Το Πολυτεχνείο, η μεγάλη γιορτή της Δημοκρατίας και της νεολαίας, πλησιάζει και το Πάντειο Πανεπιστήμιο ετοιμάζεται σιγά-σιγά στο συλλογικό όργανο των φοιτητών του. Μια επέτειος άκρως διαφορετική φέτος και ελπίζουμε δίχως τα περσινά παρατράγουδα που ζήσαμε με την παράλογη καταστολή της Αστυνομίας. Μια διαφορετική επέτειος με πολλά προβλήματα στην καθημερινότητά μας στο ΑΕΙ της Λεωφόρου Συγγρού να υπάρχουν σχετικά με τον Covid-19, αν και ομολογουμένως δεν είμαστε σε τόσο τραγική κατάσταση όσο η Φιλοσοφική που την ίδια ώρα και εκείνη θα προσπαθεί να συγκεντρώσει απαρτία για Γενική Συνέλευση του Φοιτητικού της Συλλόγου.
Η Συζήτηση και η Συμμετοχή μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα-Τα προβλήματα στο Πάντειο
Την προηγούμενη Τετάρτη, η Πρύτανης του Παντείου, κα. Χριστίνα Κουλούρη, σεβόμενη τις 350+ υπογραφές φοιτητριών και φοιτητών, ακύρωσε τα μαθήματα μεταξύ των ωρών 14:00-18:00. Η Συνέλευση πραγματοποιήθηκε σε ανοιχτό χώρο, με μικροφωνική εγκατάσταση, χρήση μασκών από τους φοιτητές και εξελίχθηκε σε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση με θέματα τον κορωνοϊό, την εργασιακή πραγματικότητα των νέων και άλλα ζητήματα που όλες και όλους μας απασχολούν. Δυστυχώς, όμως, παρά την ακύρωση των μαθημάτων, δεν κατόρθωσε να συγκεντρώσει την απαιτούμενη απαρτία που στο Σύλλογο είναι 300 φοιτητές (βάσει του καταστατικού του Συλλόγου), με περίπου 150 φοιτητές να έρχονται.
Σίγουρα επρόκειτο για μια αρνητικότατη εξέλιξη, μετά από 1,5 χρόνο καραντίνας, να επικρατεί μια τέτοια αδιαφορία για ζητήματα καθημερινά που αφορούν όλους. Παρόλα αυτά τα προβλήματα παραμένουν και αν δεν κάνουμε κάτι συλλογικά οι φοιτητές, όλες και όλοι, δεν πρόκειται να λυθούν, παρά μόνον να είναι ενοχλητικά παρόντα στην ημερήσια διάταξη της καθημερινότητάς μας.
Ανεξαρτήτως του διχαστικού αφηγήματος του Κ. Μητσοτάκη πως βιώνουμε το κύμα των ανεμβολίαστων πριν από την καθεμιά ατομική ευθύνη, πίσω της βρίσκεται η ίδια κρατική ευθύνη. Είναι οι ΜΕΘ που δεν έχουμε. Είναι οι γιατροί που λιποθυμούν από τις ασταμάτητες βάρδιες. Είναι ο συνωστισμός που βιώνουμε καθημερινά. Το στρίμωγμα σαν σαρδέλες στο Μετρό, οι καθυστερήσεις στα λεωφορεία και οι παντελώς εξοργιστικές παραδοχές σαν αυτή του πρωθυπουργού (βλ: «δεν μπορούμε να γεννήσουμε άλλα λεωφορεία») ή εκείνη του Σωτήρη Τσιόδρα («δεν μπορούμε να επενδύσουμε σε ΜΜΜ).
