Του Άρη Μπαμπάτσικου, φοιτητή στο τμήμα Ναυτιλιακών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πειραιώς
«Σήμερα πέθανε η μαμά. Μπορεί και χθες, δε ξέρω.»
Με αυτή την σκληρή πρώτη φράση, ο Καμύ ξεκινά την ξενάγησή του στον παράλογο κόσμο του ξένου ή του «Μερσώ», όπως ονομάζει τον ήρωα του.
Τι ήταν ο ξένος για τον Καμύ ;
Φαντάζεστε την επαναστατική προσωπικότητα του Χριστού δίχως όμως την καθοδήγησή του από θεϊκές εντολές;
Για ποιον είναι ξένος και τι τον καθιστά ξένο ;
Ο Καμύ αντικρούεται με την κομφορμιστική κοινωνία πλάθοντας μια τόσο διαφορετική και συνάμα ρέμπελα φιγούρα, ικανή να διαγράψει την τυπική έννοια του «ηθικού» ανθρώπου καθώς και την σημασία της ταυτότητας μαζί με τον αυστηρό καθορισμό του «είναι» του.
Ο Μερσώ βαδίζοντας με οδηγό τις αισθήσεις και όχι την λογική, συγκρούεται με τον νόμο και με πρωτοφανές θάρρος πολεμά κάθε μορφή εξουσίας, πάντα πιστός και ειλικρινής με τα συναισθήματά του.
«Όλα τα υγιή άτομα έχουν ευχηθεί, άλλο λίγο, άλλο πολύ, το θάνατο εκείνων που αγαπούσαν.»
Μία νουβέλα που μας αφήνει γυμνούς και ελεύθερους να αντιμετωπίσουμε τον δικό μας «ξένο» εαυτό!
Γιατί αγαπάμε τον Αλμπέρ;
Γιατί μας φιλοξενεί στο δικό του “παράλογο κόσμο”, παρέα με τους λατρεμένους αντισυμβατικούς ήρωες.
Γιατί τον Απρίλιο του 55’ επισκέπτεται την Αθήνα και συζητά με σπουδαίους Έλληνες καλλιτέχνες , ανάμεσά τους και ο Ανδρέας Εμπειρίκος. “Τη χρονιά του πολέμου σκεφτόμουν να μπαρκάρω για να κάνω κι εγώ τον περίπλου του Οδυσσέα. Εκείνη την εποχή, ακόμα κι ένα φτωχόπαιδο μπορούσε να καταστρώσει το μεγαλειώδες σχέδιο να διασχίσει μια θάλασσα αναζητώντας το φως”(Το καλοκαίρι)
Γιατί αγαπά το θέατρο, την πολιτική, τον έρωτα, την φιλοσοφία και τέλος…
Γιατί μισεί τον φασισμό, την αδικία , τον εξευτελισμό των φτωχών. Μάχεται για τις κοινωνικές ανισότητες στην γενέτειρα του Αλγερία , μάχεται για ελευθερία και ισότητα για ολόκληρο τον κόσμο.
Μέσα σε όλα αυτά θα απονεμηθεί με το βραβείο Νόμπελ το 57’ και τρία χρόνια αργότερα θα σκοτωθεί σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, όχι όμως και το όνειρό του για liberté, égalité et fraternité… αυτό θα είναι πάντα χαραγμένο στις σελίδες του.
