Η 7η Οκτωβρίου θα είναι σίγουρα μια μέρα που ποτέ δεν θα ξεχάσουμε. Μια συγκλονιστική Δίκη που ξύπνησε μνήμες και ανέδειξε ένα τρομακτικό ακροδεξιό παρακράτος που επιβίωσε μέσα στα δημοκρατικά χρόνια της Μεταπολίτευσης. Σε 453 συνεδριάσεις δυο διαφορετικοί κόσμοι συγκρούστηκαν, στερεότυπα (ελπίζουμε πλέον) κατέρρευσαν και η αλήθεια των 438 εγγράφων που αναγνώστηκαν έκαναν τους απογόνους των ηττημένων του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου να ομολογήσουν. 68 κατηγορούμενοι, πρωτοκλασάτα στελέχη της Χρυσής Αυγής που ομολόγησαν νεράκι όλες τις εγκληματικές τους ενέργειες και σαν τα κοράκια έπεσαν ο ένας πάνω στον άλλον για να δουν ποιος θα τη γλιτώσει. Τελικά επιβεβαιώνεται για μια ακόμη φορά το πόσο δειλός και γυμνός είναι ένας φασίστας. Από τραμπούκοι και τζάμπα μάγκες, σε θλιβερές φιγούρες των δικαστικών αιθουσών. Από ό,τι φαίνεται μάλλον τα φουσκωτά μπράτσα και το ξέπλυμα από τα Μ.Μ.Ε. (θα το αναλύσουμε μετά αυτό) δεν απέδωσε σε μια κοινωνία που αντιστάθηκε όσο λίγες στο τέρας του ναζισμού και που τα ανυπόταχτα βουνά της ποτέ δεν δέχτηκαν να παραδοθούν στη σβάστικα.
Ολόκληρη η ελληνική κοινωνία είναι σε αναβρασμό και ανυπομονεί για την απόφαση του δικαστηρίου (το άρθρο αυτό γράφεται λίγες ώρες πριν). Ενδεικτικό μάλιστα είναι πως στο Εφετείο έχουν απευθύνει κάλεσμα 4 κοινοβουλευτικά κόμματα (ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-Π.Σ., Κ.Κ.Ε., ΚΙΝ.ΑΛ.,Μέρα25) με παρόντες τους επικεφαλείς τους, η ΓΣΕΕ, η ΑΔΕΔΥ, η ΟΛΜΕ, η ΕΣΗΕΑ, οι Δικαστικοί Υπάλληλοι, οι Ναυτεργάτες, το Athens Pride, Justice for Zak/Zackie, Colorful Youth (και άλλες ΛΟΑΤΚΙ+ οργανώσεις), οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, του αναρχικού-ελευθεριακού χώρου, ενώ οι φανατικοί οπαδοί των ΑΕΚ, Πανιωνίου και Ηρακλή έχουν εκδώσει ανακοινώσεις υποστήριξης στα θύματα της νεοναζιστικής οργάνωσης. Η αλήθεια είναι πως είχα σκοπό να αναφερθώ εκτενώς σε όλη τη Δίκη, τις σημαντικότερες στιγμές της, τις εκδηλώσεις αλληλεγγύης και για το μήνυμα «Δεν είναι Αθώοι. Οι Ναζί στη Φυλακή.», όμως λόγω του χρόνου και της εξεταστικής θα ήθελα μαζί σας αγαπητές/αγαπητοί αναγνώστριες/αναγνώστες να μην μιλήσουμε για όλα όσα έχουν γραφτεί και ξαναγραφτεί, αλλά να αναρωτηθούμε πως φτάσαμε έως εδώ. Πώς έφτασε σήμερα η καταδίκη της Χ.Α. να αποτελεί κοινωνικό αίτημα, τόσο εντός, όσο και εκτός της χώρας μας.
