Η σάτιρα άρχισε στην Ελλάδα από τον σπουδαίο Αριστοφάνη κι είναι, εκτός από έναν τρόπο πρόκλησης μπόλικου γέλιου, που κάνει τα καλύτερα για την υγεία μας, μία από τις καλύτερες -αν όχι η καλύτερη- μορφή κριτικής στο κατεστημένο. Πιο σύντομος από την κριτική ανάλυση, πιο σοβαρός από την πλήρη διακωμώδηση, πιο εύστοχος από το “cancel culture” των ημερών. Φυσικά, δεν ταιριάζει παντού, αλλά η σάτιρα έχει σχεδόν εκλείψει, οι Επιθεωρήσεις σπανίζουν και ο Σεφερλής επενδύοντας στο “black humour” νομίζει ότι σατιρίζει πράγματα και καταστάσεις, τα οποία στην πραγματικότητα φοβάται να ακουμπήσει.
Φέτος, ας πούμε, ο κ. Μπακογιάννης αποφάσισε για τα Χριστούγεννα, αντί να χρηματοδοτήσει καταφύγια αστέγων και συσσίτια, να οργανώσει συναυλία με τον Σάκη Ρουβά χωρίς κοινό! Μόνο 17 λεπτά θα διαρκέσει, αλλά θα κοστίσει 200 χιλιάδες ευρώ, τη στιγμή που συνάνθρωποί μας στο δρόμο παγώνουν και αναζητούν μία στέγη για ένα βράδυ και λίγο φαγητό για να πάρουν δυνάμεις για ένα δυσοίωνο μέλλον που τους περιμένει. Σε μία τέτοια απάνθρωπη πολιτική επιλογή και προτίμηση της δημοσιότητας, του “φαίνεσθαι” και της καλής κοινωνίας, αντί να βρεθεί κάποιος σύγχρονός μας να την σατιρίσει και να δείξει έτσι τον παραλογισμό της απόφασης, το μόνο (αντίστοιχο) που μπορεί να εναντιωθεί σε αυτό είναι από την έμμετρη σατιρική εφημερίδα “Ο Ρωμηός” του Γιώργου Σουρή, η οποία εκδιδόταν στα τέλη του 19ου αιώνα!
«[…] κι’ αν μερικοί νηστεύετε σε τούτους τους καιρούς
Τουλάχιστον χορταίνετε με Παλατιού χορούς.
Ω συ Παλάτι λατρευτό
κι’ αν είμαστε χωρίς λεφτό,
συ στάλαξε παρηγοριά,
στην τόση μας κακομοιριά.
(…)
Και στου μπάλου τους ποικίλους
και τους ζωηρούς στροβίλους
ας πεισθώ κι’ εγώ το βόδι
προς τιμήν του Βασιληά
πως χορεύει και το πόδι
κι’ όχι μόνον η κοιλιά.»
Το παραπάνω σατιρικό απόσπασμα αναφέρεται στο βασιλικό δείπνο της Πρωτοχρονιάς, το οποίο κόστιζε πολλές χιλιάδες δραχμές (τεράστιο ποσό για την δεκαετία του 1890), την στιγμή που η βασιλική οικογένεια έδινε ψιχουλάκια στις φτωχές οικογένειες της Αθήνας, προκειμένου να μπορέσουν (;) και εκείνες να δειπνήσουν στο πνεύμα των εορτών. Είναι φανερό πόσο μεγάλη επίδραση μπορεί να έχει η σάτιρα, ακόμα και σε χρονική απόσταση αιώνων… Σας θυμίζει κάτι;
Παύλος Γιαννόπουλος... Αμέ, έχω και εγώ ένα όνομα. Ένα όνομα και ένα επίθετο, ανάμεσα σε τόσα άλλα στον κόσμο ετούτο. Ένας απλός φοιτητής του Καποδιστριακού, συγκεκριμένα στο τμήμα των Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης, διαβάζοντας και γράφοντας συνεχώς, προσπαθώντας να αφυπνίσω συνειδήσεις προπαγανδίζοντας (αν υπάρχει τέτοια φράση), ώστε στον βαθμό που και εγώ μπορώ να δώσω το θετικό μου στίγμα σε μία Γη που βράζει. Σε κοινωνίες και άτομα που χρήζουν εν συναίσθησης και εν συνείδησης.
ΦΚ λέγεται το project που μπορεί να πετύχει και να μετουσιώσει τα παραπάνω. Mία φοιτητική ιστοσελίδα που χαρακτηρίζεται από μία ανιδιοτέλεια και μία αντικειμενική υποκειμενικότητα που στους καιρούς μας απουσιάζουν.
