Στις «καραντινάτες» μέρες τις οποίες διανύουμε, κλεισμένοι μέσα στο σπίτι, καθένας από εμάς κάθεται αναγκαστικά αρκετές ώρες μπροστά από μια οθόνη. Ηλεκτρονικά μαθήματα, διαδικτυακό ποκεράκι, ψηφιακό διάβασμα για την εξεταστική… Πολλοί είναι εκείνοι που επιλέγουν να περάσουν τον χρόνο τους επιμορφωτικά, με την παρακολούθηση ψαγμένων ταινιών, ενώ οι υπόλοιποι αρκούνται στις παραγωγές-μετριότητες του αμερικανικού κινηματογράφου. Δυστυχώς για μένα, μάλλον εντάσσομαι στη δεύτερη κατηγορία.
Πρόσφατα, ενώ πραγματοποιούσα τις επιφανειακές μελέτες μου επί παντός θέματος, παράλληλα με την ανάγνωση Καζαντζάκη, αντίκρισα στην τηλεόραση ένα τίτλο που μου απέσπασε την προσοχή. «Ο Παραλίας», μου ταιριάζει γάντι, σκέφτομαι. Πρωταγωνιστεί ο ΜακΚόναχι, γιατί όχι, λέω, καμένο χαρτί, σε λίγο ακολουθώ και εγώ. Ένας απελευθερωμένος συγγραφέας και ποιητής, ο Moondog, ο οποίος εμπνέεται από κάθε διαφορετικό είδος ναρκωτικού που κυκλοφορεί στην αγορά της νότιας Φλόριντα και από κάθε νέα γυναίκα που συναναστρέφεται ερωτικά, πάντα με την συγκατάθεση της συζύγου του. Ως stoner movie, παρουσίαζε κάτι πρωτότυπο, μία διαφορετική οπτική της ζωής, φλου και χαλαρή (αν και ο τυπάς ζούσε μες τη χλιδή και την ξενοιασιά). Ξεχώρισε, παραδόξως, από τις διάφορες μεταμεσονύχτιες χολυγουντιανές αηδίες που προβάλλει η ΝΟVA και από τις οποίες παίρνω μάτι, άνευ λόγου και αιτίας. Σε αυτές έγκειται και ο συλλογισμός τον οποίο θα παραθέσω αμέσως.
Βία, ναρκωτικά, σεξ. Στα μεταξύ αυτών των τριών σταδίων, φιλοσοφικές μπαρούφες περί ζωής και θανάτου από πληρωμένους δολοφόνους και μεγιστάνες (ναι, λογικά τέτοιοι προβληματισμοί ταλανίζουν καθημερινά αυτούς τους ανθρώπους). Το Αμερικανικό Όνειρο; Το ειδύλλιο του Χόλυγουντ; Πες το όπως γουστάρεις. Βέβαια, αν θες αλλάζεις και στυλ. Βλέπεις καμία ρομαντική ταινία της σειράς «και ζήσαμε εμείς καλά, και αυτοί καλύτερα», ή πιάνεις τα θρίλερ (προσωπική αδυναμία, παρά ταύτα), στα οποία, αν περιμένεις αγωνία, ψυχολογική επίδραση και φόβο, γελιέσαι απατηλά. Το πολύ-πολύ να τρομάξεις λίγο από τα άπειρα αίματα που βάφουν τους τοίχους ή τα εκατομμύρια jumpscares που προβάλλουν από το πουθενά. Ας μην ξεχνάμε και τις πιο πετυχημένες της αμερικανικής βιομηχανίας ψυχαγωγίες, τις πολυδιαφημισμένες μεταφορές στην μεγάλη οθόνη των κόμικ με σουπερ-ήρωες. Εκτός από τις πολύ κακές μεταβάσεις, οι σκηνοθέτες μάλλον ενδιαφέρονται περισσότερο για την γκάμα των εφέ που θα χρησιμοποιηθούν, παρά για την ουσία κάθε ιστορίας και κάθε χαρακτήρα (όντας φανατικός αναγνώστης από μικρός και απογοητευμένος θεατής των ταινιών, πρέπει να με εμπιστευτείτε ιδιαίτερα σε αυτή τη κατηγορία).
Γενικά, ήθελα να αποφύγω την παρατεταμένη κατακραυγή της πολυδιαφημισμένης εκείνης περιοχής στη Καλιφόρνια, καθώς οι περισσότεροι από εμάς γνωρίζουμε ότι παρουσιάζει έλλειψη ποιότητας και κουραστικές επαναλήψεις στις περισσότερες περιπτώσεις. Εξαιτίας της τεράστιας εμβέλειάς του και την πολύ ενισχυμένη εμπορευματοποίηση των προϊόντων του, το Χόλυγουντ δεν θα μας αφήσει να εγκαταλείψουμε ποτέ την «αγκαλιά» του. Ωστόσο, στο βαθμό που μπορεί ο καθένας, οφείλει να αναζητήσει έμπνευση από άλλες κινηματογραφικές βιομηχανίες, να υποστηρίξει, ταυτόχρονα, την ελληνική πλευρά της 7ης τέχνης. Έτσι, θα αποκομίσει διαφορετικές εμπειρίες, θα δει με άλλη οπτική τη ζωή, αντίθετα από τα κυρίαρχα καπιταλιστικά πρότυπα που έχει υιοθετήσει και προωθεί το Λος Άντζελες.
Παύλος Γιαννόπουλος... Αμέ, έχω και εγώ ένα όνομα. Ένα όνομα και ένα επίθετο, ανάμεσα σε τόσα άλλα στον κόσμο ετούτο. Ένας απλός φοιτητής του Καποδιστριακού, συγκεκριμένα στο τμήμα των Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης, διαβάζοντας και γράφοντας συνεχώς, προσπαθώντας να αφυπνίσω συνειδήσεις προπαγανδίζοντας (αν υπάρχει τέτοια φράση), ώστε στον βαθμό που και εγώ μπορώ να δώσω το θετικό μου στίγμα σε μία Γη που βράζει. Σε κοινωνίες και άτομα που χρήζουν εν συναίσθησης και εν συνείδησης.
ΦΚ λέγεται το project που μπορεί να πετύχει και να μετουσιώσει τα παραπάνω. Mία φοιτητική ιστοσελίδα που χαρακτηρίζεται από μία ανιδιοτέλεια και μία αντικειμενική υποκειμενικότητα που στους καιρούς μας απουσιάζουν.
