Την προηγούμενη Τετάρτη τα ξημερώματα (ώρα Ελλάδος) χρίστηκε πρώτος σκόρερ στην ιστορία του ΝΒΑ στη regular season, ξεπερνώντας τον Καρίμ Αμπντούλ-Τζαμπάρ. 38.390 έναντι 38.387. Μετρώντας και τους 5.500 πόντους του στα πλέι-οφ, ξεφεύγει από τους υπόλοιπους σιγά-σιγά για τα καλά, έχοντας στην πλάτη του και πάνω από 10.000 ασσίστ και ριμπάουντ, πάνω από 2.000 κλεψίματα και τάπες. Ένα “αστέρι” που έλαμψε πάνω από κάθε προσδοκία, πάνω από κάθε πίεση και μίσος, φτάνοντας στο πάνθεον των πάνθεων του παγκόσμιου μπάσκετ. Νίκησε όσο μπορούσε να νικήσει (μέχρι τώρα), αφού η καλαθοσφαίριση είναι και ομαδικό άθλημα. Μόνο παραστράτημά του οι εντατικές εμπλοκές του στα μεταγραφικά και προπονητικά σχέδια της εκάστοτε ομάδας του, αλλά και αυτό το έκανε στο όνομα της νίκης.
Όσο προχωράμε προς το μέλλον, όλο και περισσότερο εμπορευματοποιείται ο αθλητισμός. Τα οικονομικά κέρδη από τις τηλεοπτικές αναμεταδόσεις, οι χορηγίες των πολυεθνικών, η χρηματιστικοποίηση όλων των συλλόγων, μικρών και μεγάλων, σε κάθε ομαδικό άθλημα. Η γιγάντωση των κεφαλαίων που παίζονται στο χώρο των σπορ ανά τα χρόνια οδηγεί τον αθλητισμό στο να γίνεται ένα όλο και πιο ακριβό προϊόν, του οποίου οι εργάτες που το παράγουν οφείλουν πάντα να νικάνε, αλλιώς θα μείνουν στο περιθώριο. Μόνο οι νικητές προχωράνε, καθώς αυτοί φέρνουν τα κέρδη και την αναγνώριση.
Με το δόγμα αυτό, όλες οι ομάδες, οι αθλητικές ομοσπονδίες που διοργανώνουν τα κάθε λογής πρωταθλήματα ανά τον κόσμο και τα διάφορα αθλητικοδημοσιογραφικά σάιτ επιτάσσουν την διαφήμιση ξεχωριστών ταλέντων, προκειμένου να ικανοποιήσουν τους χρηματοδότες τους, ήτοι τον απλό κόσμο που παρακολουθεί. Ένα μάρκετινγκ νέων παικτών που ακόμα μπορεί να μην έχουν πατήσει το πόδι τους σε χορτάρι/παρκέ/κορτ επαγγελματικού επιπέδου, αλλά η επιτυχία τους είναι σίγουρη. Ή, αν δεν είναι, προχωράνε στο επόμενο “αστέρι” και καθεξής, όντας πλήρως αδιάφοροι για την πίεση που μπορεί να δέχεται ο κάθε αθλητής σε τόσο νεαρή ηλικία, χωρίς να έχει αρχίσει καν την καριέρα του.
Σε αυτό το αχόρταγο πεδίο κατανάλωσης και καταστροφής των νεαρών ταλέντων, το παιδί εκείνο γύρω από το οποίο δημιούργησαν τις περισσότερες προσδοκίες και τα φώτα ήταν συνεχώς στραμμένα πάνω του, περισσότερο από κάθε άλλον αθλητή στην Ιστορία, κατάφερε να ξεπεράσει κατά πολλού τις υπεράνθρωπες εκτιμήσεις και διαφημίσεις γύρω από το όνομά του, αυτοαποκαλώντας τον εαυτό του “Βασιλιά” και αφήνοντας το υπερπλήρες μπασκετικό του ποιόν να δικαιολογεί τον τίτλο αυτό επί 18 χρόνια, ενώ έπεται και συνέχεια.