Θυμάμαι το βράδυ που δολοφονήθηκε ο Παύλος. Ήμουν 13 χρονών. Μικρούλης, μόλις που είχα ανοίξει τα μάτια μου για να καταλάβω την κοινωνία στην οποία μεγάλωνα και που τότε βρισκόταν σε αναβρασμό. Έβλεπα τηλεόραση με τη μαμά και ξαφνικά να μια «Έκτακτη Είδηση». «Μαχαιρώθηκε ο ραπ τραγουδιστής και αντιφασίστας μουσικός Παύλος Φύσσας.» Το επόμενο πρωί στον ΣΚΑΙ (μετά τον κόψαμε και βρήκαμε την υγεία μας) στο πρωινό έβλεπα τον Β. Λυριτζή και τον Δ. Οικονόμου πριν φύγω για το Σχολείο. Ο κ. Οικονόμου τότε δεν φορούσε την πανοπλία του Μακεδονομάχου και μετά από λίγα χρόνια η παραίτηση του κ. Λυριτζή προοικονομούσε την «κίτρινη» στροφή, για τα καλά, στο πρωινό του ΣΚΑΙ. «Τον σκότωσε για το ποδόσφαιρο.» ο υπότιτλος κάτω από τους 2 παρουσιαστές. Εκείνο το Σαββατόβραδο που βγήκα με τους φίλους μου φοβήθηκα πολύ. Όπου έβλεπα άνθρωπο με μαύρα με έπιανε κρύος ιδρώτας. Μεγάλωσα με τις ιστορίες της Κατοχής του παππού και των γιαγιάδων μου, συνεπώς από την αρχή κάτι δεν μου κόλλαγε σε αυτή την μπάσταρδη σβάστικα που είχαν για σήμα οι Χρυσαυγίτες. Ούτε για το ποδόσφαιρο, ούτε καταλάθος τον μαχαίρωσε, όπως με θράσος τόλμησε να ομολογήσει ο Ρουπακιάς στην κατάθεση του. Ήταν στυγερή δολοφονία, με την ανοχή των αστυνομικών, οι οποίοι ήταν 8 μαντράχαλοι και μόνο η κοπέλα που κυνήγησε τον Ρουπακιά έκανε σωστά τη δουλειά της. Αυτή ήταν αστυνομικός. Οι άλλοι ήταν μπάτσοι.
Μετά ήρθε εκείνο το πρωτοσέλιδο που ίσως λίγοι να θυμούνται. Εκείνη φωτογραφία του Παύλου σχεδόν νεκρό στην αγκαλιά της κοπέλας του. Εκεί κατάλαβα πλήρως τι συνέβη εκείνο το βράδυ του Σεπτέμβρη. Κοκκάλωσα στο βλέμμα του Παύλου και δάκρυα άρχισαν να τρέχουν από τα μάτια μου. Ταυτόχρονα μια απεριόριστη αηδία, σαν τάση για εμετό για τον άνθρωπο που έφτιαξε αυτό το πρωτοσέλιδο. Τον Θέμο Αναστασιάδη και το Πρώτο Θέμα. Αυτόν τον μαυραγορίτη κίτρινων ειδήσεων, έμπορο ανθρώπινου πόνου και αναμεταδότη fake news που καλούσε τον Κασιδιάρη και τον «Καιάδα» της Χ.Α. στην εκπομπή του. Λίγο σβάστικα, λίγο οι κώλοι που έδειχνε και αυτό το αποκαλούσε και σάτιρα. Η αηδία μέσα μου ολοένα και μεγάλωνε με το άθλιο ξέπλυμα των νεοναζί από τα Μ.Μ.Ε. Γιατί ήξεραν πως αυτή ίσως να ήταν η αρχή του τέλους τους. Ιδού κι ένα καλό δείγμα του πλυσίματος στους 90ο βαθμούς κελσίου του Κασιδιάρη και των άλλων ερπετών.
