Του Γιώργου Μπάρδη, πρωτοετή φοιτητή στη Σχολή Φιλοσοφίας ΕΚΠΑ
I
Χαμένη στα βαθιά
ερείπια του έκπτωτου
ουρανού .
Σπαργανώνομαι∙ περιτειχισμένη
από φρικτά πορτρέτα
ίδιας όψεως.
Να μένω γεννήτρα φρικτών
προσώπων που δεν αγάπησα
μα μήτε και μισώ.
Σμίξε μαζί μου Περσέα
κάνε μου έρωτα (δεν θα κοιτάξω)
για τελευταία φορά.
και τέλος πάρε μου ό,τι
πολυτιμότερο έχω
το κεφάλι.
Απάλλαξε με μια για πάντα
απ’ τον φρικτό μου θίασο
αυτών των αγαλμάτων.
– που μόνο αγαλλίαση
δεν φέρνουν .
II
και κάποτε σε μια άλλη
ιστορία προδομένη
από το φίδι,
θα δαγκώνω το γλυκό
καρπό που με πονά
και με δαγκώνει.
σιωπή…
και άλλοτε φωτιά θα βάλλω
στα παλάτια των Ατρειδών
φρικτή κατάρα.
και τέλος εκδίκηση στο πιάτο
θα ζητήσω -χορεύοντας-
ένα κεφάλι άλλο.
*Ο μύθος της Μέδουσας, εν πολλοίς, είναι γνωστός σε όλους μας. Ίσως άγνωστο να παραμένει σε πολλούς πως η Μέδουσα καταδικάστηκε να μεταμορφωθεί σε αυτό το φρικτό τέρας όταν βιάστηκε στον ναό της Αθηνάς από τον Ποσειδώνα. Δυστυχώς, διαπιστώνεται πως η κοινωνία -ακόμη και σήμερα- είναι κατασκευασμένη έτσι ώστε να επιρρίπτει τις ευθύνες στο θύμα. Βλέποντας την κοινωνική συγκατάθεση μέσω της σιωπής που επικρατεί στην αποτρόπαια πράξη του βιασμού, θέλησα μέσα από την Μέδουσα να «φωνάξω» πώς είμαστε όλοι μαζί με τα θύματα.
