Ο μεγάλος Διαφωτιστής Τζων Λοκ είχε διατυπώσει την αρχή του Κοινωνικού Συμβολαίου στα μέσα του 18ου αιώνα, σύμφωνα με την οποία η σχέση κράτους και λάου είναι μια σχέση αμφίδρομη που βασίζεται στην αλληλεπίδραση. Πιο συγκεκριμένα, το κοινωνικό συμβόλαιο πρεσβεύει πως ο λαός θα περιορίσει κάποιες ελευθερίες του και -σε αντάλλαγμα- το κράτος θα εγγυηθεί την διασφάλιση των φυσικών δικαιωμάτων του ανθρώπου. Σε περίπτωση καταπάτησης της συμφωνίας από μεριάς του κράτους, ο λαός έχει το δικαίωμα να εξεγερθεί και να διεκδικήσει τις ελευθερίες του.
Κάτι το οποίο με τα σημερινά κορωνοδεδομένα, είναι αδύνατον. Και πού οδηγούμαστε λοιπόν;
Σε έλεγχο των ΜΜΕ, με ανάρτηση στον κεντρικό πίνακα της ΕΡΤ να μη δημοσιευθεί η εικόνα του Πρωθυπουργού στην μάζωξη της Ικαρίας. Στη διαγραφή σχολίων των πολιτών που ζητούν να μην υπάρξει νεκρός απεργός πείνας, από την Πρόεδρο της Δημοκρατίας σε ποστ της. Ως απλός ελεύθερος πολίτης έχει κάθε δικαίωμα, ως Πρόεδρος όμως, δεν γίνεται να φιμώνει τον λαό της. Οδηγούμαστε σε διαστρέβλωση γεγονότων από μέρους των τηλεοπτικών καναλιών, τα οποία συστηματικά χαϊδεύουν τα αυτιά της κυβέρνησης, κρύβοντας κάθε είδηση που την εκθέτει.
Κάποτε μιλάγαμε για διαχωρισμό Κράτους και Εκκλησίας, σήμερα μιλάμε για διαχωρισμό Κράτους και Δημοσιογραφίας.
Όμως δεν είναι μόνο ο έλεγχος των ΜΜΕ που σηματοδοτεί τον Θάνατο της Δημοκρατίας στην χώρα μας. Όταν ανακοινώθηκε το νομοσχέδιο Κεραμέως-Χρυσοχοϊδη, χιλιάδες μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας ξεχύθηκαν στους δρόμους διαδηλώνοντας, για να εκφράσουν την αντίθετη τους γνώμη με τις κινήσεις της κυβέρνησης. Σε απάντησή τους, η υπουργός Παιδείας κάλεσε σε διαδικτυακή συνάντηση έναν τυχαίο φοιτητή(!), ο οποίος έτυχε να είναι ο γραμματέας της ΔΑΠ και να υποστηρίζει με σθένος το νομοσχέδιο. Για ποια αντικειμενικότητα, αξιοκρατία και διαφάνεια μας μιλάτε κ. Κεραμέως, όταν ο γραμματέας της φοιτητικής σας παράταξης επελέγη να εκπροσωπήσει ολόκληρη την πλουραλιστική πανεπιστημιακή κοινότητα; Κάπως έτσι, τα αιτήματα του λαού αγνοήθηκαν σε μια αντιπροσωπευτική(;) Δημοκρατία και το νομοσχέδιο έγινε νόμος.
Στα πιο πρόσφατα γεγονότα, είδαμε την Υπουργό Πολιτισμού να συγκαλύπτει τον παιδεραστή, πρώην διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου, τον οποίο η ίδια διόρισε παρακάμπτοντας την αξιοκρατική διαδικασία. Μετά την αποκάλυψη των εγκληματικών του πράξεων, η ίδια, αλλά και ο Πρωθυπουργός, δήλωσαν «εξαπατημένοι από την υποκριτική τέχνη του κ. Λιγνάδη», ενώ οι απαραίτητες νομικές διαδικασίες κωλύονταν αδικαιολόγητα, με αποτέλεσμα τυχόν ενοχοποιητικά στοιχεία να εξαφανιστούν. Παράλληλα, ολόκληρος ο σύλλογος ηθοποιών απαιτούσε την άμεση παραίτηση της Υπουργού αλλά και την ανάληψη των ευθυνών της. Αιτήματα που επίσης αγνοήθηκαν απροκάλυπτα.
Κι όμως, οι κυβερνητικές επιτυχίες δεν σταματάνε εκεί.
Είναι γεγονός πως η αστυνομική βία ανάγεται πλέον σε φαινόμενο στην Ελλάδα το οποίο ολοένα και εντείνεται. Δεν είναι ούτε ένα, ούτε δύο, ούτε τρία τα περιστατικά αστυνομικής βίας που θυμίζουν εποχές του ΄67. Έτσι, στις 7 Μαρτίου βιντεοσκοπήθηκε όργανο της τάξης (!) να επιτίθεται σε πολίτη στη Νέα Σμύρνη αναίτια, ξυλοκοπώντας τον με εξοπλισμό που του παρείχε το κράτος, με εξοπλισμό που αγοράστηκε με χρήματα δικά σου και δικά μου. Η εικόνα κυκλοφόρησε παντού και παρά τις φιλόδοξες προσπάθειες των καναλιών να θυματοποιήσουν τον αστυνομικό και να διαστρεβλώσουν τα γεγονότα, λέγοντας πως 30 πολίτες επιτέθηκαν σε αστυνομικό, ο κόσμος συσπειρώθηκε, διαμαρτυρήθηκε, αντέδρασε! Φυσικά, την ευθύνη δεν την ανέλαβε κανείς.
Ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη -αν μη τι άλλο- απέφυγε κάθε δήλωση, ενώ ο Πρωθυπουργός μετά από 3 ολόκληρες μέρες -και εφόσον αστυνομικός τραυματίστηκε- έκανε δηλώσεις, παροτρύνοντας τον κόσμο να μην ενημερώνεται από τα social media, το μοναδικό μέσο που δεν είναι κρατικά ελεγχόμενο, το μοναδικό μέσο που δεν πληρώθηκε από την λίστα Πέτσα. Παράλληλα, ο βουλευτής κ. Κυρανάκης θεώρησε δόκιμο και δίκαιο να δημοσιοποιήσει τα προσωπικά στοιχεία του θύματος, προσπαθώντας να τον ενοχοποιήσει με κάθε τρόπο, παρουσιάζοντάς τον ως ταραχοποιό στοιχείο.
Τα προαναφερθέντα, δεν είναι μια προσωπική γνώμη του γράφοντος, είναι γεγονότα με ημερομηνία και ώρα. Πλέον, όσα συμβαίνουν δεν είναι μια ακόμη πολιτική που εφαρμόζει το κυβερνόν κόμμα όπως όλα τα προηγούμενα, είναι πράξεις βαθιά αντιδημοκρατικές που προσβάλλουν κάθε πολίτη ανεξαιρέτως. Οφείλουμε να προστατεύσουμε το πολίτευμά μας, οφείλουμε να προστατεύσουμε την έκφραση πλουραλιστικών απόψεων, την ελεύθερη ενημέρωση, την τήρηση των νόμων.
Τίς πταίει; Όλοι μας που τους αφήνουμε να είναι ακόμα εκεί.
