Του Μανώλη Θεοχάρη, πρώην συντάκτη μας
Αυτό το κείμενο αποτελεί κατά τη γνώμη μου την απόδειξη πως ο Φοιτητικός Κόσμος είναι ανεξάρτητος από κόμματα, δεν ακολουθεί γραμμή από κανέναν παρά μόνο υπάρχει για να εκφράζεται ο κάθε φοιτητής. Για αυτό το λόγο λοιπόν, θεωρούμε πολύ σημαντικό (και το επιδιώκουμε) η συντακτική μας ομάδα να αποτελείται από μια πληθώρα ατόμων με διαφορετικές απόψεις, οι οποίες σε κάποια μέρη μπορεί να συγκλίνουν και σε άλλα να αποκλίνουν. Το δεδομένο είναι, ότι ο πλουραλισμός των απόψεων στην ομάδα υφίσταται και δεν λογοκρίνονται κείμενα και ιδέες.
Ύστερα από την εισαγωγή, περνώντας τώρα στο κύριο θέμα του κειμένου, θα ταξιδέψουμε στη Ρωσία του 1917. Μια χώρα στην οποία συνέβησαν 2 διαδοχικές επαναστάσεις το ίδιο έτος, μία το Φεβρουάριο και άλλη μία και πιο γνωστή σε όλους ως «Οκτωβριανή Επανάσταση». Δύο επαναστάσεις- ορόσημο του λαϊκού αγώνα παγκοσμίως και οι οποίες ενέπνευσαν και άλλες εξεγέρσεις ανά τον κόσμο (αυτό κρατήστε το). Οι ρωσικές αυτές επαναστάσεις ήρθαν ως απάντηση στην ένδεια την οποία αντιμετώπιζε ο ρωσικός λαός στην πλειονότητά του, αλλά και στον πόλεμο με τη Γερμανία (Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος), ο οποίος μαίνονταν στην δυτική πλευρά της Ρωσίας, του οποίου η έκβαση διαφαίνονταν μάλιστα κακή. Έτσι, λοιπόν, το Φεβρουάριο του 1917, αρχικά, το εργατικό κίνημα -και ύστερα και με την στήριξη του στρατού- επιτυγχάνει την απομάκρυνση του Τσάρου από το Θρόνο. Τη θέση του οποίου παίρνει μια ενδεχομένως δυτικόφιλη «προσωρινή κυβέρνηση», η οποία εν γένει αποτυγχάνει να αποτελέσει μια αξιοπρεπή κυβέρνηση της επαναστατικής Ρωσίας. Για αυτό το λόγο, τώρα, ερχόμαστε στην Οκτωβριανή Επανάσταση, με την οποία αυτή τη φορά απομακρύνεται η «προσωρινή κυβέρνηση». Ωστόσο, τώρα προκύπτει το θεμελιώδες, κατ’ εμέ, ερώτημα του ποιος θα τη διαδεχτεί;
Κόμματα επαναστατικά και μη υπήρχαν πολλά, ποιο όμως θα μπορούσε να αναλάβει τα ηνία της πληγωμένης, αλλά και ταυτοχρόνως επαναστατικής Ρωσίας (κάτι που είναι πολύ σημαντικό να θυμόμαστε); Ο εκρηκτικός χαρακτήρας του λαού της, εξάλλου, κατάφερε εις διπλούν να ανατρέψει ηγεμόνες που δεν τον ικανοποιούσαν. Κοινώς, η χώρα θα λέγαμε πως αποτελούσε ένα τεράστιο καζάνι που έβραζε και από το οποίο -αν έσκαγε- κανείς δεν μπορούσε να γλιτώσει. Έτσι, ένα επαναστατικό πολιτικό κόμμα, οι Μπολσεβίκοι, και ιδιαίτερα ο αδιαμφισβήτητα αξιόλογος ηγέτης τους, Λένιν, κατανοούν πως έχουν τη δυνατότητα οι ίδιοι να πάρουν την εξουσία, σεβόμενοι το λαό αλλά και δράττοντας προς όφελός του, γιατί αλλιώς και εκείνοι θα απομακρύνονταν από την εξουσία.