Τα φθινόπωρα διαδέχονταν το ένα μετά το άλλο και κάθε χρόνο να θυμάμαι εκείνη τη φωτογραφία. Κάτι μέσα μου μεγάλωνε. Μπορεί να ήταν και μίσος, αλλά κυρίως ήταν ένα μεγάλο «Γιατί;». Διάβασα πολλά (και ακόμα έχω πολλά να μάθω), απέκτησα ανοσία στη γελοία ρητορική των Μ.Μ.Ε. (δεν μιλάμε για όλα, αλλά για την πλειονότητα) που για αυτά από «ακραίοι πατριώτες» οι Χρυσαυγίτες έγιναν ξαφνικά ύποπτοι και παράνομοι. Συνεδρίαση με τη συνεδρίαση κάθε τους επιχείρημα, κάθε ισχυρισμός τους έπεφτε από τις εισηγήσεις των δικηγόρων της οικογένειας Φύσσα, των συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ και των Αιγύπτιων ψαράδων. Όταν η αλήθεια σε ρίχνει εκεί που σου αξίζει η πτώση θα πονέσει και ο ήχος που θα κάνεις θα είναι το λιγότερο εκκωφαντικός. Αυτό τον ήχο ζητά και η μνήμη του Παύλου και του Λουκμάν. Όλων των θυμάτων της Χρυσής Αυγής. Αυτό τον ήχο ανυπομονώ να ακούσω κι εγώ πια που είμαι 20 χρονών και ο Παύλος σήμερα θα είχε τα διπλάσια μου χρόνια. Και δεν είμαι ένας πιστεύω, αλλά είμαστε πολλοί.
Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα της Δίκης και τις ποινές που θα αποδοθούν, η Χρυσή Αυγή αποτέλεσε, αποτελεί και θα αποτελεί έναν κίνδυνο. Την πρώτη φορά που μια τέτοια ανθρωποφάγα ιδεολογία, όπως ο ναζισμός πέρασε από αυτόν τον τόπο μια ολόκληρη γενιά έπεσε ηρωικά μαχόμενη για μια ελεύθερη πατρίδα. Τη δεύτερη φορά, υπό τον μανδύα της ασφάλειας, οι απόγονοι των δωσίλογων έβαλαν τη χώρα στο γύψο για 7 χρόνια. Η Δημοκρατία καταλύθηκε με τα τανκς στη χώρα που γεννήθηκε. Ξανά πάλι νεκροί, ξερονήσια και ο αγώνας των φοιτητών που σηματοδότησε το τέλος της Χούντας των Συνταγματαρχών. 21ος αιώνας πλέον. Κι όμως φαίνεται πως ο σπόρος του ναζισμού-φασισμού, πείτε τον όπως θέλετε, παραμένει απίστευτα ανθεκτικός. «Είμαστε η σπορά των ηττημένων του 1945.» είπε ο Μιχαλολιάκος και η γη που πατά ανατρίχιασε γιατί είναι ποτισμένη με το αίμα των θυμάτων του ναζισμού. Ο Παύλος και ο Λουκμάν έφυγαν. Πρέπει πάλι δάκρυα κι ένα «Γιατί;» να μας βασανίζει τις ψυχές; Εμείς, που σήμερα απολαμβάνουμε (με όλες τις ατέλειες της) μιας δημοκρατίας στη χώρα, τι είμαστε και τι πρέπει να κάνουμε όταν το μίσος, η βία και ο ρατσισμός μπαίνουν στις ζωές μας; Γιατί αν δεν κάνουμε κάτι κινδυνεύουμε να γίνουμε μέρος του τέρατος. Πρέπει να έχουμε κι άλλους νεκρούς για να ασχοληθούμε σοβαρά; Γιατί ένα είναι σίγουρο: Ένα πολύ μεγάλο μέρος της αποκάλυψης του σάπιου οργανισμού της Χ.Α. οφείλεται στο χαμό του Παύλου Φύσσα.
