Προσπαθώ να γράψω για τον κύριο Μίκη μας…
Ο Μεγάλος μας Μίκης, ο Μίκης όλων μας γίνεται σήμερα 96 χρονών. Συγκίνηση και δέος, γιατί αυτός ο άνθρωπος υπάρχει ανάμεσα σε όλους τους ανθρώπους. Συγκίνηση, δέος και υπερηφάνεια, γιατί το πνεύμα αυτού του ανθρώπου φιλοξενείται στον κόσμο τον επίγειο και τον ομορφαίνει δίνοντάς του υπόσταση, χαρίζοντάς του συνθετική πνοή. Τα έργα του, αλλά και η ίδια η παρουσία του στεγάζουν όχι μόνο τον ελληνικό πολιτισμό, αλλά και το διεθνές λαϊκό αίσθημα, τον παγκόσμιο πολιτισμό. Είμαι σίγουρη ότι δεν υπάρχει άνθρωπος αυτού του κόσμου που σαν ακούσει τους ύμνους του μοναδικού Θεοδωράκη δε θα ανατριχιάσει κι -ίσως- δε θα δακρύσει. Δωρικός και μεγαλεπήβολος συγχρόνως κάνει τις λέξεις των μεγάλων ποιητών, του Ελύτη, του Ρίτσου, του Σεφέρη, του Λειβαδίτη, του Αναγνωστάκη να ακούγονται ως τα πέρατα της γης των ανθρώπων.
Η μουσική του Μίκη -ελπίζω να μου επιτρέπεται από υπέρμετρο σεβασμό και νιώθοντας έντονα το κοινό λαϊκό αίσθημα που αποπνέει η μουσική του, η χρήση της κλητικής προσφώνησης του μικρού του ονόματος- είναι πηγαία και νομίζω ότι όταν λέμε πως δεν μπορούμε να εξηγήσουμε κάτι με τον λόγο, αυτό ακριβώς αισθανόμαστε… τη μουσική του Μίκη, γιατί είναι η μουσική όλων των Ελλήνων, γιατί είναι η μουσική όλων των ανθρώπων που δεν ερμηνεύεται με τον λόγο, τη σκέψη παρά μόνο με το συναίσθημα.
Απ’ το δωρικό «Άξιον Εστί» και τον ανατριχιαστικό «Επιτάφιο» μέχρι τον λυρικό και πανανθρώπινο «Ζορμπά» ο Μίκης είναι κοντά μας, είναι μέσα μας κάθε μέρα. Τόσα είναι τα έργα του, τόση είναι η ιστορία του ανθρώπου αυτού που οι γραμμές δε μου φτάνουν για να γράψω. Γρηγόρης Μπιθικώτσης, Μαρία Φαραντούρη, Αντώνης Καλογιάννης είναι οι φωνές-σύμβολα της μουσικής του Θεοδωράκη. Ενώ και σήμερα, σύγχρονοι σπουδαίοι ερμηνευτές διεθνούς εμβέλειας, Γιώργος Νταλάρας, Γιάννης Κότσιρας, Μάριος Φραγκούλης κ.ά. είναι επίσης άρρηκτα συνδεδεμένοι και «σημαδεμένοι» στην καρδιά τους από τον μεγάλο Μίκη. Δεν είναι μόνο οι μεγάλοι καλλιτέχνες «σημαδεμένοι» από τα τραγούδια αυτά, αλλά κι όλοι οι άνθρωποι που τραγουδούν ενωμένοι τα ηρωικά έπη του τιτανομέγιστου Μίκη. Αυτό είναι το μαγικό με τον Μίκη, ότι τα τραγούδια του ανήκουν σε όλους μας και είναι για όλους μας.
Αισθάνομαι πολύ μικρή, αυτή τη στιγμή που προσπαθώ να γράψω γι’ αυτόν τον υπεράνθρωπο, όμως το θάρρος της νιότης, το τρυφερό και αθώο «θράσος» που θα μπορούσε να το χαρακτηρίσει κάποιος ρομαντικός, κατά την ταπεινή μου γνώμη δικαιολογεί την επιθυμία μου αυτή. Το νιώθω, λοιπόν, σαν ανάγκη και σαν χρέος να γράψω γι’ αυτόν τον άνθρωπο. Νιώθω την ανάγκη να πω μέσα από τις λιγοστές αυτές γραμμές ένα «ευχαριστώ». Η νέα γενιά έχουμε χρέος να αισθανθούμε βαθιά μέσα μας τα τραγούδια του Μίκη. Έχουμε χρέος να βιώσουμε ακούγοντας τον Μίκη τον διαρκή αγώνα για την ελευθερία. Κάθε μέρα οφείλουμε να σπάμε τα δεσμά μας και να αγωνιζόμαστε να γίνουμε ελεύθεροι. Τιμή, λοιπόν και χρέος μας να διαδίδουμε και να βιώνουμε καθημερινά το τεράστιο και υπεράνθρωπο έργο του μοναδικού μας κύριου Μίκη.
Κύριε Μίκη μας,
Σ’ ευχαριστούμε.
Τις καλημέρες, καλησπέρες και καληνύχτες μου και από μένα. Ονομάζομαι Αγγελική Πολυκράτη, είμαι παιδί του 2002, σπουδάζω στο Τμήμα Φιλολογίας του ΕΚΠΑ και προσπαθώ να ζω τη λεγόμενη "φοιτητική ζωή" στα χρόνια του κορονοϊού! Σαν το "Έρωτας στα χρόνια της χολέρας" ένα πράγμα!
«Σ' έναν κόσμο που βράζει και φλέγεται», το να αποτυπώνει κανείς τη σκέψη του με λέξεις που έχουν μια αλήθεια να σου πουν είναι η πιο τρυφερή επανάσταση. Έτσι, λοιπόν, μπήκα κι εγώ στην όμορφη ομάδα του Φοιτητικού Κόσμου για να επαναστατούμε παρέα με τον δικό μας τρόπο με τις... λέξεις!