Συγκεκριμένα, ο Λένιν έπεισε τους συντρόφους του με το επιχείρημα πως, αν δεν αναλάβει ένα επαναστατικό κόμμα την εξουσία όταν οι συνθήκες και οι μάζες το απαιτούν, τότε τι διαφορά έχει με ένα μη επαναστατικό κόμμα. Ουσιαστικά, τόνισε κατ’ εμέ το γεγονός πως μια επαναστατική κοινωνία χρειάζεται και ένα πραγματικά επαναστατικό κόμμα στην εξουσία.
Ερχόμενοι λοιπόν στη σημερινή εποχή και πατρίδα μας. Πριν τις εκλογές αλλά και κατά τους πρώτους μήνες της διακυβέρνησης ΣΥ.ΡΙΖ.Α, το κόμμα αυτό κέρδισε την εμπιστοσύνη του λαού, παρουσιαζόμενο ως ένα «επαναστατικό» κόμμα το οποίο ήρθε να σπάσει τον παλαιό δικομματισμό, να παλέψει ουσιαστικά για το λαό -σε αντίθεση με όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις- και να φέρει ελπίδα για το μέλλον. Οι πρώτοι μήνες του κόμματος στην εξουσία όντως φάνηκαν να κυλούν προς αυτή την κατεύθυνση, ιδιαίτερα η διεξαγωγή δημοψηφίσματος για την επικύρωση ή όχι, άλλης μιας κοινωνικά αποπνικτικής συμφωνίας με τους δανειστές, έκανε τον κόσμο να πιστεύει πως επιτέλους κάποιος ανήλθε στην εξουσία πραγματικά με γνώμονα το λαϊκό και όχι το ατομικό συμφέρον. Η ελληνική κοινωνία, ριζοσπαστικά θα πω εγώ, κόντρα στους εκβιασμούς των δανειστών με το κλείσιμο των τραπεζών, αποφασίζει να πει «τέλος στην ανέχεια» και καταψηφίζει τη συμφωνία. Το σοκ πλέον είναι διάχυτο στις Ευρωπαϊκές ελίτ καθώς «οι Έλληνες αρνούνται αυτά που τους υπαγορεύουμε» και διακρίνουν το «επικίνδυνο» κλίμα το οποίο υπάρχει στην Ελλάδα.
Τότε λοιπόν ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. έχοντας στο πλευρό του τη λαϊκή ετυμηγορία, με έναν λαό ο οποίος καταψήφισε συνειδητά τη συμφωνία γνωρίζοντας τους κινδύνους και την «αυριανή» στάση των ξένων, αντί να εναντιωθεί στους υπάρχοντες αλλά και στους επικείμενους εκβιασμούς των Ευρωπαίων και να παλέψει για το πραγματικό συμφέρον του λαού του, μία στάση που θα μπορούσε να πυροδοτήσει και άλλες αντίστοιχες κοινωνικές «επαναστάσεις» ανά την Ευρώπη και τον κόσμο (όπως αντίστοιχα συνέβη και με τις Ρωσικές Επαναστάσεις), αποφασίζει να κλείσει μια άλλη συμφωνία, παρόμοια με αυτή που καταψήφισε ο ελληνικός λαός και ουσιαστικά να προδώσει το θέλημα μίας ολόκληρης κοινωνίας. Έτσι, απέδειξε πως στην πραγματικότητα δεν αποτελεί «επαναστατικό» κόμμα, απλώς μια διαφορετική μορφή του ήδη υπαρχόντων συνηθισμένων κυβερνητικών κομμάτων, κάτι που επικυρώνεται από τα προαναφερθέντα λόγια του Λένιν. Λόγια βαρύνουσας σημασίας αν σκεφτούμε την εξέλιξη των πραγμάτων με την κατοπινή δημιουργία της Σοβιετικής Ένωσης, ενώ παράλληλα, εδώ στα εγχώρια, το βήμα που κάναμε μπροστά ως λαός επέλεξε η κυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α. να το κάνει τελικά βήμα προς τα πίσω, αλλά και ταυτόχρονα να τοποθετήσει το κόμμα της μεταξύ των υπολοίπων μνημονιακών κομμάτων.
