Της Βάσιας Μανωλεδάκη, πρώην συντάκτριάς μας
Βρισκόμαστε ήδη στο πρώτο τρίμηνο του 2021 και η ελληνική κοινωνία φαίνεται να μη μπορεί να πάρει ανάσα από τα γεγονότα που διαδέχονται το ένα το άλλο με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Μέσα στο πανδαιμόνιο του κορωνοϊού, με την κάθε μέρα να είναι πιο αβέβαιη από την προηγούμενη, η Σοφία Μπεκατώρου πυροδοτεί με τις αποκαλύψεις της την έναρξη του ελληνικού #me_too, με κορύφωση τη σύλληψη του Λιγνάδη, ενώ, στον απόηχο όλων αυτών, οι κινηματικές διαδικασίες μαζικοποιούνται στο τρίπτυχο Υπόθεση Κουφοντίνα-ενίσχυση Ε.Σ.Υ.-δημοκρατικά δικαιώματα (Πανεπιστημιακή Αστυνομία, αστυνομική αυθαιρεσία κτλπ.), με κορύφωση τα επεισόδια που λαμβάνουν χώρα στη Νέα Σμύρνη να σοκάρουν και να διχάζουν για ακόμα μια φορά το πανελλήνιο. Λίγες μέρες μετά από αυτό, κι ενώ κανείς θα περίμενε να ασχολούμαστε με αυτά το τελευταίο διάστημα, ο ευρωβουλευτής Νέας Δημοκρατίας Στέλιος Κυμπουρόπουλος στρέφει για μια ακόμα φορά τα φώτα της δημοσιότητας πάνω του, υπογράφοντας ψήφισμα σχετικό με τις αμβλώσεις που «προστατεύει τα παιδιά από τη σύλληψή τους», δηλώνοντας έμμεσα την εναντίωσή του στη διακοπή κύησης και στρέφοντάς μας τον ένα απέναντι στον άλλο για πολλοστή φορά.
Στη συγκεκριμένη σελίδα έχουν ανέβει κατά καιρούς κι άλλα κείμενα τα οποία ασχολούνται αρκετά με το ζήτημα της διακοπής κύησης, προσεγγίζοντας το θέμα από αρκετές πλευρές. Λαμβάνοντας υπόψη τα όσα έχουν γραφτεί σε αυτά, τις διαστάσεις που πήρε το ζήτημα, για άλλη μια φορά μέσα σε μεγάλο διάστημα στα social media, αλλά και τις ίδιες τις δηλώσεις Κυμπουρόπουλου, θα ήθελα να εκφράσω προβληματισμούς και κάποιες διαπιστώσεις:
α) Στην ψηφοφορία, όπως προαναφέρθηκε, ο κύριος Κυμπουρόπουλος, υπερασπίζεται το δικαίωμα στην ύπαρξη ενός παιδιού «από τη στιγμή της σύλληψής του». Κάνοντας κάποιες κουβέντες πάνω σε αυτό το ζήτημα με τις παρέες μου, μας δημιουργήθηκε η εξής απορία: πότε ακριβώς νοείται η στιγμή σύλληψης ενός παιδιού ώστε να μπορεί να ισχύσει το παραπάνω δικαίωμα; Σύλληψη μπορεί να θεωρηθεί μόνο η διαδικασία ολοκληρωμένης σεξουαλικής πράξης ανάμεσα σε ένα ζευγάρι που έχει ως αποτέλεσμα την έναρξη της εγκυμοσύνης ή ακόμα και η άυλη σύλληψη της ιδέας για την απόκτησή του, η οποία όμως μπορεί τελικά να μην πραγματοποιηθεί λόγω διάφορων εξωτερικών παραγόντων. Φαντάζομαι ότι ο ίδιος θα έχει μια ολοκληρωμένη κι εμπεριστατωμένη άποψη πάνω σε αυτό το ζήτημα όταν το ψήφιζε, ένα λεπτό ζήτημα το οποίο ταλανίζει τους γιατρούς αρκετά χρόνια τώρα.
β) Το πρώτο εξάμηνο του 2020 το «Χαμόγελο του Παιδιού» κατέγραψε από τη γραμμή 1056 310 αναφορές σοβαρής κακοποίησης παιδιών από 0-18 ετών, με το μεγαλύτερο ποσοστό να καταλαμβάνει η σωματική κακοποίηση και η παραμέληση, με τα στατιστικά να βρίσκονται στο διαδίκτυο ώστε οποιοσδήποτε επιθυμεί να κάνει τη σχετική διασταύρωση (https://www.hamogelo.gr/media/uploads_file/2020/07/22/p1edqpe6qv1eek171p19r6v0tm3qr.pdf).
