Κάπου στα Σεπόλια στις 6 Δεκεμβρίου του 1994 γεννιέται το παιδί θαύμα του ελληνικού μπάσκετ. Το φαινόμενο κατά πολλούς του παγκόσμιου μπάσκετ. Ο άνθρωπος που θα σπάσει κάθε ρεκόρ. Δεν ήταν όμως από την αρχή όλα έτσι.
Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο και η οικογένειά του δεν έγιναν αποδεκτοί από τη πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας μέχρι και την ημέρα που επιλέχθηκε στο νούμερο 15 του NBA Draft το 2013. Μέχρι εκείνη την ημέρα ήταν κατά πολλούς ένας μαύρος από τα Σεπόλια. Όσο ωμή και αν ακούγεται αυτή η φράση, δυστυχώς είναι η αλήθεια. Την ίδια περίοδο πολλοί δεν μπορούσαν να προφέρουν το όνομά του, δεν έδιναν ελληνική ιθαγένεια στους δικούς του και δεν τους σέβονταν. Όλα αυτά όμως δεν στάθηκαν εμπόδιο για τον Γιάννη. Μέσα σε λίγα χρόνια κατάφερε να συμπεριληφθεί στους καλύτερους παίκτες του ΝΒΑ, κατέκτησε το τίτλο του MVP δύο φορές, φόρεσε το δαχτυλίδι της καλύτερης λίγκας μπάσκετ στο κόσμο με τους Μιλγουόκι Μπακς και, καθώς εγώ γράφω αυτό το άρθρο και εσείς το διαβάζετε, οδεύει προς μια μεγάλη διάκριση με την εθνική ομάδα.
Στις μέρες μας ο Γιάννης αποτελεί σύμβολο του μπάσκετ και του παγκόσμιου αθλητισμού, ηγέτη της εθνικής Ελλάδος, που με πάθος λέει μαζί με τα αδέρφια του τον εθνικό ύμνο. Τον εθνικό ύμνο μιας χώρας που δεν τους φέρθηκε σωστά. Μιας χώρας που δεν τους έδινε την ελληνική ιθαγένεια, γιατί όπως φαίνεται φοβόταν. Φοβόταν πως θα γίνεις ο ίδιος από μόνος σου μια ολόκληρη ιθαγένεια Γιάννη Αντετοκούνμπο. Κόντρα σε όλους τους ρατσιστές του κόσμου και της κοινωνίας μας, το μόνο που τους δίνεις ως απάντηση είναι οι εμφανίσεις σου μέσα στο παρκέ. Φιλώντας το σήμα στη φανέλα. Δείχνοντας σε παγκόσμιο επίπεδο ότι τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα αρκεί να το πιστεύουμε εμείς οι ίδιοι, δίχως να δίνουμε τη παραμικρή σημασία στη γνώμη των άλλων.
Από το ίδιο ζευγάρι παπούτσια που φόραγε με το Θανάση για να παίζουν μπάσκετ, μέχρι τη ταινία βασισμένη στην ζωή τους (“RISE”), τα αδέρφια Αντετοκούνμπο δεν άλλαξαν ποτέ. Έμειναν δίπλα στην οικογένειά τους, δίπλα στους ανθρώπους που τους στήριζαν, όσοι ήταν αυτοί, μα πάνω από όλα προσφέρουν καθημερινά σε συνανθρώπους τους μέσω ενεργειών ή ιδρυμάτων που έχουν οι ίδιοι, όπως για παράδειγμα το Charles Adetokunbo Foundation που πήρε το όνομα του πατέρα τους. Τώρα, λοιπόν, ας απολαύσουμε τον Γιάννη στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα μπάσκετ να φτάνει όσο πιο ψηλά μπορεί μαζί με την Εθνική.
Ανεξαρτήτου αποτελέσματος όμως του χρωστάμε το λιγότερο ένα ευχαριστώ για τη παιδεία, το ήθος και την πίστη στο ακατόρθωτο που μας δίνει. Για όλα όσα θα προσφέρει και έχει ήδη προσφέρει στο παγκόσμιο αθλητισμό και γενικότερα. Στο ελληνικό φαινόμενο και στην ελληνική ομάδα, λοιπόν, καλή επιτυχία.
Ονομάζομαι Βαγγέλης Τερζής και είμαι 4οετής φοιτητής του Τμήματος Λογιστικής και Χρηματοοικονομικής του πανεπιστημίου Πατρών.
Είμαι λάτρης του ποδοσφαίρου, ευαίσθητος στα κοινωνικά ζητήματα και ερωτευμένος με κάθε μορφή τέχνης, κυρίως όμως το θέατρο και τη μουσική. Ελπίζω σε έναν κόσμο πιο ρομαντικό χωρίς καμία μορφή διάκρισης σε αυτόν.
Στόχος μου να μεταδώσω μέσα από το γραπτό μου λόγο την ευαισθητοποίηση προς όλα τα ζητήματα που αφορούν τη κοινωνία μας.