Όλα αυτά είναι δύσκολο να τα αλλάξουμε, όμως όλες και όλοι μας οι φοιτήτριες και φοιτητές του Παντείου, οφείλουμε να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε όλα όσα μας ενοχλούν στον “μικρόκοσμό” μας που επιτέλους άνοιξε. Είναι οι χώροι υγειονομικοί χώροι ενδιαφέροντος και οι τουαλέτες που είναι σε οικτρή κατάσταση. Είναι ο συνωστισμός σε μαθήματα που συγκεντρώνουν όλα τα έτη (κυρίως υποχρεωτικά) και η μη ύπαρξη αρκετών αιθουσών, διαχρονικό πρόβλημα στο Πανεπιστήμιό μας. Το Πάντειο είναι το σπίτι μας. 3, 4 ή 5 χρόνια είναι ο χώρος που ζούμε και πρέπει όχι απλά να τον κάνουμε πιο βιώσιμο, αλλά να τον αλλάξουμε.
Πριν 48 χρόνια τέτοιες διαδικασίες δημοκρατικές (με τα καλά και τα κακά τους, π.χ. αργοπορία) δεν ήταν αυτονόητες. Ήταν διεκδικήσεις που οδήγησαν όχι μόνο την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, αλλά και μια ολόκληρη χώρα να αλλάξει. Όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και παντού. Ζούμε σε μια δημοκρατία (και αυτή με τα καλά και τα κακά της) και η μόνη μας υποχρέωση, απέναντι στα τόσα δικαιώματα που έχουμε ξέρετε ποια είναι; Να συμμετέχουμε. Αν αδιαφορήσουμε και απλά πούμε «δεν βαριέσαι» τότε είναι που χάνουμε τα δικαιώματά μας και η ζωή μας πάει πίσω. Η Πρυτανεία του Παντείου μας έχει δείξει πως είναι πολύ ανοιχτή στο διάλογο. Αποτελεί σίγουρα μια ευκαιρία να διώξουμε ό,τι μας ενοχλεί. Δεν είναι κάτι εύκολο, αλλά για αυτό υπάρχει η Γενική Συνέλευση του Συλλόγου μας, για αυτό υπάρχει ο διάλογος.
Η αδιαφορία δεν είναι απάντηση. Ο διάλογος και η συμμετοχή είναι η λύση.
Ραντεβού αύριο στις 14:00 στην Αίθουσα 108 του Παντείου Πανεπιστημίου.
Ονομάζομαι Βαγγέλης Βαλαβάνης. Συντάκτης, από τα ιδρυτικά μέλη του Φοιτητικού Κόσμου. Είμαι φοιτητής του Τμήματος Κοινωνικής Πολιτικής του Παντείου Πανεπιστημίου. Αν και ερωτευμένος βαθιά με την Ιστορία και το Ιστορικό-Αρχαιολογικό, ο αέρας των Πανελληνίων με έστειλε στο εξωτικό και γυναικοκρατούμενο Πάντειο. Ιστορία, η πρώτη αγάπη. Πολιτικές Επιστήμες η δεύτερη. Η συγγραφή όμως, μια και μοναδική. Ίσως ο μοναδικός τρόπος να μπορώ να είμαι κοντά και στις δυο μου αγάπες. Να εκφράζομαι, να προβληματίζομαι, να αναδεικνύω τα κακώς κείμενα της εποχής μου, να δέχομαι και να ασκώ κριτική, να…να…να… Να ταξιδεύω και να αναπνέω.
Γιατί αυτό είναι η συγγραφή. Μια ανάσα μες στην σκόνη του κόσμου. Μια πράξη βαθιά πολιτική και συναισθηματική. Γιατί η γραφή ήταν, είναι και θα είναι ένα από τα μεγαλύτερα δημιουργήματα του Ανθρώπου. Ο τρόπος του να αποτυπώσει την ψυχή του, το αέναο πάθος του για τη ζωή και να ακολουθεί το βαθύ του χτυποκάρδι. Ένα ταξίδι για να τον ανακαλύψουμε και να τον κάνουμε καλύτερο. Και αυτός εδώ στον Φ.Κ. είναι και ο δικός μας στόχος. Γράψτε. Προβληματιστείτε. Ανακαλύψτε και Ονειρευτείτε για τον δικό σας. Για έναν κόσμο που μας αξίζει. Για τον δικό μας κόσμο. Τον Φοιτητικό Κόσμο.
