕ στον Τούρκο Πρόεδρο και σε διεφθαρμένα πολιτικά δικαστήρια συγκάλυψης των εγκλημάτων του.

Την στιγμή που το μεγαλύτερο μέρος του τουρκικού λαού υποφέρει και ανέχεται ένα όλο και πιο υποβαθμισμένο βιοτικό επίπεδο με περιορισμένες ελευθερίες και με σημαντικότερη την στέρηση του δικαιώματος της ελεύθερης έκφρασης, φαίνεται παράξενο που ακόμα η Ευρώπη κάθεται με σταυρωμένα τα χέρια απέναντι στον Ερντογάν. Μία υποβαθμισμένη φιλελεύθερη δημοκρατία πλέον έχει γίνει δικτατορία, μία χώρα που επιθυμεί να γίνει μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και παραβιάζει το διεθνές δίκαιο διαρκώς σε αναζήτηση πολιτικών κερδών και ψήφων για λόγους “εθνικής ασφάλειας”. Γιατί δεν αντιμετωπίζεται πρακτικά ο “ερντογανισμός” και το κεφάλι του φιδιού; Φοβόμαστε; Ή αυτό το φίδι έχει περάσει και στην Γηραιά Ήπειρο, μέσω του αδελφικού του δόγματος “ορμπανισμού” αλλά και των αναδυώμενων ακροδεξιών κομμάτων τρίτης γενιάς στα δυτικά μέλη;

Πηγή: https://www.ieidiseis.gr/kosmos/179394/proores-ekloges-stin-tourkia-ti-eipe-o-erntogan