Ο αριθμός αυτός μπορεί να φαίνεται μικρός, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για τους πρώτους έξι μήνες του έτους. Για έναν μόνο οργανισμό που ασχολείται με το ζήτημα αυτό και είχε διαθέσιμες τις μελέτες του, καθώς παρεμφερείς οργανώσεις όπως η «Κιβωτός του Κόσμου», η οποία επίσης φιλοξενεί παιδιά εκ των οποίων αρκετά έχουν βρεθεί στα χέρια του πατέρα Αντώνιου μετά από εισαγγελική παρέμβαση για απομάκρυνση από το οικογενειακό τους περιβάλλον, και τέλος, ότι το μεγαλύτερο ποσοστό ενδοοικογενειακής βίας παραμένει μυστικό μέσα στους τοίχους ενός σπιτιού, εξαιτίας του κλίματος τρομοκρατίας που επικρατεί μέσα σε αυτό, μα και χάρη σε όσους γνωρίζουν αλλά επιλέγουν να σιωπήσουν καθώς «δεν είναι δική μας δουλειά» και «πού πάμε να μπλέξουμε τώρα»…και ξαφνικά, μετά τη δημοσιοποίηση του συμβάντος, παίρνουν θέση και κατηγορούν τους θύτες. Παιδιά που καθημερινά φέρουν πάνω στο σώμα τους σημάδια από τα βαριά χέρια συγγενών τους, από ψυχολογική κακοποίηση κι εγκατάλειψη και που -σε ακραίες περιπτώσεις- έρχονται αντιμέτωπα με το αναίσχυντο πρόωρο τέλος της ζωής τους εξαιτίας όλων των παραπάνω, δεν έχουν δικαίωμα σε μια άνετη κι ανέμελη ζωή; Μου φαίνεται πως πιο αμελητέο είναι για πολλούς το πέρας της εγκυμοσύνης και του τοκετού, από το τι συμβαίνει πραγματικά σε ένα παιδί και το οικογενειακό περιβάλλον στο οποίο θα μεγαλώσει, πόσο μάλλον όταν φορείς σχετικοί για την προστασία αυτών στήνονται από «ιδιώτες» (κι ας μου επιτραπεί εδώ παραφραστικά η χρήση του όρου) παρά από την ίδια την Πρόνοια. Αν οποιοσδήποτε έχει κάποια παραπάνω και πιο εξειδικευμένη γνώση στο ζήτημα, τον παρακαλώ να με διορθώσει.
γ) Στην προσπάθεια υπεράσπισης της θέσης του, ο κύριος Κυμπουρόπουλος έκανε επίκληση στο γεγονός ότι θα μπορούσε η μητέρα του να επιλέξει να τερματίσει την κύησή της αν είχε διαγνωστεί σε κάποιο προγεννητικό έλεγχο η μυϊκή ατροφία, η οποία τον καθήλωσε σε αναπηρικό καροτσάκι. Κάθε περίπτωση είναι διαφορετική και επηρεάζει διαφορετικά το κάθε άτομο. Σε αρκετές από αυτές, το παιδί θα εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τη βοήθεια των άλλων μέχρι το τέλος της ζωής του, η οποία αρκετές φορές μπορεί να μην αγγίξει την εφηβεία, με την ίδια την ανωμαλία να γίνεται φυλακή γι’ αυτό, αποτρέποντάς το από το να ζήσει μια μέση ζωή με όλα τα κεκτημένα, για εμάς τους υπόλοιπους, προνόμια. Φαίνεται πως ο κύριος Κυμπουρόπουλος, εξαιτίας της προνομιακής του θέσης να έχει ένα υποστηρικτικό περιβάλλον, αμέλησε πολλές παραπάνω περιπτώσεις τις οποίες θα έπρεπε να γνωρίζει όντας κάποτε κι ο ίδιος φοιτητής Ιατρικής, ασχέτως της ειδικότητας με την οποία επέλεξε τελικά να ασχοληθεί.
δ) Μόλις πριν από ένα μήνα σχεδόν, σε ένα κανάλι το οποίο έχει εναρμονιστεί πλήρως με τα συμφέροντα του κόμματος το οποίο ο κύριος Κυμπουρόπουλος εκπροσωπεί, κι ενώ έρχονταν στο φως οι αποκαλύψεις για τα παιδιά που είχε κακοποιήσει σεξουαλικά ο Δημήτρης Λιγνάδης, ειπώθηκε η φράση-ξέπλυμα: «Τα παιδιά αυτά που βρισκόντουσαν σε ένα σπίτι και ξενυχτάγανε και υφίσταντο αυτά που υφίσταντο, μάνα και πατέρα δεν είχανε;». Μπορεί κάποιος να απαντήσει στο ερώτημα του πώς γίνεται δύο φορείς των ίδιων συμφερόντων να έχουν τόσο ακραία αντίθετες απόψεις πάνω σε ένα ζήτημα που στον πυρήνα του έχει τις ίδιες βάσεις; Πώς γίνεται να επιθυμεί κάποιος την προστασία ενός παιδιού και παράλληλα να ενστερνίζεται αντιλήψεις ατόμων που συγκαλύπτουν αυτούς που έκαναν σε αυτά τη μεγαλύτερη και ίσως πιο ανεπανόρθωτη ζημιά;
Πολλά τα ερωτήματα, πολλά τα οξύμωρα σχήματα αλλά η κατακλείδα μία: όποιος ενδιαφέρεται για τα Δικαιώματα ενός παιδιού έχει την υποχρέωση να μη σταματά να σκέφτεται για αυτά μετά το πέρας της κύησης, αλλά να υπολογίζει κι όλους τους άλλους παράγοντες που οδηγούν μια γυναίκα στη λήψη μια τόσο σοβαρής απόφασης πάνω στην οποία ψηφίζονται νόμοι και τροπολογίες ελαφρά τη καρδία. Δεν μπορεί κανείς να μας κουνάει το δάχτυλο και να έχει άποψη για εμάς και για τα σώματά μας. Κι αν όντως επιθυμούν διακαώς να ελέγξουν κάποιο σώμα, ώστε να αποφύγουν τη διαδικασία αυτή, να βρουν τρόπο να προσαρμόσουν αυτά τα μέτρα στους ίδιους.