Ο ΛεΜπρόν Τζέιμς, ο πληρέστερος καλαθοσφαιριστής των παρκέ, ζούσε μόνο με την μάνα του, αγνώστου πατρός μέσα στην φτώχεια, αναγκαζόμενοι να κάνουν θυσίες σε βασικά αγαθά, για να έχει ο Λεμπρόν ένα ζευγάρι μπασκετικά να μπορεί να προπονείται και να παίζει με την ομάδα του. Οι θυσίες έπιασαν τόπο: ο Λεμπρόν από τα 13 του ξεχώριζε σαν την μύγα μέσα στο γάλα, συμμετείχε σε φιλικά παιχνίδια με μπασκετμπολίστες κολλεγίου και ήταν μακράν ο καλύτερος παίκτης στο παρκέ. Στο high school, ο έφηβος Λεμπρόν ήταν ήδη έτοιμος μπασκετμπολίστας, με το -ακόμα αναπτυσσόμενο- κορμί του να είναι φτιαγμένο για το NBA και να σπέρνει τον τρόμο σε κάθε αντίπαλο σχολείο, με τις κάμερες πλέον να τον ακολουθούν σε κάθε ματς, τους σκάουτερ να παραμιλούν και κάθε εκπομπή στις ΗΠΑ να αναμεταδίδει το όνομά του. “Chosen One” βαφτίστηκε από τα αμερικανικά μίντια, καθόλου συμπτωματικό, αν σκεφτεί κανείς ότι ο MJ αποχώρησε για τρίτη και οριστική φορά από το NBA και η Λίγκα έψαχνε τον διάδοχο. Και ας μην πετύχαινε. Θα έβρισκαν άλλον.
Όμως πέτυχε. Και όχι απλώς πέτυχε, διέπρεψε, εξελίχθηκε, έσπασε κάθε κοντέρ ενώ βρισκόταν γύρω από απίστευτη πίεση σε όλη του την καριέρα, απέναντι σε εκατομμύρια χέιτερς σε όλη την υφήλιο και παίζοντας σε τρεις διαφορετικές εποχές του αμερικανικού μπάσκετ: της ρακέτας (2003-2006), του mid-range (2006-2012) και του τριπόντου (2012-). 4 πρωταθλήματα με 3 διαφορετικές ομάδες, 4 MVPs, 4 Finals MVPs και αναρίθμητες άλλες διακρίσεις. Αλλά το πιο σημαντικό; Έχει μία υγιή και χαρούμενη οικογένεια, δεν έχει ποτέ προκαλέσει δημόσια ούτε έχει δημιουργήσει κάποιο σκάνδαλο. Έχει ιδρύσει δικό του σχολείο στην γενέτειρά του, το Όκλαντ, στο οποίο φοιτούν μαύρα άπορα παιδιά και επίσης έχει αναπτύξει ένα πρόγραμμα υποτροφιών για πάρα πολλά σχολεία σε όλο το Κλίβελαντ. Από τους αθλητές που ξεφεύγουν από το δόγμα του No Politica, έχει προβεί ανά τα χρόνια σε πολλές πολιτικές δηλώσεις, δείχνοντας τις κεντροαριστερές του πεποιθήσεις σε μία χώρα που Αριστερά ουσιαστικά δεν υφίσταται, μην ξεχνώντας από πού ξεκίνησε.
ΥΓ. Δεν έχει υπάρξει πιο μισημένος αθλητής στον κόσμο από τον Λεμπρόν. Ακόμα και ο Κέβιν Ντουράντ δεν τον πλησιάζει στο ελάχιστο. Σε 2-3 χρόνια που θα αποσυρθεί, ωστόσο, πιστεύω ότι όλοι οι φίλαθλοι του μπάσκετ θα δακρύσουν. Ανάλογα φέρθηκαν και στον Τζόρνταν, εξάλλου, σύμφωνα με ιστορικές πηγές. Για μένα, ο “Βασιλιάς” υπήρξε και είναι το πρώτο μου και κορυφαίο πρότυπο σε ό,τι αφορά την πειθαρχία στη ζωή, την σκληρή δουλειά, την επιμονή και την σταθερότητα, παρά τα όσα και τους όσους στέκονται εμπόδια.
Παύλος Γιαννόπουλος... Αμέ, έχω και εγώ ένα όνομα. Ένα όνομα και ένα επίθετο, ανάμεσα σε τόσα άλλα στον κόσμο ετούτο. Ένας απλός φοιτητής του Καποδιστριακού, συγκεκριμένα στο τμήμα των Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης, διαβάζοντας και γράφοντας συνεχώς, προσπαθώντας να αφυπνίσω συνειδήσεις προπαγανδίζοντας (αν υπάρχει τέτοια φράση), ώστε στον βαθμό που και εγώ μπορώ να δώσω το θετικό μου στίγμα σε μία Γη που βράζει. Σε κοινωνίες και άτομα που χρήζουν εν συναίσθησης και εν συνείδησης.
ΦΚ λέγεται το project που μπορεί να πετύχει και να μετουσιώσει τα παραπάνω. Mία φοιτητική ιστοσελίδα που χαρακτηρίζεται από μία ανιδιοτέλεια και μία αντικειμενική υποκειμενικότητα που στους καιρούς μας απουσιάζουν.
