Ο αντιθετικός σύνδεσμος που για μια ζωή θα μας “κάθεται στον λαιμό”. Μια δια βίου νοοτροπία, ένα κακοντυμένο πρότυπο.
Για πολλά χρόνια, ήδη από το σχολείο, μεγάλωσα με τον κύριο “Αλλά”. Ο κύριος Αλλά, ήταν ένας ψηλός και γεροδεμένος άντρας, με αυστηρό και ανέκφραστο πρόσωπο. Τον είχα πετύχει στην διαδρομή μου για το σχολείο, όταν μιλούσα με τους φίλους μου και όταν πήγαινα στο κυλικείο στα διαλείμματα. Αργότερα τον πέτυχα τυχαία στην στάση λεωφορείου, μέσα στο τρόλεϊ και το μετρό. Τώρα πρόσφατα τον συνάντησα και στο Πανεπιστήμιο. Έμαθα από κάποιον γνωστό πως ο κύριος Αλλά δημιούργησε και λογαριασμούς στα κοινωνικά δίκτυα, ακόμη και πως έχει εμφανιστεί στην τιβί. Λογικά θα τον πετύχω και αύριο, άλλωστε στην ίδια πολυκατοικία μένουμε.
Ήμουν μικρός τότε, όταν γνώρισα για πρώτη φορά την αμφισβήτηση, τον κύριο Αλλά. Ήμουν μικρός, όταν με έμαθαν για τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα ως κάποιους εξωγήινους και κακοποιούς. Ήμουν μικρός επίσης, όταν μου έλεγαν ότι πρέπει να σεβόμαστε τους γκέι, αλλά όταν ξεπερνάνε τα όρια και ντύνονται με φορέματα, τότε εκεί σταματάει ο σεβασμός. Ήμουν ακόμη μικρός την στιγμή που έβλεπα κοπέλες να κρατιούνται χέρι-χέρι και όλοι γύριζαν να τις κοιτάξουν σαν εκθέματα ενός ζωολογικού πάρκου. Ήμουν μικρός, όταν είδα για πρώτη φορά τρανς άτομο και άκουγα τους ψιθύρους “Να ένα τραβ…”. Είμαι ακόμα μικρός, γιατί ο χρόνος εδώ στην κόλαση περνάει πολύ αργά. Είμαι ακόμα μικρός, γιατί βλέπω ότι δεν μαθαίνουμε ή βασικά αρνούμαστε να μάθουμε. Είμαι μικρός και είμαι εδώ από θαύμα. Είμαι εδώ από θαύμα, γιατί όταν έχεις ενσυναισθηση μέσα σου και βλέπεις όλα αυτά τα πράγματα, το τελευταίο πράγμα που χρειάζεσαι είναι να ανοίξει η γη και να σε καταπιεί.
Γνώρισα τον κύριο Αλλά. Θεώρησα όμως αναγκαίο να σας τον συστήσω, γιατί σε λίγες μέρες αλλάζουμε μήνα. Σε λίγες μέρες η Αθήνα, η Θεσσαλονίκη, η Πάτρα και όλες οι υπόλοιπες πόλεις, θέλω να βουλιάξουν στο χρώμα. Να γεμίσουν όλοι οι δρόμοι για λίγο με αγάπη, να νιώσει ο καθένας την πραγματική υπερηφάνεια.
