Η Tηλεόραση, αν και δεν έχει πια τη μεγάλη δύναμη που ασκούσε στον κόσμο, αφού παρέδωσε τα σκήπτρα στο συνεχώς εξελισσόμενο Διαδίκτυο, συνεχίζει να επηρεάζει, καθώς όλοι λίγο-πολύ γινόμαστε σε μία στιγμή της εβδομάδας τηλεθεατές. Εν πολλοίς, μέσω του «μικρού κουτιού» (όπως και με τα άλλα μέσα) αντικατοπτρίζεται ο πολιτισμός και ο χαρακτήρας της κοινωνίας στην οποίο ζούμε, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Ο λόγος για τον γνωστό δημοσιογραφίσκο/αθλητικογράφο Κώστα Ραπτόπουλο και την εκπομπή που παρουσιάζει στο κανάλι Europe One, «Μαρμίτα». Πέρα από τον «καφενειακό» χαρακτήρα του σόου, ο οποίος ούτε κατά διάνοια δεν είναι πρέπων για μία -υποτιθέμενη- σοβαρή αθλητική ενημέρωση/ανάλυση, ο συγκεκριμένος παρουσιαστής έχει προχωρήσει ανά τα χρόνια σε ορισμένες εμετικές δηλώσεις και ατάκες, κάποιες από τις οποίες έχουν ξεπεράσει κάθε όριο, όπως το τελευταίο σχόλιό του πριν λίγες μέρες πάνω στο επίκαιρο θέμα της δίκης της Χρυσής Αυγής.
Με μία μικρή σύνοψη, κατόρθωσε να ταυτίσει τον θάνατο του Παύλου Φύσσα με εκείνον του Παντελή Παντελίδη, να κατηγορήσει την Μάγδα ότι παρουσιάστηκε όλα αυτά τα χρόνια στην εκδίκαση της υπόθεσης για να «τσεπώσει» χιλιάρικα, ενώ ύμνησε σφοδρά την Νέα Δημοκρατία για την καταδίκη των ναζιστών και επιτέθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ για την αλλαγή που έκανε στον Ποινικό Κώδικα, και τελείωσε με την περίφημη φράση «κομμουνιστές τελειώσατε», βάζοντας σε ένα καλάθι ολόκληρο τον αριστερό/αναρχικό χώρο. Τουλάχιστον αξιοθαύμαστο!
Μία ακόμα πιο μικρή και βήμα-βήμα αναίρεση αυτών των λόγων: Ο Παύλος δολοφονήθηκε στην σκιά μίας ολόκληρης και αποδεδειγμένης εγκληματικής οργάνωσης, όπως και τα υπόλοιπα θύματά της, ενώ ο Παντελής είχε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, στο οποίο οδηγούσε υπό την επήρεια αλκοόλ, έφερε την ευθύνη άλλων δύο ζωών και στο οποίο δεν ενεπλάκη κανένας άλλος οδηγός. Να υπενθυμίσουμε επίσης στον κ. Ραπτόπουλο ότι το δικαστήριο ήτο ποινικό, επομένως δεν προβλέπεται αποζημίωση για τους ενάγοντες, η οικογένεια Φύσσα δε ουδέποτε πραγματοποίησε προσφυγή για την αστική εκδίκαση της δολοφονίας.
Αναφορικά με την δικομματική διαμάχη, η ΝΔ αν και πράγματι βοήθησε τελικά στην καταδίκη των χρυσαυγιτών, την περίοδο της κοινοβουλευτικής και της εγκληματικής ανόδου του νεοναζιστικού μορφώματος, όντας κυβέρνηση τότε, δεν είχε ενεργήσει γρήγορα για την περιθωριοποίησή του, ενώ έχουν αποκαλυφθεί και καταγραφεί φιλικές συνομιλίες και σχέσεις μεταξύ «Σαμαρικών» και θιασώτων του Χίτλερ. Η μικρή μεταρρύθμιση στον Ποινικό Κώδικα που τέθηκε σε εφαρμογή από την κυβέρνηση Τσίπρα λίγο πριν την έξοδό της ήταν αντικειμενικά αναίτια και απαράδεκτη (μη στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων σε κατάδικους), ωστόσο αυτή δεν προβλέπεται να ισχύσει για την συγκεκριμένη δίκη, εξαιτίας της μακροβιότητάς της (ξεκίνησε τον Απρίλη του 2015).
Όσο για την τελευταία φράση, παραμένει ασχολίαστη: η σύνδεση του πρώτου κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης με τον κομμουνισμό είναι τελείως άτοπη και ιδεολογικά πλήρως λανθασμένη, ενώ αν όλος ο κινηματικός χώρος ήταν βαμμένος στα «κόκκινα», η παραμικρή αναφορά του κ. Ραπτόπουλου στην Νέα Δημοκρατία θα τον έστελνε άμεσα και γρήγορα στα ενδότερα των σοβιέτ… Στην τελική, κάθε τέτοιο σκηνικό θα έπρεπε να προβληματίσει εμάς τους ίδιους σχετικά με τις αξίες και την πνευματική ποιότητα που διαθέτουμε ως κοινωνία, όταν «ανεβάζουμε» ανθρώπους τέτοιας κοπής (Ραπτόπουλος, Τσουκαλάς, Χίος κ.ά.) σε κεντρικά πρόσωπα ραδιοτηλεοπτικών μέσων παραγωγής.
Το κρεσέντο Ραπτόπουλου:
Παύλος Γιαννόπουλος... Αμέ, έχω και εγώ ένα όνομα. Ένα όνομα και ένα επίθετο, ανάμεσα σε τόσα άλλα στον κόσμο ετούτο. Ένας απλός φοιτητής του Καποδιστριακού, συγκεκριμένα στο τμήμα των Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης, διαβάζοντας και γράφοντας συνεχώς, προσπαθώντας να αφυπνίσω συνειδήσεις προπαγανδίζοντας (αν υπάρχει τέτοια φράση), ώστε στον βαθμό που και εγώ μπορώ να δώσω το θετικό μου στίγμα σε μία Γη που βράζει. Σε κοινωνίες και άτομα που χρήζουν εν συναίσθησης και εν συνείδησης.
ΦΚ λέγεται το project που μπορεί να πετύχει και να μετουσιώσει τα παραπάνω. Mία φοιτητική ιστοσελίδα που χαρακτηρίζεται από μία ανιδιοτέλεια και μία αντικειμενική υποκειμενικότητα που στους καιρούς μας απουσιάζουν.