Οι παππούδες μας τους ναζί δεν τους ψήφιζαν. Τους τουφέκιζαν. Στους φασίστες της Χούντας αντιστέκονταν και τότε η νεολαία έδωσε την καταλυτική σπίθα για να έρθει το τέλος του ακροδεξιού παρακράτους που κυβέρνησε την Ελλάδα. Σήμερα; Ποιος θα δώσει πάλι την λύση; Μα προφανώς εμείς. Η κληρονομία μας είναι πολύ βαριά. Γιατί εμείς είμαστε τα δισέγγονα των προσφύγων που γνώρισαν βαθιά τι σημαίνει ρατσισμός στην ίδια σου τη πατρίδα. Είμαστε τα εγγόνια αυτών που έσκιζαν τις σβάστικες. Είμαστε τα παιδιά που μεγαλώσαμε σε μια δημοκρατία αναγεννημένη από την πόρτα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Εμείς είμαστε το Αύριο του κόσμου. Το οφείλουμε στο Παύλο και σε όσους θυσιάστηκαν και δεν πρόλαβαν να ζήσουν. Να ζήσουμε σε έναν κόσμο δίχως το σκοτάδι του μίσους. Σε μια Δημοκρατία που μας αξίζει. Οι Αγώνες μας τώρα αρχίζουν.
Το κείμενο αυτό είναι αφιερωμένο στην οικογένεια του Παύλου Φύσσα, σε όλα θύματα της νεοναζιστικής οργάνωσης και στους νέους αγώνες ενάντια στο ναζισμό.
«Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η Παιδεία.[…] Και το Κακό ελλοχεύει χωρίς προφύλαξη, χωρίς ντροπή. Ο νεοναζισμός δεν είναι θεωρία, σκέψη και αναρχία. Είναι μια παράσταση. Εσείς κι εμείς. Και πρωταγωνιστεί ο Θάνατος.»
Μάνος Χατζιδάκις
Ονομάζομαι Βαγγέλης Βαλαβάνης. Συντάκτης, από τα ιδρυτικά μέλη του Φοιτητικού Κόσμου. Είμαι φοιτητής του Τμήματος Κοινωνικής Πολιτικής του Παντείου Πανεπιστημίου. Αν και ερωτευμένος βαθιά με την Ιστορία και το Ιστορικό-Αρχαιολογικό, ο αέρας των Πανελληνίων με έστειλε στο εξωτικό και γυναικοκρατούμενο Πάντειο. Ιστορία, η πρώτη αγάπη. Πολιτικές Επιστήμες η δεύτερη. Η συγγραφή όμως, μια και μοναδική. Ίσως ο μοναδικός τρόπος να μπορώ να είμαι κοντά και στις δυο μου αγάπες. Να εκφράζομαι, να προβληματίζομαι, να αναδεικνύω τα κακώς κείμενα της εποχής μου, να δέχομαι και να ασκώ κριτική, να…να…να… Να ταξιδεύω και να αναπνέω.
Γιατί αυτό είναι η συγγραφή. Μια ανάσα μες στην σκόνη του κόσμου. Μια πράξη βαθιά πολιτική και συναισθηματική. Γιατί η γραφή ήταν, είναι και θα είναι ένα από τα μεγαλύτερα δημιουργήματα του Ανθρώπου. Ο τρόπος του να αποτυπώσει την ψυχή του, το αέναο πάθος του για τη ζωή και να ακολουθεί το βαθύ του χτυποκάρδι. Ένα ταξίδι για να τον ανακαλύψουμε και να τον κάνουμε καλύτερο. Και αυτός εδώ στον Φ.Κ. είναι και ο δικός μας στόχος. Γράψτε. Προβληματιστείτε. Ανακαλύψτε και Ονειρευτείτε για τον δικό σας. Για έναν κόσμο που μας αξίζει. Για τον δικό μας κόσμο. Τον Φοιτητικό Κόσμο.