Και όμως, αυτό το όνειρο δεν το έχουν πολλοί. Δεν σκέφτονται όλοι σαν εμάς τους “περιθωριακούς”, τους “διαταραγμένους”, τους “ντροπιασμένους”. Έχω ακούσει πολλές φορές λοιπόν την φράση, ειδικά κατά την περίοδο διεξαγωγής του Pride, “Σέβομαι τα δικαιώματα των ΛΟΑΤ+ και ας κάνει ο καθένας ό,τι θέλει στο κρεβάτι του, αλλά μην βγαίνουν στους δρόμους προκλητικά”. Σας ρωτώ λοιπόν, εσάς τους πιεσμένους και αδικημένους από αυτή την δυσβάστακτη “πανδημία των γκέι”, τι σας προκαλεί τόση οργή και θλίψη; Γιατί νιώθετε άβολα που άνθρωποι είναι ευτυχισμένοι, επειδή έχουν βρει τον καταλληλότερο τρόπο για αυτούς να εκφράσουν τον εαυτό τους με όμορφα μεγάλα φορέματα και τόνους μακιγιάζ; Γιατί νιώθετε την ανάγκη να τους κατακρίνετε, να τους χλευάσετε, να τους κυνηγήσετε, να τους χτυπήσετε;
Τι είναι το Pride ή αλλιώς η παρέλαση υπερηφάνειας;
Παρέλαση υπερηφάνειας είναι γνωστή ως μία σειρά εκδηλώσεων που μπορεί να περιλαμβάνουν από απλές συγκεντρώσεις μέχρι παρελάσεις, άρματα και πάρτυ. Αφορούν τα ΛΟΑΤ άτομα τα οποία διαδηλώνουν δημόσια την περηφάνια που κάθε άτομο πρέπει να αισθάνεται για τη σεξουαλική του ταυτότητα, ενώ γιορτάζεται ανοιχτά η διαφορετικότητα και η κουλτούρα τους. Παράλληλα αποτελούν και μια μορφή διεκδικήσεων από την συγκεκριμένη κοινωνική ομάδα, με κύριο στόχο την εξουδετέρωση των αρνητικών στερεοτύπων στην οποία ειναι εγκλωβισμένη η σκέψη και πρακτική πολλών ανθρώπων. -Βικιπαίδεια
Και τώρα θα μου πείτε, “γιατί να υπάρχει το Pride;”.
Το Pride αποτελεί την ευκαιρία για τα ΛΟΑΤ+ άτομα να αναδείξουν τον πραγματικό τους εαυτό χωρίς φόβο. Βοηθάει, ξέρετε, και όλα αυτά τα άτομα που βρίσκονται μέσα σε αυτή την λεγόμενη “ντουλάπα”, φοβούμενοι ότι, αν μαθευτεί η σεξουαλικότητά τους, δεν θα μπορέσουν να επιστρέψουν στο σπίτι τους, στο σχολείο τους, στην γειτονιά τους. Το Pride ενθαρρύνει αυτούς τους ανθρώπους και δείχνει πως η ΛΟΑΤ+ κοινότητα είναι ακόμα εδώ, αναπνέει και παλεύει. Τέλος, αυτός ο θεσμός στο σύνολό του, προωθεί την σημασία της αγάπης μεταξύ των ανθρώπων ανεξαρτήτως της σεξουαλικότητάς τους. Το Pride υπάρχει και θα συνεχίσει να υπάρχει -θέλω να ελπίζω- έως ότου η αντίληψη της κοινωνίας για τα άτομα με διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό αλλάξει προς την κατεύθυνση της αποδοχής.
Όσο για τον κύριο Αλλά, δύσκολα νομίζω θα τον αποχωριστούμε.
Ονομάζομαι Φάνης Ευσταθίου και είμαι πρωτοετής στο τμήμα Κοινωνικής Πολιτικής του Παντείου Πανεπιστημίου. Αν μπορούσα να περιγράψω με μια λέξη τον εαυτό μου, θα έλεγα σίγουρα "εθελοντής". Άλλωστε δεν υπάρχει οργανισμός και φεστιβάλ που να μην έχει περάσει από τα χέρια μου! Θα έχω πάντα ένα καλεντάρι γεμάτο αλλά σίγουρα θα βρίσκω χρόνο για να προσθέτω επισκέψεις σε μουσεία και νέες εκθέσεις ζωγραφικής. Ας κλείσω λοιπόν με έναν στίχο που νομίζω με αντιπροσωπεύει αρκετά... "Είμαι παιδί που γλίτωσε από το παιδομάζωμα".
